Ρεπορτάζ: Γιάννης Ανδρουλιδάκης
Υπάρχουν λίγες φορές στη ζωή κάθε ανθρώπου που τη στιγμή ακριβώς που βιώνει κάτι καταλαβαίνει ταυτόχρονα ότι εξελίσσεται ένα γεγονός που θα μείνει στην Ιστορία. Για όλους τους ανθρώπους που βρέθηκαν χθες στη δικαστική αίθουσα του Εφετείου Αθηνών για να παρακολουθήσουν την απολογίαν του Γιώργου Ρουπακιά, η στιγμή που ο καθ’ ομολογία δολοφόνος του Παύλου Φύσσα είπε την φράση «μια απλή ανθρωποκτονία ήταν και την κάνατε ολόκληρη ιστορία» ήταν μια τέτοια στιγμή.
Στις υποδιαιρέσεις του δευτερολέπτου που ακολούθησαν την ολοκλήρωση αυτής της φράσης, πριν ακόμα η πρόεδρος του δικαστηρίου κ. Μ. Λεπενιώτου σπεύσει ταχύτατα να επισημάνει ότι δεν υπάρχουν «απλές ανθρωποκτονίες», είχε γίνει αισθητό ότι η φράση αυτή θα σημαδέψει όχι μόνο την απολογία του Ρουπακιά, όχι μόνο τη δίκη της Χρυσής Αυγής συνολικά, αλλά θα είναι και ένα σημείο αναφοράς του αντιφασιστικού κινήματος για το μέλλον. Γιατί ακριβώς αυτή η φράση, βγαίνοντας από τα χείλη του δολοφόνου, αναδεικνύει ίσως καλύτερα από όσο ήταν δυνατόν να το κάνουν όλα αυτά τα πέντε χρόνια οι ακούραστοι συνήγοροι πολιτικής αγωγής, την εγκληματική φύση του φασισμού και του ναζισμού.
Η ανατριχιαστική ευκολία με την οποία ο Ρουπακιάς αξίωσε την κανονικοποίηση της ανθρωποκτονίας που διέπραξε θα θυμίζει σε όλους μας ότι ο ναζισμός δεν είναι απλώς ένα σύνολο αντιλήψεων και ιδεασμών που μπορεί να οπλίσει το χέρι ενός δολοφόνου. Είναι κυρίως ένα σύστημα σκέψης και δράσης στο οποίο η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής και η αφαίρεσή της όταν στέκεται απέναντι είναι θεμελιώδης αξία του.
H φράση αυτή δεν ήταν μια εξαίρεση ή μια ακραία αποστροφή στη χθεσινή, ανατριχιαστική από όλες τις απόψεις απολογία του Ρουπακιά. Ήταν δεμένη με όλα όσα προκλητικά είπε, χωρίς να δείξει κανένα στοιχείο ταραχής ή ακόμα λιγότερο μετάνοιας. Αμήχανο το δικαστήριο άκουγε τον ναζιστή κατηγορούμενο να περιγράφει επί 50 ολόκληρα λεπτά την «ταλαιπωρία» που πέρασε πριν δολοφονήσει τον Παύλο Φύσσα, επειδή δυσκολευόταν με το αυτοκίνητό του να ακολουθήσει τις μηχανές του τάγματος εφόδου μέχρι την καφετέρια «Κοράλι» λόγω της κίνησης και στη συνέχεια να παρκάρει σε ένα διπλανό στενό. Και όταν, αφού περιέγραψε τη σκηνή της δολοφονίας, ισχυριζόμενος ότι ο Παύλος Φύσσας τον αγριοκοίταξε και του μίλησε απότομα, ρωτήθηκε από την πρόεδρο γιατί η πρώτη του σκέψη απέναντι σε αυτά ήταν να βγει από το αυτοκίνητό του με ένα μαχαίρι και να σκοτώσει έναν άνθρωπο, άφησε τους πάντες εμβρόντητους, απαντώντας: «Και τι θέλατε να κάνω; Ήμουν παρκαρισμένος σε μονόδρομο. Να πήγαινα ανάποδα στον δρόμο; Δεν είχα άλλη επιλογή».
Για να καθαρίζει ψάρια...
Η προσπάθεια του Ρουπακιά να μετατρέψει τον εαυτό του από θύτη σε θύμα ήταν στοιχειώδης, σχεδόν διεκπεραιωτική. Ισχυρίστηκε ότι ο Παύλος Φύσσας τον χτύπησε, δεν απάντησε κάτι στην υπενθύμιση της ιατροδικαστικής έκθεσης που τον διαψεύδει, επανέλαβε ότι δεν έχει ιδέα από μαχαίρια, ότι είχε ένα στο αυτοκίνητό του για να καθαρίζει ψάρια στην αδερφή του, ότι σημάδεψε τον Φύσσα στο πόδι για να τον αναγκάσει να κάνει ένα βήμα πίσω, αλλά εκείνος αντί για αυτό έσκυψε, σημαδεύοντας το μαχαίρι του με την καρδιά του. Κάθε πρόταση, κάθε ισχυρισμός του, δημιουργούσε έναν καινούριο κλονισμό στο δικαστήριο, που δυσκολευόταν να πιστέψει αυτά που άκουγε. Φυσικά, ούτε λόγος για συγγνώμη.
Ο Ρουπακιάς επανέλαβε τέσσερις φορές ότι δεν είχε άλλη επιλογή, ότι η πράξη του έγινε αναγκαστική από την κατάσταση, ότι θα ξαναέκανε περίπου τα ίδια αν του δινόταν η ευκαιρία - ίσως, λέει, να άφηνε το μαχαίρι. Η μόνη φορά που απολογήθηκε για κάτι, ήταν η περιβόητη φράση «απλή ανθρωποκτονία», την οποία αναίρεσε κατ’ εντολή των συνηγόρων του, όταν είδε ότι είχε κάνει τον γύρο των ΜΜΕ και τον κοινωνικών δικτύων.
Η χρυσαυγίτικη ομερτά
Μέσα σε αυτό το κλίμα, ο καθ' ομολογίαν δολοφόνος επιχείρησε να κρατήσει μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στον νόμο της μαφίας, που επέβαλλε να μην αδειάσει τα υψηλόβαθμα στελέχη της Χρυσής Αυγής, και την ανάγκη να δώσει μια εξήγηση για το πώς βρέθηκε εκεί - καθώς όλοι οι συγκατηγορούμενοί του δήλωναν ώς τώρα άγνοια. Έτσι, για πρώτη φορά αναφέρθηκε ρητά στο δικαστήριο, από τον Ρουπακιά, η ύπαρξη του τάγματος εφόδου που ξεκίνησε από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στη Νίκαια με κατεύθυνση το "Κοράλι" όπου βρισκόταν ο Παύλος Φύσσας.
Από την άλλη, δυσκολεύτηκε να αναγνωρίσει πρόσωπα, καθώς, όπως είπε, όταν έφτασε εκεί όλοι φορούσαν κράνη πάνω στις μηχανές, που είχαν από δύο επιβάτες η κάθε μία. Μόνο από τη σωματοδομή μπόρεσε να υποθέσει την παρουσία κάποιων, αποφεύγοντας να ονοματίσει τα μέλη της πενταμελούς διοικούσας επιτροπής της τοπικής οργάνωσης. Ομολόγησε ότι ζήτησε τη νομική συνδρομή της Χρυσής Αυγής στα επαναλαμβανόμενα τηλεφωνήματά του προς τον Γ. Πατέλη, στον οποίον είπε να μιλήσει με τον Γ. Λαγό για «να δούμε τι μπορεί να γίνει» (κάτι που όντως έκανε), αλλά δήλωσε ότι αυτό έγινε επειδή βρέθηκε «σε μια δύσκολη στιγμή» και όχι επειδή η Χρυσή Αυγή εμπλεκόταν με κάποιον τρόπο με τον φόνο. Τέλος, παραδέχτηκε ότι ήταν στέλεχος της Χ.Α. στη Νίκαια, έχοντας την ευθύνη του ταμείου της τοπικής οργάνωσης και ότι είχε δώσει και σχετικό όρκο πίστης, πριν επιχειρήσει να ανακαλέσει.
Η προσπάθεια του Γ. Ρουπακιά ήταν από δικαστικής πλευράς απόλυτα αποτυχημένη και από ηθικής εντελώς καταστροφική. Το ρητορικό ερώτημα της προέδρου, κατά τη διάρκεια της απολογίας του, «μήπως ο Φύσσας ήταν ο προορισμός σας», καταδεικνύει την αμετάκλητη αίσθηση του δικαστηρίου ότι η δολοφονία και η επίθεση στο "Κοράλι" ήταν αποτέλεσμα οργανωμένου σχεδίου. Το σχέδιο αυτό, οι κατηγορούμενοι της υπόθεσης Φύσσα επιχειρούν να το παρουσιάσουν ως ορφανό. Η εκπόνησή του όμως από την κεντρική διεύθυνση της οργάνωσης γίνεται ολοένα και πιο προφανής. Με την οικτρή, βορβορώδη απολογία του, ο Ρουπακιάς δεν βύθισε ακόμα περισσότερο μόνο τον εαυτό του. Βύθισε ακόμα περισσότερο και την ηγεσία της εγκληματικής οργάνωσης, που αποσυντίθεται, αφήνοντας πίσω της έναν φασιστικό εφιάλτη πολλών χρόνων.
