ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Σεβασμός και ευθύνη είναι δύο έννοιες αλληλένδετες. «Σεβασμό για τον εαυτό σου. Σεβασμό για τους άλλους. Να έχετε την ευθύνη για όλες τις ενέργειές σας» έλεγε ο Δαλάι Λάμα.
Τη θέση αυτή δεν ενστερνίζονται μεταξύ άλλων και μέλη Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων της Βρετανίας που, προκειμένου να παράσχουν ανθρωπιστική βοήθεια, ζητούσαν σεξουαλικές χάρες από κορίτσια και γυναίκες χωρών πληγεισών από πολέμους, φυσικά φαινόμενα, καταστροφές. Μπορεί η έκθεση της Επιτροπής Διεθνούς Ανάπτυξης της Βουλής των Κοινοτήτων να χαρακτηρίζει το φαινόμενο «ενδημικό», όμως δεν περιορίζεται στα όρια της Βρετανίας, αφού αφορά και διεθνείς οργανώσεις σύμφωνα με έρευνα του Reuters και μελέτη των Ηνωμένων Εθνών. Η ουσία της λειτουργίας των ανθρωπιστικών οργανώσεων βασίζεται σε αυτό ακριβώς που απαξιώνεται μέσα από τέτοιες πράξεις: στον σεβασμό της ανθρώπινης ζωής. Η ελπίδα των πληγέντων εναπόκειται στην ανθρωπιά. Αναιρείται ο λόγος ύπαρξής των ΜΚΟ όταν ξέρουν εδώ και χρόνια τι συμβαίνει και δεν αντιδρούν έγκαιρα και αποτελεσματικά.
Η Βρετανία προσφέρει ακόμη ένα παράδειγμα που αφορά την προσπάθεια οργάνωσης της αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εξαιτίας της δυσχέρειας επίτευξης συμφωνίας, τηλεοπτικό δίκτυο δημοσιεύει έρευνα βάσει της οποίας το 50% των Βρετανών τάσσεται υπέρ της διεξαγωγής νέου δημοψηφίσματος. Το δίλημμα αφορά είτε την αποχώρηση της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς συμφωνία είτε να μην αποχωρήσει, δηλαδή παραμονή. Στην πραγματικότητα, η απάντηση είναι μία. Κατάδηλη η έλλειψη σεβασμού στην αρχική βούληση της πλειοψηφίας των Βρετανών, η ευθυνοφοβία για τη δυσκολία επίτευξης συμφωνίας, η έλλειψη θάρρους για την παραδοχή αποτυχίας της πολιτικής επιλογής του δημοψηφίσματος εξαρχής. Τα μέσα ξανά στον ρόλο εκείνου που σιγά - σιγά θα διαμορφώσει συνειδήσεις και για δεύτερο δημοψήφισμα.
Στον επίλογο η Ελλάδα: ζωντανές συνδέσεις μέσα από καμένα σπίτια, αναρτήσεις στα μέσα ενημέρωσης από εικόνες πτωμάτων, μικροκομματικά παιχνίδια από αντιπολίτευση και άρνηση έμπρακτης ανάληψης ευθυνών από κυβέρνηση και φορείς της πολιτικής προστασίας. Η έλλειψη σεβασμού στον θρήνο, στη ζωή που χάθηκε, στην αγωνία για επιβίωση είναι ενδεικτικά της διαχείρισης κρίσης στη χώρα μας. Από την άλλη, όλοι όσοι βοηθούσαν εν μέσω πανικού συμπολίτες τους βάζοντας πίσω την ακεραιότητά τους, η αλληλεγγύη από τις όμορες χώρες, όπως η Τουρκία και τα Σκόπια, οι άνθρωποι που συνέρρεαν για αιμοδοσία, οι πολίτες και οι επιχειρήσεις που κινητοποιήθηκαν για την παροχή βοήθειας σε πληγέντες είναι ίσως μια ελπίδα ότι μπορούμε και χωρίς πολιτική καθοδήγηση να αντιμετωπίσουμε τραγωδίες με σεβασμό... Ως άνθρωπος προς άνθρωπο.
