Η συζήτηση των τελευταίων εβδομάδων για τη Βενεζουέλα δεν είναι μια συζήτηση για τη δημοκρατία. Είναι μια συζήτηση για το πετρέλαιο. Αν η Βενεζουέλα είχε απόλυτη μοναρχία, ποινικό δίκαιο με ακρωτηριασμούς και μαστιγώσεις, καθεστώς άθλιας καταπίεσης για τις γυναίκες και τους μετανάστες, αλλά το πετρέλαιό της ήταν στα σωστά χέρια, κανείς δεν θα την είχε ενοχλήσει. Ακόμα και αν ισοπέδωνε συστηματικά την Υεμένη εδώ και τέσσερα χρόνια, προκαλώντας μια τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή.
Η συζήτηση για τη Βενεζουέλα είναι, επίσης, μια συζήτηση για την παγκόσμια τάξη πραγμάτων, αυτήν που τα τελευταία χρόνια έχει επιβληθεί με εξαιρετική επιτυχία στην Λιβύη και τη Συρία. Από την εποχή του Ούγκο Τσάβες, η Βενεζουέλα προσπαθεί να υλοποιήσει ένα μοντέλο διακυβέρνησης διαφορετικό από τις νόρμες του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, σύμφωνα με τις οποίες, όσο φτωχότεροι είναι οι φτωχοί τόσο καλύτερα τα πηγαίνει μια χώρα. Για τον λόγο αυτό, η Βενεζουέλα υφίσταται έναν ανελέητο εμπορικό και πολιτικό πόλεμο. Αυτές οι ιδέες πρέπει να ξεριζωθούν μια και καλή από τη Λατινική Αμερική.
Όχι, δεν ισχυρίζεται κανείς ότι τα πράγματα στη Βενεζουέλα ήταν ρόδινα, ούτε βεβαίως, ότι δεν έχουν υπάρξει σοβαρότατα λάθη και αδυναμίες. Είναι όμως εξοργιστική αυτή η α λα καρτ δημοκρατική ευαισθησία της Δύσης, ειδικά το τελευταίο διάστημα, που έχει πάρει τη μορφή ανοιχτής επέμβασης στα εσωτερικά μιας κυρίαρχης χώρας. Και είναι δύο φορές εξοργιστική η υποκρισία, η απληστία και η επιθετικότητα των ηγετών του κόσμου, όταν εκδηλώνεται με τη μορφή αγωνίας και αλληλεγγύης στον δυστυχή λαό της Βενεζουέλας, που υποφέρει κάτω από την μπότα του δικτάτορα Μαδούρο, την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι λαοί της Λατινικής Αμερικής έχουν πλήρως κατοχυρωμένες τις δημοκρατικές τους ελευθερίες. Σοβαρά τώρα;
Σε κάθε περίπτωση, στη Βενεζουέλα, αυτή τη στιγμή, έχει ξεσπάσει μια βαθειά κρίση. Όταν το καθένα από τα δύο μπλοκ κατεβάζει κάθε βδομάδα ένα ή δύο εκατομμύρια κόσμο στους δρόμους, αυτό σημαίνει ότι η κατάσταση είναι οριακή. Αυτό που χρειάζεται λοιπόν, είναι η διεθνής διαμεσολάβηση, ώστε να εκτονωθούν τα πράγματα και να υπάρξει δημοκρατική διέξοδος.
Ούτε να ακούσουν φυσικά για κάτι τέτοιο ο Τραμπ, οι εταιρείες πετρελαίου, οι πρόθυμοι της Ευρώπης και τα καθεστώτα - μαριονέτες της Λατινικής Αμερικής. Προτιμούν να υποδαυλίζουν την ένταση, αναγνωρίζοντας ως «νόμιμο μεταβατικό Πρόεδρο» έναν τύπο που μέχρι προχθές δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του και μιλώντας ακόμα και για στρατιωτική επέμβαση. Και να χαρακτηρίζουν κομμουνιστή και οπαδό του ολοκληρωτισμού, όποιον υποστηρίζει μια ειρηνική δημοκρατική διευθέτηση: τον Πάπα, τον γ.γ. του ΟΗΕ, τον Πρόεδρο του Μεξικού και άλλους τέτοιους συριζομαδούρους.
Ξεχείλισε η δημοκρατική ευαισθησία για τα πετρέλαια.
