Ιστορίες Γυναικών

Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές τι γυρεύω εδώ, με πλάνο ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια. Από την αρχή εκτός. Μένω στην οικογένεια, λοιπόν, σε αυτή ή την επόμενη, διαφορετικά ανατρέπω το σχέδιο. Πού τέτοια τύχη. Στα βιογραφικά γράφω διαζευγμένη, μετά τους εξηγώ ότι δεν θέλω να παντρευτώ πάλι, απεχθάνομαι τις ευθύνες μιας οικογένειας. Έτσι νομίζω ότι διευρύνω τις πιθανότητες. Κάποια στιγμή λέω να παντρευτώ, να κάνω παιδιά, χρειάζεται κάπου να κρατάς τον λογαριασμό για όσα άφησες και τ' άλλα που προχώρησες. Εξάλλου τα λεφτά δεν είναι το παν. Απογοητεύομαι εύκολα στο κομμωτήριο και στα πρωινάδικα. Κάποιες επιλογές γίνονται περιθώριο με μικρά γράμματα, μετά απλώς ακατανόητες. Τις σβήνεις με γομολάστιχα. Ένας φίλος μου είπε ότι δεν έχω ανάγκη, είμαι μικρή ακόμα. Εννοούσε ότι θα βρω κάποιον, γιατί αυτό είναι πιο εύκολο. Εσείς οι γυναίκες κάνετε ό, τι θέλετε. Για εκείνον είναι πολυτέλεια να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Ή αλλιώς, είναι πολυτέλεια να έχεις μια δουλειά, ένα σπίτι και ένα ψυγείο σχεδόν γεμάτο. Να παίρνεις τα παιδιά από το σχολείο όποτε μπορείς και να μαγειρεύεις τις μισές μέρες τις εβδομάδας , γιατί τις υπόλοιπες έχει φροντίσει αυτός. Είναι πλεονέκτημα να συνηθίζεις να ζεις ανεξάρτητη. Έγινε κι αυτό είδος πολυτελείας που πια δε μας βρίσκεται.