Διανύουμε μια περίοδο σκληρής και βαριάς δοκιμασίας για τους λαούς επί γης.
Διανύουμε μέρες φτώχειας και ανέχειας για τον ελληνικό λαό. Άνθρωποι της τρίτης ηλικίας δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα και να αντιμετωπίσουν τα σκληρά προβλήματα που αυτή η ηλικία φέρνει, άνθρωποι μέσης ηλικίας περνάνε στον σκληρό και αδυσώπητο κόσμο της ανεργίας και έρχονται αντιμέτωποι με πολλά και διαφορετικά προβλήματα που αυτό συνεπάγεται, νέοι άνθρωποι αντικρίζοντας το μαύρο φόντο στο βάθος του ορίζοντα ξενιτεύονται χωρίς να είναι βέβαιοι για την προοπτική που θα βρουν.
Πρόκειται για μέρες σκληρές που μοιάζουν πολύ με τον Γολγοθά που παριστά και αναπαριστά για τους θρησκευόμενους το θείο δράμα το οποίο πλησιάζει σε λίγες μέρες.
Μέσα σ' αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα, μια αχτίδα ισχυρού φωτός είναι η έκφραση oουσιαστικής και πραγματικής αλληλεγγύης, που βλέπουμε να παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις κάθε μέρα.
Είναι αλήθεια ότι, για μια χρονική πρόσφατη ιστορική φάση, ένα τμήμα της κοινωνίας αποπροσανατολίστηκε και χάθηκε στα ψεύτικα ιδεώδη, που δημιουργούσε ένα πλαστό και πλασματικό παραγωγικό - καταναλωτικό - πολιτιστικό - κοινωνικό πρότυπο που μας επέβαλαν. Μας το επέβαλαν οι ισχυροί γιατί μέσα απ' αυτό από τη μια μεριά κερδοσκοπούσαν ασύστολα και από την άλλη μεριά διαιρούσαν και διέλυαν την κοινωνική συνοχή.
Είναι επίσης αλήθεια ότι στην πρώτη φάση αυτής της κρίσης υπήρξε διάχυτη η ένταση μεταξύ των κοινωνικών ομάδων και ίσως μερικές φορές και η πρόθεση μιας ομάδας να θεωρήσει υπεύθυνη την άλλη και να καταφερθεί εναντίον της. Η πορείας της κρίσης έχει οδηγήσει τους πιο πολλούς στο να καταλάβουν ότι η απάντηση απέναντι σ' αυτούς που αποφασίζουν είναι η συνοχή, η ενότητα, η αγωνιστικότητα και η αλληλεγγύη.
Υπάρχει όμως μια αλληλεγγύη στην οποία είναι ίσως η ώρα όλοι μας να επαναπροσδιοριστούμε και να την επαναπροσδιορίσουμε. Αυτή είναι η αλληλεγγύη των γενεών.
Οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι η ευθύνη του καθενός μας δεν κλείνει και δεν ολοκληρώνεται στο επίπεδο του σύντομου ανθρώπινου βίου του.
Οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι η ευθύνη απέναντι στα παιδιά μας δεν είναι το να τους αφήσουμε ένα σπίτι, ένα εξοχικό και μετρητά. Ο στόχος αυτός, στόχος των γονέων μας, αλλά και δικός μας συχνά ασφαλώς, είναι ευγενής και από καλές προθέσεις. Αποδεικνύεται όμως ότι η ουσία δεν βρίσκεται εκεί. Το Σύστημα, κατά τη διάρκεια του σύντομου βίου μας ή και μετά από αυτόν, αποδεικνύει ότι μπορεί να αποφασίζει και ουσιαστικά να διαλύει όλα αυτά τα υλικά αγαθά και στη πραγματικότητα να διαλύει και να εξαφανίζει ό,τι μια προηγούμενη γενιά έκτιζε για την επόμενη. Ασφαλώς η διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής σε όλα τα επίπεδα είναι υποχρέωση.
Οφείλουμε όμως να αντιληφθούμε ότι η μέγιστη πράξη αλληλεγγύης έναντι των επόμενων γενεών και των παιδιών μας, είναι η μάχη και η δράση για να αλλάξει αυτός ο κόσμος ριζικά. Η μάχη και η δράση για να οδηγηθεί ο πλανήτης σε μια σοσιαλιστική προοπτική, που θα έχει στο κέντρο της τον άνθρωπο, το δικαίωμα στη δουλειά για όλους, στην υγεία, στην παιδεία, στον πολιτισμό, στον αθλητισμό, στις επιστήμες.
Η άρχουσα τάξη έχει ισχυρό τέτοιο αίσθημα αλληλεγγύης των γενεών.
Η τάξη μας οφείλει να εστιάσει και να δουλέψει πάνω σ' αυτό. Είναι ένας εξαιρετικά υψηλός και ευγενής στόχος. Η μελέτη της ιστορίας των λαών, αλλά και οι μέρες που ζούμε σήμερα, αναδεικνύουν το ζήτημα αυτό, σ' ένα διαρκές και παγκόσμιο αίτημα. Μέσα από αυτόν τον υψηλό στόχο θα απαντήσουμε θετικά στο μείζον δίλημμα που τίθεται σήμερα, και αυτό είναι σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα.
* Ο Κώστας Σκηνιώτης είναι ποιητής, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
