Της Αλεξάνδρας Θαλασσινού*
Καλοκαιράκι... Θα πρόσμενε κανείς ότι η κοινωνία χαίρεται τα «μπάνια του λαού» και τις πολιτιστικές καλοκαιρινές εκδηλώσεις (που κι αυτές λόγω κορωνοϊού για τον Ιούλιο απαγορεύτηκαν). Δεν μπορούμε όμως να νιώθουμε ούτε χαρούμενοι, ούτε αισιόδοξοι, καθώς τίποτα σχεδόν δεν είναι ενθαρρυντικό.
Κατά τη διάρκεια του lockdown που περάσαμε μας έσπειραν πολύ βαθιά τον φόβο και τον εγκλεισμό, τα «λεφτόδεντρα» της κυβέρνησης έριχναν και ρίχνουν ακόμη χρήματα μόνο στα κατευθυνόμενα ΜΜΕ για να προπαγανδίζουν ότι «όλα βαίνουν άψογα» και για να αποκρύπτουν εντέχνως όλες τις σκανδαλώδεις αστοχίες της Ν.Δ. (βλέπε κέντρα επαγγελματικής κατάρτισης τύπου «σκόιλ ελικικού» κ.λπ.), αλλά ουδεμία ουσιαστική έμπρακτη στήριξη του εθνικού συστήματος Υγείας δεν πραγματοποιήθηκε (π.χ. προσλήψεις μόνιμου προσωπικού σε όλες τις μονάδες Υγείας, επάρκεια μέσων ατομικής προστασίας, ένταξη των νοσηλευτών και των εργαζομένων του ΕΚΑΒ και του προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι» στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα, επάρκεια διαγνωστικών τεστ, επίταξη ιδιωτικών ΜΕΘ κ.λπ.). Ουδεμία στήριξη της δημόσιας Παιδείας υλοποιήθηκε και οι εκπαιδευτικοί, χωρίς καμία επιμόρφωση και χωρίς σοβαρές και σαφείς οδηγίες από το υπουργείο Παιδείας, κράτησαν τους μαθητές και τα σχολεία όρθια με την ευσυνειδησία και το φιλότιμό τους εφαρμόζοντας την εξ αποστάσεως εκπαίδευση με ό,τι μέσο διέθεταν.
Αντιθέτως, η κυβέρνηση είδε την καραντίνα ως μια υπέροχη ευκαιρία ώστε να επιβάλει τα πιο αντεργατικά και τα πιο αντιλαϊκά μέτρα (βλέπε αναστολή συμβάσεων εργασίας, εκ περιτροπής εργασία, επίδομα 800 ευρώ στους ελεύθερους επαγγελματίες κ.λπ.). Για πάρα πολύ καιρό κυβερνούσε μόνο με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου! Κατάφερε, με τον κόσμο κλεισμένο στα σπίτια του, να περάσει το πιο αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο (νομοσχέδιο Κεραμέως) και τον πιο περιβαλλοντοκτόνο νόμο (Νόμος Χατζηδάκη).
Χωρίς υπερβολή, καθημερινά σχεδόν (ακόμη και μες στην καραντίνα) και τηρώντας όλα τα απαραίτητα υγειονομικά μέτρα γίνεται και μία διαδήλωση: για την Υγεία, την Παιδεία, το περιβάλλον, τα ανθρώπινα δικαιώματα (βλέπε τον Βασίλη Δημάκη αλλά και τον Βασίλη Μάγγο, που αγωνιζόταν για το περιβάλλον στον Βόλο και πέθανε έναν μήνα μετά από άγριο ξυλοδαρμό από αστυνομικούς κ.λπ.), για τη στήριξη των καλλιτεχνών, για τα εργασιακά δικαιώματα (βλέπε ΕΑΒ, ΛΑΡΚΟ, ΤΕΡΝΑ Μαντουδίου κ.λπ.). Και φυσικά όλη αυτή η οργή του αγανακτισμένου λαού στους δρόμους δεν άρεσε καθόλου στη σκληρά νεοφιλελεύθερη με ακροδεξιές αποχρώσεις κυβέρνηση Μωυσή. Έπρεπε λοιπόν με κάποιον τρόπο να ποινικοποιήσει τις διαδηλώσεις και να κατευνάσει τη συσσωρευμένη οργή τού λαού. Γιατί το βέβαιο είναι ότι ο λαός άλλο ισχυρότερο εργαλείο στα χέρια του από την ψήφο του και την απεργία / διαδήλωση / συγκέντρωση διαμαρτυρίας δεν έχει.
Τον βρήκε λοιπόν τον τρόπο: έφερε και ψήφισε στη Βουλή το κατάπτυστο αντιδημοκρατικό νομοσχέδιο Χρυσοχοΐδη για τις δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις, ώστε με ολότελα χουντική νοσταλγία από τη μία πλευρά να νομιμοποιήσει τη βία και την καταστολή και να ποινικοποιήσει από την άλλη πλευρά το αδιαπραγμάτευτο και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της απεργίας, της διαδήλωσης, της συνδικαλιστικής δράσης, των συλλογικών αγώνων για τα ανθρώπινα και τα εργασιακά δικαιώματα και για τη διαφύλαξη του δημόσιου χαρακτήρα των κοινωνικών αγαθών.
Δεν θα κιοτέψουμε
Το ερώτημα που τίθεται είναι: εμείς θα κιοτέψουμε; Θα μείνουμε άπραγοι και άλαλοι; Θα αφήσουμε τον φόβο να μας κυριεύσει; Ή θα βγούμε και πάλι στους δρόμους μαζικά και δυναμικά για να αποτρέψουμε όλη αυτή τη μαυρίλα και να διεκδικούμε το δίκιο μας, να παλεύουμε για την ελευθερία μας, τη δημοκρατία και την αξιοπρεπή διαβίωση όλων των ανθρώπων; Θα απαντήσω με μια φράση του στιχουργού Φώτη Αγγουλέ: «Μην καρτεράτε να λυγίσουμε μήτε για μια στιγμή, μήτ’ όσο στην κακοκαιριά λυγάει το κυπαρίσσι, έχουμε τη ζωή πολύ, πάρα πολύ αγαπήσει». Ο συλλογικός αγώνας είναι λοιπόν μονόδρομος.
Δεν μας φοβίζει το ότι θα πρέπει «ο οργανωτής της διαδήλωσης να γνωστοποιεί στην αστυνομία τα στοιχεία της ταυτότητάς του, τον ακριβή τόπο και χρόνο έναρξης και λήξης της πορείας, το δρομολόγιο της πορείας (άρθρο 3) αλλά και να συνεργάζεται (!!) με τον αστυνομικό διαμεσολαβητή («σύνδεσμος»;;!! μεταξύ διαδηλωτών και κράτους - πόσο έχασαν, αλήθεια, οι λέξεις μια βαρύνουσα σημασία που είχαν παλιότερα), να συμμορφώνεται στις υποδείξεις του και να τον συνδράμει (!!) στην τήρηση της τάξης (άρθρο 4). Δεν μας πτοεί το ότι αν η κινητοποίηση δεν γνωστοποιηθεί στην αστυνομία, εκείνη θα μπορεί να τη διαλύσει (άρθρα 3 και 9)!
Δεν υποκύπτουμε στον εκφοβισμό ότι ακόμη κι αν γνωστοποιηθεί στην αστυνομία, εκείνη θα μπορεί να την απαγορεύσει αν θεωρήσει ότι υπάρχει κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια ή απειλή για τη διατάραξη της κοινωνικοοινομικής ζωής (άρθρο 8). Καταδικάζουμε τον πραξικοπηματικό τρόπο με τον οποίο τρομοκρατούν τους πολίτες, εφόσον όσοι συμμετάσχουν σε διαδήλωση που έχει απαγορευτεί θα τιμωρούνται με φυλάκιση 1 ή 2 ετών (άρθρο 14). Δεν υποκύπτουμε καθόλου ούτε και στον εκφοβισμό ότι ο οργανωτής της εκδήλωσης θα αποζημιώνει όσους υπέστησαν βλάβη της ζωής και της ιδιοκτησίας τους (άρθρο 14). Για την ωμή βία που ασκούν ορισμένοι (όχι όλοι) αστυνομικοί σε διαδηλωτές, οι διαδηλωτές θα αποζημιωθούν από τους αστυνομικούς;
Συμπερασματικά: όσο η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα σπέρνει ανέμους, θα θερίζει θύελλες... Οι αγώνες θα δοθούν στον δρόμο με τον κόσμο, για τον κόσμο! Κι εκείνοι στον κόσμο τους....
* Η Αλεξάνδρα Θαλασσινού είναι δασκάλα, δημοτική σύμβουλος στον Δήμο Κύμης - Αλιβερίου
