O Ματέο Σαλβίνι και ο «σαλβινισμός» στην Ιταλία φαίνεται ότι έχουν φθάσει στο απόγειο της δόξας τους, ενώ την ίδια στιγμή φαίνεται η στρατηγική και δομική τους αδυναμία να αντιμετωπίσουν τα κρίσιμα προβλήματα μιας χώρας που βρίσκεται εδώ και χρόνια σε κατακόρυφη παρακμή σε ό,τι αφορά το οικονομικό και τεχνολογικό επίπεδο και την αποβιομηχάνιση και σχεδόν στα όρια ανθρωπιστικής κρίσης για μια ανεπτυγμένη κοινωνία του G7. Η Ιταλία αποτελεί εδώ και χρόνια καζάνι που βράζει, αλλά η κοινωνία της παραμένει βουβή, θεωρώντας ότι ο πολιτικός βερμπαλισμός της Λέγκας και του Κινήματος Πέντε Αστέρων θα λύσει από μόνος του τα προβλήματα. Η κλεψύδρα όμως έχει αδειάσει επικίνδυνα.
Μέσα στο καλοκαίρι, η ιταλική κυβέρνηση θα πρέπει να πάρει, κάτω από την πίεση της Ε.Ε., κρίσιμες οικονομικές αποφάσεις, οι οποίες θα ενισχύσουν τις ανισότητες και πιθανώς θα οδηγήσουν σε ένα νέο πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό, που ίσως δεν θα μπορέσει να καλύψει η διενέργεια πρόωρων εκλογών και η πιθανή ανάληψη της κυβέρνησης από το φασιστοειδές δίδυμο του Σαλβίνι και των Αδελφών της Ιταλίας με τη στήριξη της Φόρτσα Ιτάλια του Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Στα όρια ή κάτω από τα όρια της φτώχειας σχεδόν ένας στους τέσερις Ιταλούς
Στην Ιταλία, πάνω από 1,8 εκατομμύρια οικογένειες βρίσκονται κάτω από τα όρια της απόλυτης φτώχειας (δηλαδή περίπου το 7% των οικογενειών της χώρας ή περίπου 5 εκατομμύρια άτομα ή το 8,4% του συνολικού πληθυσμού). Στη Νότια Ιταλία πλησιάζουν το 10% και στη Σικελία και τη Σαρδηνία στο 11%. Την ίδια στιγμή, το 30,3% των οικογενειών των μεταναστών, περίπου 1,5 εκατομμύρια άτομα, βρίσκονται και αυτά κάτω από τα όρια της απόλυτης φτώχειας. Η κατάσταση δεν είναι καλύτερη ούτε σε ό,τι αφορά τη σχετική φτώχεια, που πλήττει το 11,8% των οικογενειών ή περίπου άλλα 3 εκατομμύρια οικογένειες (δηλαδή σχεδόν 9 εκατομμύρια άτομα ή το 15% του πληθυσμού της χώρας).
Με άλλα λόγια, το 23,4% των Ιταλών ή 14 εκατομμύρια άτομα βρίσκονται κάτω από τα όρια ή στα όρια της φτώχειας, σύμφωνα με τα στοιχεία της επίσημης στατιστικής αρχής Istat για το 2018. Ακόμη χειρότερα, το 2018 ο αριθμός των παιδιών που βρίσκονται σε κατάσταση απόλυτης φτώχειας έφτασε στα 1,26 εκατομμύρια, από τα 1,2 εκατομμύρια του 2017. Στη Νότια Ιταλία ένα στα έξι παιδιά βρίσκεται κάτω από τα όρια της απόλυτης φτώχειας. Ακόμη και στις μεγάλες μητροπολιτικές περιοχές της πλούσιας Βόρειας Ιταλίας, του Μιλάνου, του Τορίνου, της Γένοβας, της Βενετίας και της Τεργέστης, η απόλυτη φτώχεια πλήττει το 7% των οικογενειών.
Τη στιγμή που ο Πάπας Φραγκίσκος καταγγέλλει ότι «στους φτωχούς δεν συγχωρούν ούτε τη φτώχεια τους» και ότι «φτάσαμε να θεωρητικοποιούμε και να οικοδομούμε μια εχθρική αρχιτεκτονική για να απαλλαγούμε ακόμη και από την παρουσία τους στους δρόμους», οι δήμαρχοι της Λέγκας του Σαλβίνι, ο ένας μετά τον άλλον, άρχισαν να χωρίζουν τους δήμους τους σε «ζώνες επικινδυνότητας», όπου η φτώχεια, ο αποκλεισμός και η μικροπαραβατικότητα πετιούνται κυριολεκτικά στην περιφέρεια των δήμων.
Γιατί τον Σαλβίνι και τη Λέγκα τους ενδιαφέρουν οι πλούσιοι, αυτοί που κρύβουν έναν ιδιωτικό πλούτο που φθάνει τα 4,3 τρισ. ευρώ και ξεπερνά σε τραπεζικούς λογαριασμούς τα 1,52 τρισ. ευρώ. Τα περιουσιακά στοιχεία των Ιταλών ξεπερνούν αυτά των Γερμανών και οι πλούσιοι Ιταλοί γίνονται πλουσιότεροι με ταχύτερους ρυθμούς από τους πλούσιους Γερμανούς.
Απέναντι στην τραγική κατάσταση της φτώχειας των ιταλικών νοικοκυριών, που έχει οδηγήσει 7 με 11 εκατομμύρια ανθρώπους (ανάλογα με την έρευνα) να μην πηγαίνουν στα δημόσια νοσοκομεία και να μην παίρνουν φαρμακευτική αγωγή γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τις εισφορές στις εξετάσεις και στις συνταγές (εξωφρενικά υψηλές στις Περιφέρειες όπου το Σύστημα Υγείας ελέγχεται από περιφερειάρχες της Λέγκας), υπάρχει μια Ιταλία που γίνεται καθημερινά πλουσιότερη, αφού το 5% των πιο πλούσιων Ιταλών διαθέτουν τον «πλούτο» που έχει το 90% των Ιταλών με τα πιο χαμηλά εισοδήματα, ενώ το 20% έχει περίπου το 72% του συνολικού πλούτου της χώρας.
«Τραμπική φορολογία»... με τους πλούσιους πλουσιότερους
Επιστρέφοντας από τις ΗΠΑ ο Σαλβίνι υποσχέθηκε ότι θα εφαρμόσει «την πιο τραμπική φορολογική μεταρρύθμιση», επιμένοντας στην ενιαία φορολογία (flat tax) στο 15%, στην οποία αντιδρούν ο πρωθυπουργός Τζιουζέπε Κόντε και ο υπουργός Οικονομικών Τζιοβάνι Τρία, για να μην αναφερθούμε στην Κομισιόν και την ΕΚΤ. «Μειώστε τους φόρους ή θα αφήσω την κυβέρνηση» απείλησε εκ νέου ο Σαλβίνι υποστηρίζοντας ότι μια γενναία μείωση της φορολογίας, τουλάχιστον κατά 10 δισ., θα δώσει κίνητρα στην ανάπτυξη. «Αυτό δεν θέλουν οι φιλελεύθεροι;» διερωτήθηκε ο υπουργός Εσωτερικών.
Στην πράξη, ο Σαλβίνι θέλει να «μειώσει» τη φορολογία στη μεσαία τάξη, που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του εκλογικού του σώματος, αυξάνοντας όμως την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών, ενώ παράλληλα στοχεύει σε μια ουσιαστική ανομία του μεγάλου πλούτου και των επιχειρήσεων. Με αρκετά κουτοπόνηρο τρόπο προτείνει την απίθανη στην πράξη έκδοση των «μίνι ομολόγων», για να πληρώσει η δημόσια διοίκηση τα χρέη της, προσπαθώντας να μεταφέρει το κόστος των χρεών του Δημοσίου στην πλάτη των λιγότερων πλούσιων ή των πιο φτωχών Ιταλών, αφού τα «μίνι ομόλογα» αφορούν κυρίως ομόλογα των 5, των 10 και των 20 ευρώ.
Ακόμη και τα κοινωνικά μέτρα που προσπάθησε να επιβάλει το Κίνημα Πέντε Αστέρων του Λουίτζι Ντι Μάιο έχουν περιορισμένο χαρακτήρα, όπως το κοινωνικό εισόδημα, που περιορίστηκε στο τέλος σε 674 χιλιάδες άτομα ή στα 540 ευρώ ανά οικογένεια τον μήνα. Παράλληλα, η υιοθέτηση του κατώτατου ωρομίσθιου που προτείνεται στα 9 ευρώ την ώρα αντιμετωπίζει όχι μόνο την εχθρότητα του Σαλβίνι αλλά και του κατεστημένου, που έχει βολευτεί σε αποδοχές που κυμαίνονται στα 3 με 4 ευρώ την ώρα.
Ο Κόντε, ο Τρία και ο Ντι Μάιο θέλουν να διαπραγματευτούν με την Ε.Ε. και να αποφύγουν τις κυρώσεις για υπερβολικό χρέος και έλλειμμα. Ο Σαλβίνι, δυστυχώς, αποτελεί τη μόνη «αξιόπιστη» αντιπολίτευση στην κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει και συνεχίζει να αυξάνει την απήχησή του, μπροστά σε ένα Δημοκρατικό Κόμμα που φαίνεται εντελώς ανίκανο να αρθρώσει οποιαδήποτε πολιτική και οικονομική εναλλακτική πρόταση που να ξεπερνά τον φόβο του δημοκρατικού κόσμου για την αναβίωση του φασισμού... α λα Σαλβίνι. Χάρη στη μεγάλη αποχή των ευρωεκλογών το Δημοκρατικό Κόμμα δημιούργησε την ψευδαίσθηση της ανόδου, χάνοντας 100 χιλιάδες ψήφους, ενώ ο Σαλβίνι διπλασίασε σχεδόν τις ψήφους του.
Το πιο αισιόδοξο και ίσως πιο πιθανό σενάριο προβλέπει ότι ο Σαλβίνι και ο «σαλβινισμός» θα καταρρεύσουν από μόνοι τους, γιατί δεν προσφέρουν καμία προοπτική στην ιταλική κοινωνία. Αφήνοντας κατά μέρος το γεγονός ότι μόνο αφελείς μπορεί να θεωρήσουν ότι η αδράνεια παράγει... έργο, αυτό που θα είναι το πιο τρομακτικό θα είναι το κόστος που θα πληρώσουν οι Ιταλοί και η κοινωνία τους μέχρι να έρθει αυτή η μέρα.
