Η “γριά θεία” Σοσιαλδημοκρατία, όπως με τρυφερότητα την αποκαλούν οι γηραιότεροι στη Γερμανία, είναι θρυλική για τη σκληρότητά της απέναντι στις ηγεσίες της. Οκτώ προέδρους έχει καταφέρει να εκπαραθυρώσει -για την ακρίβεια τον έναν δύο φορές, ενώ ένας αποσύρθηκε για λόγους υγείας- τα τελευταία 15 χρόνια, αλλά η μάλλον πιο βάρβαρη εκπαραθύρωση ήταν αυτή της Αντρέα Νάλες την Κυριακή.
Μετά το δραματικό για το SDP αποτέλεσμα των ευρωεκλογών (15,8% και για πρώτη φορά στην ιστορία του τρίτο κόμμα σε παγγερμανική εκλογική αναμέτρηση) υποτίθεται ότι το κόμμα αποφάσισε να αναστοχαστεί επί της πολιτικής του και να μην ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο του... αποδιοπομπαίου τράγου.
“Πρέπει να μιλήσουμε για το περιεχόμενο κι όχι για πρόσωπα” έλεγαν επί τρεις μέρες τα κάθε είδους στελέχη του μπροστά στις κάμερες. Κι από πίσω έριχναν το ανάθεμα στην πρόεδρο Νάλες. Η οποία, αν και έχει αποδείξει ότι είναι σκληρό καρύδι, αυτή τη φορά δεν άντεξε. Τα βρόντηξε το πρωί της Κυριακής με μια επιστολή η οποία λίγο-πολύ έλεγε “δεν με στηρίζετε, σας αδειάζω τη γωνιά”.
Η Νάλες προκάλεσε πανικό τόσο εντός του SPD όσο και στην κυβέρνηση συνασπισμού στο Βερολίνο. Κάποτε κορυφαίοι Σοσιαλδημοκράτες συνήθιζαν να λένε ότι το πιο σημαντικό αξίωμα μετά από αυτό του Πάπα, είναι η προεδρία του SPD.
Σήμερα όλοι τη θεωρούν ηλεκτρική καρέκλα, στην οποία κανείς δε φαίνεται πρόθυμος να καθίσει. Κάνοντας την καρδιά τους πέτρα, λοιπόν, ανέλαβαν να μοιραστούν προσωρινά την άχαρη δουλειά, οι πρωθυπουργίνες του Μεκλεμβούργου και του Παλατινάτου Μανουέλα Σβέσιχ και Μάλου Ντράιερ και ο Τόρστεν Σέφερ Γκίμπελ, επικεφαλής της οργάνωσης της Έσσης - διαβεβαιώνοντας ότι δεν θα είναι υποψήφιοι για τη διαδοχή της Νάλες.
Το προεδρείο του κόμματος θα συζητήσει τα περαιτέρω στις 24 Ιουνίου, αν και υπάρχει ένα σενάριο να παραμείνει η υπηρεσιακή τρόικα επικεφαλής μέχρι και τις τοπικές εκλογές στα ανατολικά κρατίδια το φθινόπωρο, ώστε να μην χρεωθεί η νέα ηγεσία τα προαναγγελθέντα κακά αποτελέσματα.
Υπαρξιακές αγωνίες
Τα διλήμματα για το SPD είναι υπαρξιακά και δεν αντιμετωπίζονται με την εναλλαγή προσώπων στην ηγεσία.
Το σχετικά... εύκολο είναι εάν θα μείνει στον κυβερνητικό μεγάλο (όχι πια) συνασπισμό ή θα προσπαθήσει να ανασυγκροτηθεί στην αντιπολίτευση. Η Νάλες, για παράδειγμα, προσπάθησε κι ώς ένα βαθμό κατάφερε εντός του μεγάλου συνασπισμού να διορθώσει κάποιες από τις αδικίες εις βάρος των πιο αδύναμων που επέφεραν οι μεταρρυθμίσεις που εφάρμοσε το ίδιο το SPD στα χρόνια της καγκελαρίας του Γκέρχαρντ Σρέντερ.
Αλλά αφενός πιστώθηκε αυτές τις βελτιώσεις η Μέρκελ, αφετέρου δεν βοήθησαν το SPD να ανακτήσει τη σχέση του με τους παλιούς ψηφοφόρους του. Αν και τόσο το SPD όσο και η CDU δεν θέλουν τώρα εκλογές, καθώς ξέρουν ότι θα συρρικνωθεί η δύναμη και των δυο τους στην ομοσπονδιακή Βουλή, το πιθανότερο είναι να διαλυθεί ο μεγάλος συνασπισμός μετά το τέλος της χρονιάς, στο μέσον της κυβερνητικής θητείας.
Το πραγματικά δύσκολο για το SPD, όμως, είναι να αποφασίσει σε ποιους απευθύνεται, ποιων τα συμφέροντα θέλει να εκπροσωπήσει, πώς θα μιλήσει στη νέα γενιά. Και επ' αυτού δεν φαίνεται να κάνει προόδους.
