Μέσα σε ένα από τα περίπου 200 σπιτάκια της Κομπωτής Αιτωλοακαρνανίας, η κ. Δήμητρα Λίβα, στο επάγγελμα κτηνοτρόφος, όταν γυρίζει από τη δουλειά της, αντί να καθίσει αναπαυτικά στον καναπέ της και να ξεκουραστεί, κόβει και ράβει ύφασμα για να φτιάξει προστατευτικές μάσκες που θα ενισχύσουν τα νοσοκομεία της χώρας στη μεγάλη μάχη που δίνεται ενάντια στην πανδημία του κορωνοϊού.
Από την Αθήνα του '80 στο σήμερα
Η διαδικασία τής ξυπνά μνήμες από την εποχή που εργαζόταν ακόμη σε βιοτεχνία στην Αθήνα τη δεκαετία του '80, τότε που έμαθε την τέχνη της ραπτικής, την οποία αποφάσισε πολύ σύντομα να εγκαταλείψει και να αξιοποιεί μόνο για προσωπικές της ανάγκες, για τα παιδιά και τα εγγονάκια της. Πού να φανταζόταν τότε ότι η πρόσκαιρη ενασχόλησή της με τον κλάδο θα της φαινόταν, σαράντα χρόνια μετά, τόσο χρήσιμη για έναν μεγαλύτερο και πιο σημαντικό σκοπό.
«Αφού έχω χρόνο, γιατί όχι;»
Η αρχή έγινε πριν από λίγες ημέρες, όταν μια φίλη της την ενημέρωσε για την πρωτοβουλία «Μένουμε σπίτι, φτιάχνουμε μάσκες!» και τη σελίδα που έχει φτιαχτεί στο Facebook. Η ίδια ανταποκρίθηκε θετικά και σήκωσε τα μανίκια. «Αφού έχω χρόνο και μπορώ να βοηθήσω κάπως, σκέφτηκα: γιατί όχι; Νιώθω ότι μπορώ να προσφέρω κι εγώ κάτι, αν και δεν πιστεύω ότι η έκταση της πανδημίας είναι όπως την εμφανίζουν στην τηλεόραση. Είπα όμως: θα το κάνω το καλό» λέει στην «Α».
Πρώτα ξεκίνησε φτιάχνοντας τέσσερις - πέντε μάσκες για το σπίτι. «Να δει η ομάδα ότι όντως είναι εντάξει». Και τώρα, περιμένει τηλεφώνημα να μάθει πόσες μάσκες χρειάζεται το δημόσιο νοσοκομείο Καστοριάς, ώστε να ζητήσει να της στείλουν αντίστοιχα μέτρα ύφασμα.
"Δεν έχει αλλάξει η καθημερινότητά μας"
Όσον αφορά τη ζωή στο χωριό και την καθημερινότητά της από την καραντίνα κι έπειτα, τονίζει ότι δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές με πριν. «Είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια και τα καφενεία έχουν κλείσει. Για εμάς όμως δεν έχει μεγάλη διαφορά, γιατί και πριν δεν ήμασταν πολύ τού έξω». «Τη μεγάλη διαφορά την είδα όταν ανέβηκα στην Αθήνα επειδή γεννούσε η κόρη μου. Τότε κατάλαβα τι συμβαίνει. Κι όταν δεν μπόρεσα να χαρώ μετά το τρίτο μας εγγονάκι και να πάω τα άλλα δύο στην παιδική χαρά να παίξουν».
«Αισθάνομαι ότι είμαι φυλακή κι ότι βρήκα διέξοδο»
Μια απρόσμενη διέξοδο από τη ρουτίνα της καραντίνας αισθάνεται ότι της έχει προσφέρει η πρωτοβουλία για τις προστατευτικές μάσκες η Μαρία Μαρίνου από τη Νίκαια. «Τα πάντα έχουν αλλάξει. Αυτό που με πονάει πολύ είναι που δεν μπορώ να δω τα εγγόνια μου, τα παιδιά μου και όλους όσους αγαπώ. Αισθάνομαι ότι είμαι φυλακή».
Η ομάδα της πρωτοβουλίας αριθμεί πάνω από 400 μέλη, τα οποία σε καθημερινή βάση ανεβάζουν φωτογραφίες με τις μάσκες που έχουν φτιάξει, ανταλλάσσουν ιδέες και σχέδια με πατρόν, κάνουν γνωστές τις ανάγκες που υπάρχουν ανά περιοχή, όπως αυτές προκύπτουν με βάση τη συνεννόηση που γίνεται με τα νοσοκομεία και τις άλλες δημόσιες δομές Υγείας.
Για τον αποτελεσματικό συντονισμό της προσπάθειας έχει δημιουργηθεί ακόμη μια ηλεκτρονική πλατφόρμα συγκέντρωσης δεδομένων, όπου η καθεμία κι ο καθένας δηλώνουν αν έχουν εμπειρία από ραπτομηχανή, τι υλικά χρειάζονται και τι υλικά μπορούν να προσφέρουν, όπως βαμβακερό ύφασμα και λάστιχο, ή ακόμη αν μπορούν να διαθέσουν όχημα για να γίνεται η μεταφορά των υλικών.
Μάσκες με... φαλαινίτσες
«Από χθες που ξεκίνησα (σ.σ.: την Κυριακή) έχω φτιάξει 80 μάσκες από βαμβακερό ύφασμα και συνεχίζω. Οι πρώτες 50 θα σταλούν στο Τζάνειο Νοσοκομείο», λέει η κ. Μαρία, που νιώθει ότι προσφέρει κι εκείνη κάτι «στο μεγάλο δράμα που περνάμε». Πιο τυχερά απ’ όλους πάντως μπορούν να αισθάνονται τα μικρά της αντράκια, όπως αποκαλεί τα εγγονάκια της, τα οποία έχουν πλέον όχι μόνο μάσκες για να προστατευτούν, αλλά και σχέδια με φαλαινίτσες επάνω.
