Την Παρασκευή και το Σάββατο που μας πέρασε διεξήχθη στο Μέγαρο Μουσικής, το συνέδριο του Ινστιτούτου Λήβυ του Κολεγίου Μπαρτ της Νέας Υόρκης, με θέμα τις πολιτικές λιτότητας στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη (The Eurozone Crisis, Greece, and the Experience of Austerity). Στο συνέδριο παρενέβη με ομιλια ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας και μεταξύ των ομιλητών πέρα από οικονομολόγους καθηγητές πανεπιστξμίου, αναλυτές, πολιτικούς (μεταξύ των οποίων ο Γιάννης Δραγασάκης) και στελέχη διεθνών και ελληνικών οργανισμών
Η λίστα των συμμετασχόντων, αλλά και οι ομιλίες τους, περιλαμβάνονται στον ιστοχώρο του Ιδρύματος. Συνολικά ο απολογισμός ήταν ένα εξαιρετικής σημασίας συνέδριο που συναπάρτιζε έναν συλλογικό φιλιππικό εναντίον των πολιτικών λιτότητας, και των πολιτικών της τρόικας. Από αυτήν την άποψη ιδιαίτερα εντυπωσιακή, λόγω ακριβώς του ότι έγινε σε ένα συνέδριο πάνδημης αποδοκιμασίας των ασκούμενων πολιτικών λιτότητας ήταν η ομιλία του Μέλους του ΔΣ της ΕΚΤ Υβ Μερς.
Ο κ. Μερς μίλησε αμέσως μετά τον Αλέξη Τσίπρα. Αντίθετα με τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μίλησε για την πρόθεση εξόδου από τον φαύλο κύκλο της κοινωνικής καταστροφής των πολιτικών λιτότητας, που όπως είπαμε ήταν ο κοινός τόπος του συνεδρίου, ο κ. Μερς, εμφανιζόμενος με μια κουστωδία από καμιά δεκαριά σωματοφύλακες, εκφώνησε μια ομιλία που ήταν απολύτως αποκομμένη και ανέγγιχτη από τα συνεδριακά συμφραζόμενα. Ο κ. Μερς επανέλαβε ως αυτονόητα και επιθυμητά όλα εκείνα που οι ομιλητές του συνεδρίου περιέγραψαν και ανέλυσαν ως παταγώδεις αποτυχίες. Ήταν μια κασέτα τόσο αποκομμένη από την βιωμένη πραγματικότητα της ανθρωπιστικής κρίσης της χώρας στην οποία βρισκόταν και τόσο σε διένεξη με όλες τις τεκμηριωμένες αναλύσεις του συνεδρίου, που έμοιαζε με συνειδητή περιφρόνηση. Ο κ. Μερς μεταξύ άλλων εξήγησε πώς θα πρέπει να δεχτούμε σαν κοινωνία και όλα όσα μας ετοιμάζονται στην ερχόμενη δόση, συμπεριλαμβανομένων και των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας (που φταίνε από όσα έλεγε κυρίως αυτοί για την μη διάθεση ρευστότητας προς επιχειρήσεις από τις τράπεζες στην Ελλάδα!), αναγνωρίζοντας βέβαια τις "απαραίτητες" θυσίες των Ελλήνων εν ονόματι μιας "διαγενεακής" αλληλεγγύης που προφανώς δεν συνυπολογίζει την διάλυση της Ελληνικής κοινωνίας, των στοιχειωδών αποθεματικών ανάγκης των οικογενειών και της διάλυσης της δημόσιας υγείας συμπεριλαμβανομένων. Αφού ολοκληρωσε απάντησε σε δύο ερωτήσεις με την επανάληψη της κασέτας, και έφυγε πάλι με την προσωπική του φρουρά.
Στο υπόλοιπο συνέδριο βέβαια, απαξιώνονταν όλα αυτά και προτείνονταν συγκεκριμένοι τρόποι για την αντιμετώπιση της ύφεσης και της κοινωνικής κρίσης, σε μια κατεύθυνση που έδειχνε πως οι απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το χρέος και το δέον γενέσθαι κάθε άλλο παρά απομονωμένες είναι διεθνώς , καθώς και ότι υπάρχει ένα ευρύ φάσμα επιστημόνων, αναλυτών και στελεχών οργανισμών που μάλλον βλέπουν σαν μόνη σωτηρία της Ευρωζώνης και πάντως των Ευρωπαϊκών οικονομιών (ιδίως αν τις ταυτίζει κανείς με τις οικονομίες των εργαζομένων πολιτών τους) συνολικά μια στρατηγική που είναι από τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ πάνω κάτω ως προς την αναγκαιότητα και το αναπόφευκτο του τερματισμού της λιτότητας και της αναστροφής της προκειμένου να υπάρξει "αύριο" για την οικονομία,, προτείνοντας συγκεκριμένες πολιτικές βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες, Ελληνικές / Περιφερειακές και Ευρωπαϊκές. Το γεγονός αυτό θα μπορούσε και θα έπρεπε. σε συνθήκες ομαλότητας, να προκαλέσει το ενδιαφέρον των ΜΜΕ, εφημερίδων και τηλεοράσεων κυρίως, των οποίων οι σχολιαστές αρέσκονται να επισημαίνουν την απορία τους για το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναγνωρίζει τον μονόδρομο της ακολουθούμενης πολιτικής: Θα μπορούσαν να μιλήσουν με κόσμο έξω από το ΣΥΡΙΖΑ, με οικονομολόγους των οποίων οι προβλέψεις για την εξέλιξη της Ελληνικής και της Ευρωπαϊκής οικονομίας έχουν πέσει σημαντικά καλύτερα μέσα από ότι εκείνες του ΙΟΒΕ και του ΔΝΤ.
Φυσικά δεν έγινε τίποτα τέτοιο. Η αφήγηση περί μονοδρόμων και σαξές στόρι συνεχίζεται...
