Tης Ιωάννας Μεϊτάνη*
Η συμπλήρωση τεσσάρων χρόνων από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα -μέρα άδικη, όπως όλες οι επέτειοι- μας βρίσκει να έχουμε συνηθίσει την παρουσία των νεοναζί στην κοινωνία, στο κοινοβούλιο, το Διαδίκτυο. Να έχουμε μειωμένα αντανακλαστικά στις προκλήσεις τους. Δεν ισχύει αυτό για όλους, προφανώς. Μα όσες και όσοι επιμένουν να γράφουν, να ψάχνουν, να αντιστέκονται δύσκολα καταφέρνουν να απευθυνθούν και να ευαισθητοποιήσουν ένα κοινό που αδιαφορεί: τις περισσότερες φορές τα λέμε, λίγο - πολύ, μεταξύ μας.
Η επιμονή αυτή έχει μεγάλο νόημα. Ο αγώνας, οι συγκεντρώσεις, η παρουσία στο δικαστήριο, έστω και λίγων, οι αφίσες έχουν πάντα μεγάλο νόημα. Χαίρομαι κάθε φορά που βλέπω antifa γκράφιτι στον δρόμο. Σκέφτομαι “φαντάσου να μην υπήρχαν ούτε αυτά...”. Κάθε άρθρο που γράφεται, κάθε αράδα, κάθε λέξη έχει νόημα κι ας μη την διαβάζουν πολλοί. Κρατάει ζωντανό τον αντιφασιστικό αγώνα.
Δεν αρκεί. Δεν αρκεί γιατί ο αντίπαλος, οι νεοναζί, είναι στη Βουλή. Κυκλοφορούν ανάμεσά μας αστιγμάτιστοι. Γράφουν κι αυτοί συνθήματα στους τοίχους, πολλά. Κι εκεί κάθε λέξη, κάθε γραμμή θα έπρεπε να μας εξοργίζει. Δεν αρκεί, επίσης, γιατί ο αντίπαλος δεν αναγνωρίζεται ως κοινός αντίπαλος από όλους τους άλλους. Ένα κομμάτι φλερτάρει μαζί του. Στην πολιτική, την κοινωνία, την καθημερινή ζωή. Οι νεοναζί δεν είναι περιθωριοποιημένοι, δεν είναι στις τρύπες τους.
Ταυτόχρονα, διεξάγεται η δίκη της Χρυσής Αυγής. Με μια τέτοια θεμελιώδους σημασίας δίκη, θα περίμενε κανείς πως η κατάσταση που περιγράφω παραπάνω θα ήταν διαφορετική. Κι όμως. Η δίκη κυλάει δυόμισι χρόνια τώρα και το μεγαλύτερο κομμάτι τής κοινωνίας δεν έχει πάρει χαμπάρι. Γιατί τα ΜΜΕ δεν τη θεώρησαν σημαντική. Δεν θεώρησαν ότι αξίζει να της αφιερώσουν τηλεοπτικό ή ραδιοφωνικό χρόνο, έντυπο ή ηλεκτρονικό χώρο. Δεν τους γαργάλησε, όπως άλλες δίκες, δεν την πρόβαλαν, δεν μιλάει γι' αυτή το πανελλήνιο. Με φωτεινές εξαιρέσεις, εννοείται: ομάδες, εφημερίδες, ραδιόφωνα, ιστοσελίδες - που παραμένουν εξαιρέσεις. Η εντύπωση που κυριαρχεί: εάν κάποιος ξέρει ότι τρέχει μια τέτοια δίκη, το πιθανότερο είναι να θεωρεί πως «καθυστερεί». Και ότι δικάζεται ο δολοφόνος του Φύσσα. Την πολύ σημαντική υπόθεση για τη σύσταση και διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης θα την αγνοεί. Και δεν θα ξέρει ότι με μια καταδικαστική απόφαση η ηγεσία της Χρυσής Αυγής θα καταλήξει στη φυλακή: ο Μιχαλολιάκος, ο Κασιδιάρης, ο Παππάς, ο Λαγός, ο Παναγιώταρος και άλλοι αρχιναζί. Αντίθετα, αν αθωωθούν ή αν τη γλιτώσουν με ελαφριές ποινές, θα θριαμβεύσουν, θα τσαλαπατήσουν (κι άλλο) τη δημοκρατία, θα ξεράσουν πάνω μας, ακόμη πιο νομιμοποιημένοι, όλο τους το μίσος.
Ο κόσμος δεν ξέρει ακόμη ότι η πολιτική αγωγή, οι άνθρωποι που κάνουν δουλειά μηρμυγκιού, πριν ακόμη και από την έναρξη της διαδικασίας, χρειάζονται τη στήριξή μας, γιατί εργάζονται αμισθί για να εκπροσωπήσουν όλες και όλους μας στη δίκη αυτή - όχι μόνο τα θύματα. Απέναντί τους, οι νεοναζί που βρίζουν, γιουχάρουν, γελάνε, προσβάλλουν τα θύματα και τις οικογένειές τους, απειλούν μάρτυρες. Μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου.
Η φετινή επέτειος ας μη μείνει άδικη: ώσπου να περάσει άλλος ένας χρόνος, ας μην ξεχάσουμε ούτε τους νεοναζί ούτε τη δίκη τους. Και για τους μεν νεοναζί δεν είναι δύσκολο, δυστυχώς είναι παρόντες και μας υπενθυμίζουν τη φριχτή τους ύπαρξη πολύ συχνά. Η δίκη όμως θέλει την ενεργή προσοχή μας. Η εγρήγορση της κοινωνίας θα παίξει ρόλο στην έκβασή της. Δεν είμαστε εκ των πραγμάτων αμέτοχοι επειδή έχει αναλάβει η Δικαιοσύνη. Είναι χρέος μας να παρατηρούμε, να σχολιάζουμε, να επαγρυπνούμε και μάλιστα με μεγαλύτερη ένταση από τη στιγμή που έχει αναλάβει η Δικαιοσύνη. Τώρα, που η δίκη βαίνει προς το τέλος της, και σε λίγους μήνες, που θα μπαίνει στην τελική ευθεία.
* Η Ιωάννα Μεϊτάνη είναι μέλος της συντονιστικής ομάδας του Golden Dawn Watch
