Βαριές ώρες. Από κείνες που το βάρος τους συνθλίβει τις λέξεις και ο γραφιάς, όσο έμπειρος κι αν είναι, αισθάνεται άχρηστος. Είναι άχρηστος. Γιατί, τι να γράψει, όταν στοιχειώνουν οι νεκροί τη χώρα, ο θρήνος από δεκάδες οικογένειες μπαίνει σε κάθε σπίτι και η σκιά του θανάτου -αδόκητου, και γι’ αυτό ανείπωτα τραγικού- πέφτει πάνω από δρόμους και πλατείες; Και αναπνέουν οι άνθρωποι τον μακάβριο καπνό, από δάση που έγιναν κρεματόρια και σπίτια που έγιναν παγίδες θανάτου;
Τίποτε να μην πούμε. Μόνο να σταθούμε όλοι με σεβασμό απέναντι στα θύματα της τραγωδίας. Και στην καταστροφή που η φωτιά σκόρπισε. Να μην επιτρέψουμε στον εαυτό μας να βάλει μπροστά από το τραγικό τη σκοπιμότητα, την προπαγάνδα οποιουδήποτε είδους, τις νεοελληνικές ιδεοληψίες του καφενείου. Να βάλουμε τα πράγματα σε μια λογική σειρά, γιατί αλλιώς δεν αντέχονται. Και να κερδίσουμε τη μάχη με τις φλόγες, που ακόμα καίνε, ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές.
Να θάψουμε τους νεκρούς μας. Να δώσουμε χώρο στο πένθος των δικών τους. Και όλων μας. Να μην επιτρέψουμε να γίνουν τα καμένα σώματα των αθώων εργαλεία προπαγάνδας. Και ύστερα υπάρχει χρόνος για τα πώς, τα γιατί, τις αναλύσεις και τις αναπόφευκτες αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις. Στη Δημοκρατία, μια τραγωδία όπως αυτή δεν θα ήταν δυνατόν να μην προκαλέσει έναν κύκλο από δύσκολες αντιπαραθέσεις. Αλλά όλα στην ώρα τους, κι όχι στην ώρα ΣΚΑΪ.
Να πιστώσουμε στον Κυριάκο το γεγονός ότι προέκρινε την αλληλεγγύη και την ενότητα και άφησε για την ώρα στην άκρη, τον οξύ λόγο που τον χαρακτηρίζει. Στον Κουμουτσάκο, που έβγαλε κόκκινη κάρτα στον Κύρτσο για την αντιπολιτευτική του λαιμαργία. Στους ανθρώπους της κυβέρνησης, με πρώτο τον Τσίπρα, την οικονομία λόγου από την οποία καθοδηγούνται. Και γενικά στον πολιτικό κόσμο ότι, εν πάση περιπτώσει, μπροστά σε μια τραγωδία βρήκε τη χαμένη του σοβαρότητα.
Εννοείται ότι πολλά πράγματα βρίσκονται ανοιχτά. Για όλους. Πολλά ερωτήματα ζητούν απαντήσεις. Και πολλές απαντήσεις θα ζητήσουν αποφάσεις και μέτρα. Γιατί, αυτό που ζήσαμε και ζούμε, δεν πρέπει να το ξαναζήσουμε. Η αλληλεγγύη, που όλοι επικαλούνται, πρέπει να βρει την έκφρασή της στην πράξη. Κανένας και τίποτε να μην ξεχαστεί. Αλλιώς προετοιμάζουμε την επόμενη τραγωδία...
