(το μηνάω χωρίς περιορισμούς και ανορθογραφίες αλλά και χω-
ρίς φως ακαδημαϊκό
είσαστε η πληγή ενός κόσμου, κύριοι
είσαστε σκέτοι σφετεριστές τίτλων τραγικά αμφιβόλων και διόλου
ακίνδυνων – ).1
Όπως ο έμπειρος χειρουργός ανατέμνει με σταθερές, ακριβείς και λεπτεπίλεπτες κινήσεις το καταπονημένο από την επάρατο νόσο σώμα ενός δύσκολου ασθενούς –ο οποίος παραμένει σε γενική αναισθησία και διαρκώς διασωληνωμένος καθ’ όλο το διάστημα της πολύωρης επέμβασης στο σιδερένιο κρεβάτι του ψυχρού δωματίου της Εντατικής– για να το απαλλάξει οριστικά από τα κακοήθη νεοπλάσματα που μπορούν να προσβάλλουν αδιακρίτως ζωτικά όργανα του ανθρώπινου οργανισμού οδηγώντας μοιραία σε μη αναστρέψιμα αποτελέσματα, παρομοίως άκαμπτοι θιασώτες της κλασικής γραμματείας, οι οποίοι καταπιάνονται με την εκδοτική και μεταφραστική τύχη του έργου της αρχαίας ποιήτριας, στην προσπάθειά τους να προφυλάξουν το Σαπφικό κόρπους από το καλπάζον καρκίνωμα του λεσβιακού στίγματος και τις ύπουλες μεταστατικές ιδιότητες του θανατηφόρου νοσήματος –που με αυτόν τον τρόπο είναι ικανό να πλήξει εξίσου καίρια και τα εναπομείναντα υγιή μέλη της Δεκάτης Μούσας–, επιλέγουν με τη σειρά τους να επέμβουν χειρουργικά στα αποσπάσματα της Σαπφώς, τα οποία, εξαιτίας ακριβώς της κρίσιμης κατάστασης στην οποία διασώθηκαν, παραδίδονται αναγκαστικά με ανοιχτές πληγές ανάμεσα στις ανεπούλωτες λακούνες, τους χαίνοντες στίχους και τις ακρωτηριασμένες λέξεις των εύθραυστων παλίμψηστων, και βρίσκονται γι’ αυτόν τον λόγο μονίμως υπό την στενή παρακολούθηση ενός υποδειγματικά καταρτισμένου επιστημονικού προσωπικού, το οποίο –αυστηρώς προσηλωμένο στη λήψη μιας σειράς φιλολογικών μέτρων που συνίστανται στην έγκαιρη διάγνωση των λογοτεχνικών προβλημάτων, την άμεση αποκατάσταση της γραμματικής, συντακτικής και ορθογραφικής λειτουργίας του κειμένου και την ταυτόχρονη ανάδυση της νοηματικής ενότητάς του– έχει ως πρωτεύοντα σκοπό τη σταδιακή αποθεραπεία του σοβαρά τραυματισμένου Σαπφικού σώματος, ώστε όχι μόνο να διαφυλαχτεί η εκδοτική μακροβιότητα της Λεσβίας ποιήτριας, που ανατροφοδοτεί την αρχαιολατρική περιέργεια, ανανεώνει το γλωσσικό αισθητήριο και διευρύνει την αισθητική παιδεία των μελλοντικών αναγνωστικών γενεών, αλλά κυρίως να κατοχυρωθεί η απρόσβλητη από λογοτεχνικώς μεταδιδόμενα νοσήματα εδραίωση της δεσπόζουσας ιδεολογίας, η οποία συνίσταται τόσο στη συστηματική προβολή του (αμφιλεγόμενου ήδη από την εποχή της όψιμης κλασικής αρχαιότητας) ανεπίληπτου βίου όσο και στη μεθοδική εμπέδωση του (αμφισβητήσιμου από μεγάλη μερίδα παλαιότερων και νεότερων μελετητών) αψεγάδιαστου έργου της Σαπφώς, εξασφαλίζοντας έτσι τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την ολοκληρωτική κατίσχυση των αμετακίνητων υπερασπιστών της ηθικής της ακεραιότητας, οι οποίοι έχουν πάντα ως γνώμονα την προβολή των δικών τους κριτηρίων ηθικής ακεραιότηταςστα έργα της αρχαιότητας, όχι μόνο επειδή τα τελευταία αποτελούν πανανθρώπινα ιδεώδη αλλά κυρίως επειδή τούτα ακριβώς τα πανανθρώπινα ιδεώδη (αιώνια και αναντικατάστατα) προϋποθέτουν εξ ορισμού την ύπαρξη μιας ανώτερης χρηστότητας των αρχαίων προγόνων, η οποία –αφού αναφύεται διαχρονικά έως τις μέρες μας– διατηρεί κατά γράμμα τους Κανόνες της Εθνικής Σεξουαλικότητας (Κ.Ε.Σ.) όπως ορίζονται από το περιβόητο ιερό και αναπαλλοτρίωτο τρίπτυχο –επειδή και στην πατρίδα ενσωματώθηκαν πριν εκατό περίπου χρόνια τα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου και η θρησκεία αποκαθάρθηκε πάραυτα από τις μανιχαϊστικές αντιρρήσεις του ασκητή Τατιανού («καὶ ἡ μὲν Σαπφὼ γύναιον πορνικὸν ερωτομανὲς, καὶ τὴν ἑαυτῆς ἀσέλγειαν ᾄδει», Λόγος πρὸς τοὺς Ἕλληνας 33) και η αγία οικογένεια απολαμβάνει περιχαρής μοντέρνες εκτελέσεις των αρχαίων ασμάτων (κάποιες από αυτές είχαν εντελώς διαφορετικό σκοπό)–, οπότε και οι διακεκριμένοι θιασώτες της κλασικής γραμματείας, καθώς στέκονται βλοσυροί και άτεγκτοι πάνω από τα βαριά συγγράμματά τους, ευθυτενείς και δικαιωμένοι, μπορούν επιτέλους να πάρουν ό,τι απροκάλυπτα τάζει στο απ. 99 η δολοπλόκος Σαπφώ στην αντίζηλό της Ανδρομέδα στο πλαίσιο πλέον μιας απόλυτης σωματικής υγείας, η οποία τονώνει το πνεύμα, ανανεώνει τη διάθεση και χαλαρώνει τους μυς: τον πούλο.
1Νίκος Παναγιωτόπουλος, Σύσσημον ή τα κεφάλαια, Αθήνα, Ίνδικτος, 2006, σ. 336.
