Η πραγματικότητα δεν είναι πλαστική όπως στις διαφημίσεις. Δεν είναι το σπίτι στο οποίο μπαίνει ο Σπύρος Παπαδόπουλος. Ούτε το λάπτοπ του Ματ Ντέιμον, ενός εκ των πρωταγωνιστών του Contagion που έστειλαν παγκόσμιο μήνυμα να πάρουμε στα σοβαρά τον ιό και να καθίσουμε στο σπίτι. Τουλάχιστον δεν είναι η πραγματικότητα των περισσότερων.
Αυτή βρίσκεται σ’ ένα τυπικό διαμέρισμα του Παγκρατίου. Σ’ ένα φτωχότερο στο Κερατσίνι. Σ’ ένα σπίτι με μωσαϊκό στο πάτωμα, με ξύλινα παράθυρα και όχι αλουμινίου. Με μαρμάρινους νεροχύτες και σώματα καλοριφέρ του ’80. Είναι το ένα λάπτοπ με το αργό Ίντερνετ που έχει η επταμελής οικογένεια και είναι για όλους. Είναι το ένα δωμάτιο που μοιράζονται τα παιδιά και δεν έχει ο καθένας το δικό του. Είναι ο δεκαεπτάρης που δίνει Πανελλαδικές και πρέπει να υπομείνει τη δυνατή φωνή της τηλεόρασης που βλέπουν μέσα οι γονείς και οι παππούδες του.
Είναι μια καθημερινότητα η οποία έχει ερωτήματα που δεν απασχολούν τους διάσημους ηθοποιούς και αστέρες της showbiz. Όσο καλή πρόθεση κι αν έχουν, όποιο κι αν είναι το παρελθόν τους, δεν μπορούν να καταλάβουν ή να συναισθανθούν απόλυτα τι θα πει το «θα έχω δουλειά αύριο;».
Αυτούς τους ανθρώπους, λοιπόν, που δεν ζουν στα πολυτελή σπίτια από τα οποία μας φτάνει το μήνυμα της διαφημιστικής καμπάνιας, με τα κανονικά χρήματα, με τις κανονικές αγωνίες και τα κανονικά προβλήματα, προσεγγίσαμε. Μας άνοιξαν το σπίτι τους και την καρδιά τους και διά τηλεφώνου μας έβαλαν στην καθημερινότητα που ζουν το τελευταίο διάστημα. Μίλησαν γι’ αυτά που τους δυσκολεύουν και γι’ αυτά που τους λείπουν. Για εκείνα που τους απασχολούν για το μέλλον κι εκείνα που τους βυθίζουν στην αγωνία.
Μ.Κ, εκπαιδευτικός, κάτοικος στην Ικαρία: «Η ανασφάλεια ν’ αρρωστήσεις είναι τεράστια»
«Μένω μόνιμα στον Εύδηλο Ικαρίας, αλλά τα τελευταία επτά χρόνια εργάζομαι σε σχολείο στην Αθήνα. Με το κλείσιμο των σχολείων επέστρεψα και μένω με τον άντρα μου. Τα παιδιά μου είναι σκορπισμένα στους πέντε ανέμους. Ο γιος μου μένει στις φοιτητικές εστίες του Πολυτεχνείου στην Αθήνα και η κόρη μου σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Η άλλη μου κόρη, που ζει στο νησί αλλά δεν είναι εύκολο να πας, μένει στο Φραντάτο».
«Ο γιος μου είχε τα συμπτώματα της νόσου. Του είπαν να μην βγει καθόλου, αλλά δεν τον εξέτασαν. Είναι αγχωτικό να το ζεις όλο αυτό από μακριά. Είναι δύσκολο να μην μπορείς να δεις τους δικούς σου ανθρώπους και να μην μπορείς να διανύσεις τις αποστάσεις».
«Τις προηγούμενες ημέρες βρισκόμουν στην Αθήνα για να φροντίσω τον άρρωστο πατέρα μου, ο οποίος παλαιότερα είχε περάσει πνευμονία. Όσο διάστημα ήμουν στο σχολείο έμενε κλεισμένος στο δωμάτιο. Μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Δεν ήθελε να πλησιάσω καθόλου και άφηνα το φαγητό απολυμασμένο απέξω. Ήταν μια πολύ ψυχοφθόρα διαδικασία. Καλά έκανε και προφυλασσόταν, αλλά ένιωθε πολύ πιεσμένος και το ένιωθα κι εγώ. Τώρα τον φροντίζει η κόρη μου που σπουδάζει εκεί».
«O κόσμος μένει κι εδώ κλεισμένος σπίτι, όπως στην Αθήνα. Δεν επικοινωνούμε. Άντε ένα τηλέφωνο, ένα μπαλκόνι. Είναι πιο καλά βέβαια από την άποψη ότι δεν βλέπεις τοίχους μπροστά σου. Η ανασφάλεια ν’ αρρωστήσεις όμως είναι τεράστια».
«Είμαι όλη την ώρα πάνω σε έναν υπολογιστή για να κάνω τη δουλειά μου, σε πλατφόρμες που λειτουργούν για πρώτη φορά. Είμαι τυχερή. Γιατί άλλοι στην ηλικία μου, είμαι 53, δεν έχουν καμία σχέση με την τεχνολογία, οπότε τους είναι δυσκολότερο. Ήταν μια απότομη και άχαρη μετάβαση. Ειδικά αν είχε ο καθηγητής το υλικό του στο σχολείο, έπρεπε να δημιουργήσει μετά άλλο, ηλεκτρονικό.
Τα μαθήματα γίνονται on line, αλλά δεν είναι υποχρεωμένοι οι μαθητές να τα παρακολουθήσουν. Είναι πολύ δύσκολο να διδάξεις 36 άτομα, τα οποία μπορούν να σε ακούν, αλλά δεν μπορούν να μιλάνε. Το μάθημα πρέπει να είναι κανονικό, όχι διάλεξη. Νιώθω μεγάλη ευθύνη για τους πέντε - έξι που δεν μπορούν να κάνουν φροντιστήριο και βασίζονται σε εμένα μόνο».
Αρχοντούλα, άνεργη μητέρα, κάτοικος Μοσχάτου: «Σαν λιοντάρια στο κλουβί»
«Είμαι μητέρα δύο κοριτσιών. Η μία πηγαίνει Τρίτη Λυκείου και η άλλη σπουδάζει στην Παιδαγωγική. Το ξέρουμε ότι είναι για το καλό όλων η απομόνωση, αλλά αντιμετωπίζουμε δυσκολίες. Όπως όλος ο κόσμος».
«Ο σύζυγός μου εργάζεται πλέον εκ περιτροπής. Τον βλέπω ότι θα ήθελε να είναι στη δουλειά του όπως πριν. Είχε συνηθίσει σε έναν άλλο τρόπος ζωής. Οι εργαζόμενοι είναι σαν λιοντάρια στο κλουβί και προσπαθούν να βρουν διάφορες δουλειές μέσα στο σπίτι ώστε να μπορέσουν να ξεφύγουν από την απραξία».
«Η κλεισούρα είναι δυσκολότερη για τους έφηβους, που είχαν συνηθίσει αλλιώς. Με τα σχολεία, με τους φίλους, με τις βόλτες τους. Τώρα μένουν μέσα και υπάρχει μόνο το Ίντερνετ. Ζήταγε η μικρή να έρθει για δυο μέρες στο σπίτι το αγόρι της ή να πάει εκείνη εκεί. Της είπαμε ‘όχι, παιδάκι μου, δεν μπορεί να γίνει αυτό. Είναι και για σένα επίφοβο και για εκείνον που έχει παππούδες και γιαγιάδες στο σπίτι’. Το κατάλαβε. Αλλά λιοντάρι στο κλουβί κι αυτή».
«Για εμάς τις άνεργες μαμάδες ήταν κάτι συνηθισμένο. Με την έννοια ότι δεν κάνουμε κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι πριν που προσέχαμε το σπίτι μας, τη ρουτίνα μας, κάνοντας τα ίδια και τα ίδια. Μας λείπει όμως μία βόλτα. Να πιούμε έναν καφέ έξω, να δούμε δύο φίλους».
Βαγγέλης, δημόσιος υπάλληλος, κάτοικος Καλλιθέας: «Ο γιος μου παλεύει για τις Πανελλαδικές σ’ ένα σπίτι με όλους μας»
«Τηρούμε ευλαβικά το ‘μένουμε σπίτι’. Από τη μέρα που ξεκίνησε όλη η διαδικασία δεν έχουμε βγει καθόλου. Για γυμναστική πάμε στην ταράτσα».
«Η μεγάλη αγωνία μας είναι ο μικρός μας γιος που δίνει Πανελλαδικές, τις οποίες δεν ξέρουμε πότε θα καταφέρει να δώσει τελικά. Προσπαθεί να κάνει τα μαθήματα διαδικτυακά, αλλά υπάρχουν προβλήματα. Δεν φταίνε οι καθηγητές, αλλά το υπουργείο. Τα δυο μας παιδιά, ο άλλος 20 ετών, μοιράζονται το ίδιο δωμάτιο. Ο μεγαλύτερος είναι φοιτητής και κάνει κι αυτός κάποια μαθήματα, οπότε προσπαθούν συνυπάρξουν μοιράζοντας τις ώρες».
«Είναι διάφορες στιγμές μέσα στη μέρα που είμαστε απομονωμένοι στο ένα δωμάτιο ο ένας, στο άλλο ο άλλος. Έχουμε ένα άγχος πώς θα περάσουμε τη μέρα. Σκεφτόμαστε το μετά. Πώς θα διαχειριστούμε και το ψυχολογικό, αλλά και το σωματικό βάρος. Είμαστε όλη μέρα σχεδόν σ’ έναν καναπέ, σ’ ένα κρεβάτι και μια καρέκλα. Σκεφτόμαστε το μετά για την εργασία. Η γυναίκα μου έχει μείνει άνεργη και περιμένει το επίδομα των 800 ευρώ. Μετά θα έχει δουλειά; Εγώ είμαι στο Δημόσιο, αλλά ακούμε να μιλάνε για περικοπές. Θ’ αντέξουμε;».
