Θέλαμε πολύ ο Θοδωρής Δρίτσας να περνούσε στον β' γύρο και ακόμα πιο πολύ να εκλεγόταν αυτός δήμαρχος του Πειραιά. Και το θέλαμε γιατί πιστεύουμε πως ο Θοδωρής και η ομάδα του είχαν όλα τα φόντα για να μεταγγίσουν στον Πειραιά την κατάλληλη εκείνη ενέργεια για να πετάξει. Προς τα πού;
Προς τον 21ον αιώνα και τους ανοιχτούς ορίζοντες που μεταξύ άλλων κουβαλάει η νέα εποχή μαζί με την ελευθερία που προσφέρει στην ατομικότητα να εργαστεί για να διαπρέψει εντός κι εκτός πόλης. Ατομισμός δηλαδή σε όλο του το μεγαλείο; Ναι, αλλά όχι ασύδοτος. Μαζί του χέρι με χέρι σ' αυτόν τον δύσκολο δρόμο θα προχωρά και η συνεργασία, η ομαδικότητα που παλεύει για το συμφέρον όλων. Κι αυτό είναι κάτι που ήδη συνέβη, μιας και δημότες με πρόσωπο και αξιοσύνη έδεσαν στην ομάδα Δρίτσα, καταγράφοντας στο ενεργητικό της πολλούς συλλογικούς αγώνες για το κοινό καλό, για την υπεράσπιση των αδύναμων δημοτών, για την ποιότητα της ζωής στην πόλη. Καλλιέργησε επίσης, μάλλον ασυναίσθητα, η κίνηση αυτή, με τον τρόπο της αριστεράς, την Πειραιώτικη μαγκιά. Αυτήν που δείχνει το μεγαλείο της όταν δεν κωλώνει όσο ισχυρός κι αν είναι ο αντίπαλος, όσο μεγάλα κι αν είναι τα εμπόδια. Αυτήν που, παρ' όλη την αποχαύνωση κι αποτελμάτωση μιας πόλης όπου όποια πέτρα κι αν σήκωνες έβρισκες τον "ο σώζων εαυτόν σωθήτω", σκορπούσε ολούθε μια χαρά για τη ζωή και τη δημιουργία. Η χειροποίητη γέφυρα όλων αυτών των ανθρώπων, με τον τρόπο των παλιών μαστόρων, ήταν και είναι ο Θοδωρής Δρίτσας.
Η λύπη εξ αιτίας της ήττας του ευγενέστατου αγωνιστή και ανοιχτού στις αλληλεπιδράσεις Θοδωρή Δρίτσα και του συνδυασμού Το Λιμάνι της Αγωνίας - Πειραιάς η πόλη μας ήταν το πιο ισχυρό συναίσθημα αυτών των εκλογών του φετινού Μαΐου. Μια λύπη που την κάνει σκοτεινή το γεγονός ότι η ήττα προήλθε από την τραμπούκικη γκλαμουριά ελέω χρήματος των Μώραλη-Μαρινάκη και τη φαφλατάδικη αλαζονεία του παλαιοκομματικού Μιχαλολιάκου με, αν είναι δυνατόν, Θεέ μου, τις ευλογίες μέρους της τοπικής Εκκλησίας.
Είμαι σίγουρος ότι για χρόνια η θύμιση αυτών των εκλογών θα είναι βουτηγμένη μέσα σ' αυτήν τη λύπη. Αλλά είμαι και σίγουρος πως αυτήν τη λύπη θα την καταπολεμήσει η πίστη στο ότι αυτή η ήττα είναι απ' αυτές που δεν θα πάνε χαμένες. Κι αυτό γιατί ο αγώνας που δόθηκε με τη θυσιαστική διάθεση του εθελοντή φίλου και σύντροφου είχε τα χαρακτηριστικά της ειλικρίνειας, των δουλεμένων προτάσεων και των ευρύχωρων οραμάτων. Διέδιδε επίσης αβίαστα τον σεβασμό στους κανόνες της δημοκρατίας και εκείνο το ομαδικό πνεύμα που δεν μετατρέπει τους συμμετέχοντες σε αγέλη. Γι' αυτό θα αντέξει ο αγώνας αυτός κυοφορώντας τη νίκη του αξιοπρεπούς ανθρώπου. Γι' αυτό στα χρόνια που έρχονται θα είναι η μαγιά που θα φουντώσει εξ αρχής τις κοινές ελπίδες συλλογικοτήτων ανιδιοτελών πολιτών. Απ' αυτούς που ψάχνονται για να αναστήσουν όνειρα και να απαντήσουν με τις πράξεις τους και τις σκέψεις τους στα "γιατί" των απλών σαν κι αυτούς ανθρώπων και στην ικανοποίηση των αναγκών τους. Το κλασικό «μια μάχη χάθηκε, αλλά όχι κι ο πόλεμος» κολλάει μια χαρά εδώ.
Γεια σου και χαρά σου, Θοδωρή, κι αέρα στα πανιά σου. Ξέρεις, από εκείνον τον θαλασσινό αέρα, που έρχεται από πολύ μακριά για να μας πάει σε άλλα, πέρα μέρη. Εκεί όπου η ζωή σπαρταρά. Εκεί όπου ένα ασίγαστο πάθος μέσα από σχέσεις γεννά και νόημα ζωής.
