O κ. Δημήτρη Μουδατσάκης συγκαταλέγεται μεταξύ των επιτυχόντων των φετινών πανελληνίων εξετάσεων!
Ο 84χρονος Κρητικός, που - όπως έγραψε το Cretalive - μόλις συνταξιοδοτήθηκε, πριν 18 χρόνια, πήρε τη μεγάλη απόφαση να επιστρέψει στα θρανία, είναι μεταξύ των εισακτέων στο τμήμα Ιστορίας & Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο Ρέθυμνο!
«Από μικρός ήθελα να σπουδάσω! Έβλεπα τα άλλα παιδιά να πηγαίνουν σχολείο και ζήλευα. Ήθελα να πάω κι εγώ, αλλά δεν μπορούσα. Δεν είχα τη δυνατότητα!», εξομολογείται στο Cretalive. Ολα αυτά τα χρόνια όμως, ήταν με ένα βιβλίο στο χέρι. «Διάβαζα πάντα. Κάθε Σάββατο, όταν πληρώναμε το προσωπικό, εγώ πήγαινα κι αγόραζα ένα βιβλίο, το οποίο το διάβαζα κατευθείαν!», θυμάται. Την αγάπη του για τα βιβλία «προδίδει» και η βιβλιοθήκη του, καθώς όπως λέει πλέον δεν χωράει άλλα.
Οσο για τις επιδόσεις του στις Πανελλήνιες, λέει ότι καλύτερα τα πήγε στην έκθεση. «Πήρα 14,5. Στην Ιστορία, αν και μου αρέσει πολύ, δεν πήγα και τόσο καλά. Πήρα 10. Αλλά, υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες για όλους στο νυχτερινό σχολείο». Αρκετοί δεν το πίστευαν ότι θα τα καταφέρει. «Στην αρχή, όταν επέστρεψα στο σχολείο, η σύζυγος μου έλεγε “Μα τι πας να κάνεις;”. Και γενικά δεν το πίστευαν πως θα είχα τόση δύναμη. Και τώρα όμως είναι διστακτικοί για το πώς θα πηγαίνω στο Ρέθυμνο. Μου λένε “είναι μακριά, πώς θα πηγαίνεις εκεί πέρα”. Εγώ τους απαντώ, πώς όσο οι δυνάμεις μου το επιτρέπουν θα πηγαίνω στο Πανεπιστήμιο!
Στην συνέντευξη που παραχώρησε στο Cretalive αφηγείται τις δυσκολίες της ζωής του που όμως δεν τον σταμάτησαν ποτέ και συμβουλεύει τους νέους:
"Να έχουν όνειρα. Άμα δεν έχεις όνειρα, ένα σκοπό, τι θα κάνεις; Πώς θα ζήσεις; Και μάλιστα ο σκοπός πρέπει να είναι υψηλός, για να αγωνίζεσαι πάντα!"
Σε ποια τάξη είχατε σταματήσει;
Το 1946 τελείωσα το δημοτικό, στον Άγιο Τίτο στο Ηράκλειο. Νυχτερινό ήταν και πάλι. Γιατί δούλευα από 10 χρονών. Ήρθα στο Ηράκλειο το 1945 από το Σκοτεινό. Μάθαινα την τέχνη του βιβλιοδέτη. Τότε έπρεπε να είσαι τυχερός. Να έχεις έναν άνθρωπο να σε πάρει στη δούλεψή του και συγχρόνως να μαθαίνεις και μια τέχνη. Γιατί οι γονείς από τα χωριά δεν είχαν τη δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους στην πόλη για να μορφωθούν ή να μάθουν κάποια τέχνη.
Εσείς ποιον είχατε στο Ηράκλειο;
Τον αδελφό του πατέρα μου. Στου θείου μου έμεινα 17 χρόνια. Και μετά το στρατό άνοιξα δικό μου βιβλιοδετείο.
Πώς ήταν εκείνα τα χρόνια;
Πάρα πολύ δύσκολα. Ειδικά μέχρι το '60. Στα χωριά, οι άνθρωποι το ψωμί που έβγαζαν δεν τους έφτανε. Και δεν είχανε νερό, φάρμακα, τίποτα. Κι ήταν άνθρωποι που ζούσαν πολύ φτωχικά. Οι δικοί μας κάμανε το κουμάντο τους, και τρώγαμε κρέας τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Ήταν όμως όμορφα τότε. Θυμάμαι με νοσταλγία τα παιδικά μου χρόνια. Δεν θα τα ξεχάσω ποτέ.
Τους νέους, σήμερα, πώς τους βλέπετε;
Έχουν απομακρυνθεί απ' τις ρίζες τους, απ' τις παραδόσεις μας. Κι είναι λογικό σ' ένα βαθμό, γιατί μένουν στις πόλεις...
Τι θα τους συμβουλεύατε;
Να δουλέψουν σωστά. Να αγαπούν τον εαυτό τους, την οικογένειά τους. Και φυσικά να έχουν όνειρα. Άμα δεν έχεις όνειρα, ένα σκοπό, τι θα κάνεις; Πώς θα ζήσεις; Και μάλιστα ο σκοπός πρέπει να είναι υψηλός, για να αγωνίζεσαι πάντα!
