Μπορεί στην αρχή οι δηλώσεις του μητροπολίτη Μόρφου να αποτέλεσαν ευκαιρία για ανέκδοτα, η επιμονή του όμως και οι επόμενες δηλώσεις, στις οποίες έφτασε να συγκρίνει τις εκτρώσεις με τις δολοφονίες των παιδιών από τον κατά συρροή δολοφόνο της Κύπρου, κόβουν το γέλιο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο γενικός εισαγγελέας στην Κύπρο διέταξε έρευνα για "ενδεχόμενο διάπραξης οποιουδήποτε ποινικού αδικήματος σε σχέση με τις πρόσφατες δηλώσεις του μητροπολίτη Μόρφου σε σχέση με ομοφυλόφιλους και σχετικά θέματα".
Και δεν είναι καθόλου αστείο αν σκεφτεί κάποιος τον ομοφοβικό λόγο και άλλων πατέρων της Εκκλησίας, όπως του Αμβροσίου -γεγονός που τον οδήγησε μάλιστα και σε καταδίκη σε δεύτερο βαθμό με τον αντιρατσιστικό νόμο- αλλά και το γενικότερο κλίμα που καλλιεργείται από την Εκκλησία τον τελευταίο καιρό, με την καθιέρωση της "ημέρας του αγέννητου παιδιού", που κάνει πια σαφές ότι τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ και των γυναικών μπαίνουν στο στόχαστρο σκοτεινών κύκλων.
"Αυτό που θέλουν οι ιεράρχες είναι χειραγώγηση, αυτό που δεν θέλουν με τίποτα είναι χειραφέτηση. Το κίνημα των ΛΟΑΤΚΙ είναι κίνημα χειραφέτησης, άρα, καταλαβαίνετε, υπάρχει μεγάλο πρόβλημα" επισημαίνει ο Πέτρος Σαπουτζάκης, δάσκαλος και ιδρυτικό μέλος του Πολύχρωμου Σχολείου στην "Αυγή" της Κυριακής.
"Η Εκκλησία προσπαθεί να φτιάξει έναν λόγο συγκροτημένο, αλλά δεν τα καταφέρνει. Δηλαδή υπάρχει ο πατήρ Βασίλειος Θερμός, ο οποίος είναι και διευθυντής της Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθηνών, έχει βγάλει αρκετά βιβλία για την ομοφυλοφιλία κι ας πούμε ότι έχει μια αρκετά καλή θέση σε σχέση με άλλους, ότι η ομοφυλόφιλη έλξη είναι κάτι που πρέπει να το δεχθούμε, είναι δοσμένη από τον Θεό, δεν είναι αμαρτία, αλλά όμως απαγορεύεται η ομοφυλόφιλη πράξη. Και μετά σε ένα βιβλίο έχει πέντε περιπτώσεις, οι οποίες είναι περιπτώσεις ατόμων που είχαν άλλα προβλήματα. Το αντιμετωπίζει σαν να είναι μόνο αρρώστια. Το ίδιο όμως βλέπουμε με πάρα πολλούς τρόπους και στην ίδια την Πολιτεία από τη στιγμή που δεν συμπεριλαμβάνεται κάποια ενημέρωση και επιμόρφωση γι' αυτά τα θέματα στους εκπαιδευτικούς" τονίζει ο Π. Σαπουτζάκης και εξηγεί: "Ένα παιδί μεγαλώνοντας θεωρεί δεδομένο, όπως και όλη η κοινωνία και η παρέα του, ότι είναι ετεροφυλόφιλο και θεωρούν δεδομένο επίσης ότι όποιοι είναι ομοφυλόφιλοι είναι κάτι νοσηρό, κάτι επικίνδυνο, κάτι άρρωστο, για το οποίο δεν πρέπει να μιλήσουμε. Διατηρείται λοιπόν και στην εκπαίδευση και εντός της Εκκλησίας αλλά ακόμα και στην κοινωνία μας η διάσταση του άρρωστου.
Άρα και ο ιερέας, και ο ψυχολόγος, και οι γονείς, και το ίδιο το παιδί θα μπει στη διαδικασία, αφού είναι κάτι άρρωστο και μη κανονικό, ότι πρέπει να υπάρχει μια διαδικασία πρόληψης και θεραπείας.
Στην πράξη τι σημαίνει αυτό: Αν είσαι στο σχολείο και εκπαιδευτικός, να φοβηθείς να βάλεις αγόρια να κάνουν δραστηριότητες που είναι στερεοτυπικά κοριτσίστικες - ενδυναμώνουμε δηλαδή τους έμφυλους διαχωρισμούς αντί να τους χαλαρώνουμε. Ξέρουμε ότι οι έμφυλοι διαχωρισμοί οδηγούν στον σεξισμό, σε προβλήματα τοξικής αρρενωπότητας. Δημιουργούν αγόρια που προσπαθούν μια ζωή να αποδείξουν ότι δεν κλαίνε, ότι αντέχουν στον πόνο, οι οποίοι κακοποιούν τους γύρω τους για να αποδείξουν πόσο δυνατοί είναι. Η αίσθησή μας του τι είναι αμαρτία οδηγεί σε μεθόδους πρόληψης που αυτές με τη σειρά τους οδηγούν στην τοξική αρρενωπότητα. Αυτό το κάνουν κατά κόρον οι ιερείς.
Aπό μαρτυρίες από εξομολόγηση και από δική μου εμπειρία, ο ιερέας προσπαθούσε να μας 'θεραπεύσει'. Θεραπείες αποστροφής. Ιερείς λένε ότι, αφού αυνανίζεσαι που αυνανίζεσαι, σε πρώτη φάση να μην φαντασιώνεσαι μόνο άνδρες, αλλά ζευγάρια και σε δεύτερη φάση να προσπαθείς να αφαιρείς τον άνδρα και να φαντασιώνεσαι μόνο γυναίκες. Αναγνωρίζω σ' αυτά 'καθοδήγηση' της δεκαετίας του '80. Στην ουσία όλο αυτό είναι ένας κομπογιαννιτισμός".
Για τον στιγματισμό και την ενοχοποίηση των γονιών ενός ΛΟΑΤΚΙ παιδιού τόσο από τα κοινωνικά στερεότυπα όσο και από την Εκκλησία, ο ακτιβιστής δάσκαλος μας περιγράφει: "Μου έχουν τύχει περιπτώσεις, και μάλιστα σε πολύ μορφωμένες οικογένειες, ανώτερου κοινωνικού επιπέδου και από πολύ καλούς υποτίθεται ιερείς. Η κόρη ενός ζευγαριού δηλώνει λεσβία. Κατανοείτε πόσο αυτό τους ακυρώνει στα μάτια της κοινωνίας και της ενορίας τους. Και όχι μόνο το τι θα πει ο κόσμος, αλλά τι θα πει γι' αυτούς τους ίδιους. Σκεφτείτε και τα λόγια του μητροπολίτη Μόρφου, που δεν είναι τυχαία λόγια. Ο κόσμος νομίζει ότι είπε κάτι ακραίο ο Μόρφου. Δεν είναι δυστυχώς έτσι. Η Εκκλησία πιστεύει στους δαίμονες και τους μάρτυρες, πράγματα δεισιδαιμονικά. Αισθάνονται οι γονείς ότι είχαν κάτι που μεταφέρθηκε στο παιδί τους. Οπότε κατευθείαν γίνεται κακοποίηση στο περιστατικό αυτό με την κοπέλα που δήλωσε λεσβία, άκουσα ότι την είχαν κλειδωμένη" λέει και προσθέτει: "Έχω παιδικές φίλες που ήταν λεσβίες και τις έστειλαν στα μοναστήρια και είναι ακόμα εκεί, πλησιάζουν τα 50 και είναι με ψυχοφάρμακα. Να σημειωθεί ότι στα μοναστήρια δεν υπάρχει ποτέ έλεγχος από κοινωνικές υπηρεσίες".
Ο τρόπος δε που παρουσιάζεται το ΛΟΑΤΚΙ άτομο χαρακτηρίζεται, όπως σημειώνει ο Π. Σαπουτζάκης, από την "απόλυτη σεξουαλικοποίηση. Δηλαδή η Εκκλησία δεν μπορεί να συλλάβει ότι οι σχέσεις αφορούν όλο τον άνθρωπο στο σύνολό του. Μιλώντας η Εκκλησία για τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, τους αφαιρεί οποιαδήποτε ανθρώπινη ιδιότητα, τους μεταμορφώνει σαν δαιμονιώδεις υπάρξεις που απλά κάνουν σεξ και ζουν για να αναζητούν το σεξ και τίποτα άλλο. Αυτό είχα εισπράξει κι εγώ ως παιδί και είχα εσωτερικευμένη ομοφοβία και φοβόμουν τους άλλους γκέι ενώ ήμουν ο ίδιος γκέι και το ήξερα. Αυτό μετά ενισχύει την κοινωνική ομοφοβία και η κοινωνία με τη σειρά της διατηρεί τέτοιες εικόνες για τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα. Κι αυτό μετά το βρίσκεις και μέσα στην κοινότητα".
"Πιστεύω ότι θα μπορούσε η Εκκλησία να κάνει μια θεολογική συζήτηση. Έχει γίνει και σε άλλες Εκκλησίες. Έχει ευθύνη και περιθώρια να βελτιώσει καταστάσεις για τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα. Να φτιάξει οδηγό προς τους πνευματικούς της, όπου σαφώς να λέει να μην μπαίνουν σε διαδικασίες μεταστροφής, ότι είναι αντιεπιστημονικό, να μην ενοχοποιούν τους γονείς, να μην δαιμονολογούν. Θα μπορούσε η Εκκλησία με σοβαρή δουλειά να αφαιρέσει βάρος από τις πλάτες των ΛΟΑΤΚΙ, μένοντας στο δογματικό της πλαίσιο, χωρίς να κάνει γυναίκες ιερείς, που θα ήταν το ιδανικό. Γιατί η υποτίμηση της γυναικείας φύσης και ο φόβος ότι ο γκέι είναι ένας άνδρας που έχασε την ανδρική του φύση βρίσκεται πίσω από το ζήτημά μας" καταλήγει.
