Στο Ραδιομέγαρο της EΡΤ κλείνουμε τα μάτια. Ονειρευόμαστε την επόμενη μέρα με τον κόσμο εκεί κι ένα τραγούδι η μουσική. Κλείνουμε τα μάτια, θυμόμαστε πρόβες, συναυλίες, τις διαδρομές μας με νότες και χορδές στην τσάντα. Στο Ραδιομέγαρο της EΡΤ το μαύρο χρωματίζεται από σημαίες, πανό, συνθήματα, στίχους, μελωδίες. Βρεθήκαμε να κλαίμε παίζοντας μουσική, ακούγοντας τον κόσμο να τραγουδά το Άξιον Εστί, να μας γνωρίζει προσωπικά, τη Μαρία, τη Βάσια, τον Νίκο, το πρώτο βιολί, τον μαέστρο, τα μουσικά σύνολα της ΕΡΤ. Η σκηνή μοιάζει όλο και πιο ελαφριά. Ελευθερωνόμαστε από τα βάρη της προσμονής, ξέροντας καλά ότι θα δίνουμε το "παρών" για όσο χρειαστεί. Καθώς στήνουμε τα αναλόγια, καθόμαστε στο πιάνο, ακουμπάμε το βιολί στον ώμο, κρεμάμε τα τύμπανα, κουρδίζουμε την κιθάρα, χαμογελάμε. Νομίζουν ότι αυτά δεν φτάνουν για να αντιπαρατεθούμε στα σχέδιά τους, νομίζουν ότι είναι λίγα, κι ας άκουσαν να έρχεται το πλήθος από μακριά απ' όλα τα μέρη της Αθήνας. Νομίζουν ότι η μουσική δεν φτάνει, ο χορός δεν φτάνει. Εμείς μόνο με αυτά μπροστά στη σκηνή μέχρι το ξημέρωμα θα παίζουμε. Γιατί το τραγούδι μας δεν το αντέχουν, το χαμόγελο δεν το νικούν, η συντροφιά γίνεται συγκέντρωση και προχωρά. Εμείς βάζουμε στο μαύρο χρώμα "εδώ ΕΡΤ".
Έλενα Σταθοπούλου
