Του Σπύρου Σαμιακού*
Αν ζούσε ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν στην Ελλάδα του Μνημονίου δεν θα τον ήξεραν για το κοριτσάκι με τα σπίρτα, αλλά για τους πέντε φοιτητές της Λάρισας με το μαγκάλι.
Και τι σημασία έχουν οι τρεις χιλιάδες πεντακόσιες αυτοκτονίες;
Κι ακόμα περισσότερο, τι παραπάνω οι πέντε νέοι φοιτητές στη Λάρισα, που η απόγνωση του κρύου τούς οδήγησε, από άγνοια, στην αγκαλιά του αόρατου δολοφόνου που λέγεται μονοξείδιο του άνθρακα;
Για τους επαγγελματίες killers της ελληνικής κοινωνίας, προεξάρχοντος του Στουρνάρα, προφανώς καμία.
Αντίθετα στο facebook του Φαήλου Κρανιδιώτη (σύμβουλου του Σαμαρά) θα γίνει ανάρτηση οδηγιών προς τους ανέργους γονείς των άτυχων νέων για το πώς πρέπει να διπλώσουν τα πτώματα των παιδιών τους ώστε να χωρέσουν στο χαρτόκουτο.
Ο δε Γρηγόρης Ψαριανός μαζί με τον Άδωνη Γεωργιάδη θα συγχαίρουν τον ομόσταβλό τους Κρανιδώτη για τη φοβερή του ιδέα και ο Βενιζέλος θα κάνει αυτοκριτική, για το πώς δεν το σκέφτηκε ο ίδιος, αφού είναι ο εξυπνότερος της συμμορίας.
Ο δε «εντιμότατος» κ. Κουβέλης θα ψηφίζει παρών ως «υπεύθυνη Αριστερά».
Όχι, τα παραπάνω δεν είναι black χιούμορ κάποιας ταινίας του Χόλιγουντ με τίτλο: «Ο Φραγκενστάιν υπουργός Οικονομικών».
Είναι δυστυχώς άλλη μια πραγματικότητα του καθημερινού δράματος:
«Η Ελλάδα που σβήνει», αργά, μεθοδικά και με σχέδιο, ώστε όσοι απομείνουν ζωντανοί να παραδοθούν αμαχητί και εξαθλιωμένοι, σωματικά και ψυχικά, στην ακόρεστη δίψα των κορακιών των αγορών που ηδονίζονται με την οσμή των πτωμάτων.
Στην πραγματικότητα αυτή ο ιεροφάντης των τραπεζιτών και τοκογλύφων που φέρει το όνομα Στουρνάρας οδηγεί στο θυσιαστήριο των αγορών το καθημαγμένο πλήθος, το οποίο πρέπει να εμπεδώσει, με τηλεόραση, ΜΑΤ, συλλήψεις, κλομπ και δακρυγόνα, ότι η πολιτική της βίας και αναλγησίας θα θριαμβεύει πάντα, με μιαν ατέλειωτη στριγκλιά... «διαφυγή καμιά!!!».
Στον ρυθμό αυτό χτυπούν τα κρόταλα ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, συνεπικουρούμενοι από το πλυντήριο του εγκλήματος, τον Κουβέλη, που σκουπίζει επιμελώς τα αίματα για να κάνει το έγκλημα αόρατο.
Ο θάνατος πρέπει να γίνει ασήμαντη καθημερινότητα. Οι γέροι, οι ασθενείς, οι άνεργοι, οι ανήμποροι, είναι βάρη για τους Ταλιμπάν των αγορών, από τα οποία πρέπει ν' απαλλαγεί το κράτος, για να έχει πρωτογενές πλεόνασμα.
Ζούμε τον τρόμο και την αθλιότητα του 4ου Ράιχ, της παγκοσμιοποιημένης εξαθλίωσης.
Ο Γερμανός ποιητής Μπέρτολτ Μπρεχτ περιέγραψε τον τρόμο και την αθλιότητα του 3ου Ράϊχ, με το ποίημα:
«Όταν οι κακουργίες πέφτουν σαν βροχή»
Έτσι ερχόμαστε και ιστορούμε τα κακουργήματα που μας κάνανε.
Την πρώτη φορά που ιστορήσαμε πως αργοσφάζανε τους φίλους μας
κραυγή φρίκης αντήχησε.
Είχανε τότε σφάξει εκατό. Μα όταν σφάξαν χίλιους και η σφαγή
δεν είχε τελειωμό, απλώθηκε σιωπή.
Όταν οι κακουργίες πέφτουν σαν βροχή, κανένας πια δεν φωνάζει:
Σταματήστε!
Όταν σωρεύονται τα εγκλήματα γίνονται αόρατα.
Όταν οι πόνοι γίνονται αβάστακτοι δεν ακούγονται πια οι κραυγές.
Και οι κραυγές πέφτουν κι αυτές σαν καλοκαιρινή βροχή.
Μπέρτολτ Μπρεχτ 1935, Σκανδιναβία - Εξορία
*Ο Σπύρος Σαμιακός είναι εκπαιδευτικός Β'θμιας και μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Αμαρουσίου Αττικής
