Φτάνουν Χριστούγεννα λοιπόν! Παραμονή –
και, όπως όλοι, ετοιμάσαμε γιορτή.
Μα δεν είν’ άνετα στη φάτνη εδώ μέσα.
Μπαίνει το κρύο από παντού, δεν έχει μπέσα.
Χριστούλη, κόπιασε, γεννήσου αν θες – μα κοίτα:
σου στρώσαμε – δεν έχει τζάκι όμως και πίττα.
Τρέμουμε κι όλοι αγκαλιαζόμαστε σφιχτά
σαν τους πρωτόγονους σε σκοτεινή σπηλιά.
Το χιόνι πέφτει στο κορμί μας, τιο παγώνει.
Το χιόνι εισβάλλει στην καλύβα και σαρώνει.
Κόπιασε, χιόνι, μπες, θα βρεις φίλους εδώ:
κι εμάς μας έδιωξαν από τον ουρανό.
Κρασί ζεσταίνουμε, παλιό και δυνατό.
Κάνει καλό, με τέτοιον άστατο καιρό.
Ζεστό κρασί, ξύλα στην πόρτα καρφωμένα.
έξω ουρλιάζουνε αγρίμια θυμωμένα.
Κοπιάστε, αγρίμια, να κρυφτείτε απ’ το χιονιά.
Ούτε τ’ αγρίμια έχουνε ζεστή φωλιά.
Θα ρίξουμε το πανωφόρι στη φωτιά,
να γίνει η φλόγα της για λίγο πυρκαγιά:
να ζεσταθούμε, ενώ θα καίγεται η στέγη,
να ζούμε όταν το σκοτάδι πια θα φεύγει.
Κόπιασε, άνεμε – εκεί έξω πώς αντέχεις;
Κι εσύ κουράστηκες, κι εσύ σπίτι δεν έχεις.
BERTOLT BRECHT, «WEIHNACHTSLEGENDE»
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΡΟΠΟΥΛΗΣ
