Ο Ζαΐρ "Μεσσίας" Mπολσονάρου ανέλαβε στην Μπραζίλια την προεδρία της Βραζιλίας κηρύσσοντας έναν πραγματικό εμφύλιο πόλεμο στους αυτόχθονες πληθυσμούς, στις κοινότητες των ΛΟΑΔ, τις ΜΚΟ και ασφαλώς στον... σοσιαλισμό και στην Αριστερά, απειλώντας με τη στρατιωτικοπολιτική του κυβέρνηση τις ελευθερίες των πολιτών της μεγαλύτερης δημοκρατίας της Λατινικής Αμερικής. Την ίδια στιγμή, στην Πόλη του Μεξικού ο Αντρές Μανουέλ Λόπες Οβραδόρ, ο αποκαλούμενος AMLO από τα αρχικά του ονόματός του, στοχεύει στον εκδημοκρατισμό, στην κοινωνική δικαιοσύνη και την ασφάλεια στη μεγαλύτερη δημοκρατία της Κεντρικής Αμερικής, με σημαία του τις αξίες της Αριστεράς και του προοδευτικού κόσμου. Από τη δάση του Τσιάπας πάντως, ο Στρατός των Ζαπατίστας για την Εθνική Απελευθέρωση EZLN προειδοποίησε τον AMLO ότι ο αγώνας κατά της κυβέρνησης του Μεξικού συνεχίζεται 25 χρόνια μετά την ηρωική εξέγερση των αυτοχθόνων πληθυσμών.
Ο πυρετός του Τραμπ για την επανεκλογή του σε δύο χρόνια μπορεί να δημιουργήσει νέες εντάσεις στην αμερικανική ήπειρο με μια νέα επιθετική πολιτική εναντίον της Βενεζουέλας, της Βολιβίας, της Κούβας, της Νικαράγουας και κάθε προοδευτικής δύναμης, με τον Mπολσονάρου να αποτελεί το πιστό του ομοίωμα. Την ίδια στιγμή, ο AMLO προσπαθεί να χαμηλώσει τους τόνους της αντιπαράθεσης με τις ΗΠΑ για την κατασκευή του αποτρόπαιου τείχους στα βόρεια σύνορά του, γνωρίζοντας καλά ότι χρειάζεται κεφάλαια για την εφαρμογή του μεγάλου οικονομικού και κοινωνικού προγράμματος που υποσχέθηκε, όπως επίσης και χαμηλούς τόνους για να επαναδιαπραγματευτεί με την Ουάσιγκτον τις συμφωνίες για τον ενεργειακό τομέα στον Κόλπο του Μεξικού υπέρ των συμφερόντων της πετρελαϊκής εταιρείας της χώρας του. Στο Μεξικό, ο Οβραδόρ προεξοφλεί την ενίσχυση της αντιμεταναστευτικής ρητορικής του Τραμπ και βολές εναντίον του Μεξικού όσο θα πλησιάζει η ώρα της κάλπης στις ΗΠΑ.
Η Βραζιλία και το Μεξικό έχουν σχεδόν τον μισό πληθυσμό της Κεντρικής και Λατινικής Αμερικής και ελέγχουν περίπου το 50% των οικονομιών τους, με τις δύο εκ διαμέτρου αντίθετες κυβερνήσεις να καθιστούν σαφές ότι στην περιοχή συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς η μάχη της προόδου και της κοινωνικής απελευθέρωσης, εναντίον του νεοφιλελευθερισμού, του έρποντος φασισμού, του παρακράτους και των νοσταλγών των αιμοσταγών δικτατοριών. Μια μάχη που θα δοθεί τους επόμενους μήνες στην Αργεντινή του δεξιού Μαουρίσιο Μάκρι, που, ανοίγοντας ξανά τις πόρτες της πολύπαθης χώρας του στο ΔΝΤ, στη λιτότητα και την κοινωνική σφαγή, προχωρεί στην πολιτική εξόντωση των αντιπάλων του μέσω της δικαστικής οδού, ακολουθώντας τα σενάρια που οδήγησαν στη γειτονική Βραζιλία στη φυλακή τον Λουίς Ινάσιο Λούλα Ντα Σίλβα και έναν ρατσιστή, ομοφοβικό και φασίστα στην προεδρία της χώρας.
Κήρυγμα μίσους
Ο Mπολσονάρου ανέλαβε την προεδρία της Βραζιλίας εκθειάζοντας τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό και προχωρώντας σε ένα ακραίο φασιστοειδές κήρυγμα εναντίον της διαφορετικότητας. Αυτή τη φορά δεν είχαμε να κάνουμε με τη φασιστοειδή ρητορική σε μια προεκλογική εκστρατεία, αλλά με τις απειλές εναντίον της δημοκρατίας, των αριστερών δημοκρατικών κομμάτων και των στελεχών τους, εναντίον των αυτοχθόνων πληθυσμών, των ΛΟΑΔ, των ΜΚΟ, θα λέγαμε εναντίον όλης της πλούσιας και ζωντανής κοινωνίας των πολιτών της Βραζιλίας από τον εκλεγμένο αρχηγό του κράτους.
Ο Mπολσονάρου έδωσε λευκή επιταγή για την οικονομία της χώρας στον Πάουλο Γκουέδες, έναν από τους πιο ακραίους οικονομολόγους της Σχολής του Σικάγο, ο οποίος υποσχέθηκε όλα αυτά που ονειρεύονταν τα μεγάλα εγχώρια και ξένα κεφάλαια: την πλήρη απελευθέρωση εισόδου ξένων κεφαλαίων με αποικιοκρατικές διαδικασίες, μια άδικη μεταρρύθμιση της φορολογίας και των συντάξεων, τη δραστική μείωση του κράτους σε όλους τους τομείς μέσω καταστροφικών ιδιωτικοποιήσεων, ξεκινώντας από τον ενεργειακό τομέα και την πετρελαϊκή Petrobras, τον δημόσιο χαρακτήρα της οποίας υπερασπίστηκαν τα προηγούμενα χρόνια τόσο ο Λούλα Ντα Σίλβα όσο και η Ντίλμα Ρούσεφ που τον διαδέχθηκε.
Ο Mπολσονάρου δεσμεύτηκε, μέσα από ένα δεκάλεπτο κήρυγμα μίσους, ότι θα κυβερνήσει... “χωρίς διακρίσεις ή διαχωρισμούς”, υποσχόμενος ένα νέο σχολείο που “θα προετοιμάζει τις νέες γενιές για την αγορά εργασίας και όχι για τον πολιτικό ακτιβισμό”, ότι θα προσφέρει στη χώρα “μια μοναδική ευκαιρία για να σωθεί από τις πικρές ιδεολογίες”, ότι θα καταπολεμήσει “την ιδεολογία του γένους (φύλου)”, ότι θα δώσει “αξία στις οικογένειες, να σέβονται τις θρησκείες και τις ιουδαϊκές - χριστιανικές παραδόσεις” και ότι θα προωθήσει τις πιο συντηρητικές και αναχρονιστικές αξίες.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Mπολσονάρου υποσχέθηκε στην πράξη μια νέα σταυροφορία για “να απελευθερώσει από τον σοσιαλισμό τη χώρα” για να υπηρετήσει “την πατρίδα και τον Θεό”.
Προσφιλείς υποσχέσεις για τα αυτιά του Βίκτορ Όρμπαν και του Μπενιαμίν Νετανιάχου, που παρακολουθούσαν ικανοποιημένοι την ανάληψη της προεδρίας του Mπολσονάρου. Ο νέος Πρόεδρος της Βραζιλίας μάλιστα υποσχέθηκε, μεσούσης της προεκλογικής εκστρατείας στο Ισραήλ, ότι θα μεταφέρει το ταχύτερο δυνατόν την πρεσβεία της χώρας του από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, αναγνωρίζοντας την πόλη των δύο λαών και των τριών θρησκειών ως πρωτεύουσα του ισραηλινού κράτους.
Τα "σταγονίδια" στην κυβέρνηση
Για τον σχηματισμό της κυβέρνησής του ο Mπολσονάρου μάζεψε ό,τι χειρότερο μπόρεσε να βρει από τους στρατώνες, προσφέροντας πέντε υπουργεία σε εκπροσώπους των Ενόπλων Δυνάμεων και άλλα τέσσερα σε άτομα με στρατιωτική εκπαίδευση και παιδεία, δηλαδή σε εννέα νοσταλγούς της αιμοσταγούς και μακρόχρονης δικτατορίας που κυβέρνησε τη χώρα με τις δολοφονίες, τα βασανιστήρια και τον φόβο από το 1964 έως το 1985. Αντιπρόεδρος της χώρας ανέλαβε ο απόστρατος στρατηγός “σταγονίδιο” Άμιλτον Μουράο, που μαζί με τον Mπολσονάρου υποσχέθηκαν, ή μάλλον απείλησαν, ότι η κυβέρνηση θα λειτουργεί με... στρατιωτική πειθαρχία.
Η πρώτη μέρα της νέας κυβέρνησης σημαδεύτηκε από το διάταγμα για το πέρασμα της γης των αυτοχθόνων πληθυσμών στο υπουργείο Γεωργίας, ανοίγοντας στην πράξη τις διαδικασίες παραχώρησης του 15% του εδάφους της χώρας, των δασών και του πλούτου της στις πλέον κερδοσκοπικές εταιρείες του πλανήτη, την υπαγωγή των διεθνών οργανώσεων και των ΜΚΟ στη Γραμματεία της κυβέρνησης, που ελέγχεται άμεσα από τον Πρόεδρο της χώρας και που θα “εποπτεύει, συντονίζει και παρακολουθεί τις δραστηριότητες και τις δράσεις των διεθνών οργανισμών και των ΜΚΟ στην εθνική επικράτεια”. Επίσης, την κατάργηση της πολιτικής υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τις κοινότητες των ΛΟΑΔ, το πρώτο βήμα για την κατάργηση της νομοθεσίας που προστατεύει τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα των κοινοτήτων ΛΟΑΔ και των ανθρώπων που έχουν ή θέλουν να έχουν οικογένεια και παιδιά.
Η παρουσία του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο στην Μπραζίλια κατέστησε σαφές ότι ο Τραμπ αποτελεί τον μέντορα του Mπολσονάρου, ο οποίος υποσχέθηκε την έξοδο της χώρας από το Παγκόσμιο Σύμφωνο Μετανάστευσης του ΟΗΕ (Global Compact for Migration) καθώς και μια στενή συμμαχία της Βραζιλίας με την Αργεντινή και την Κολομβία, στοχεύοντας περισσότερο σε διμερείς σχέσεις παρά στην ενίσχυση του Mercosur. Ο Mπολσονάρου καθησύχασε παράλληλα και τον εκπρόσωπο της Κίνας ότι θα ακολουθήσει μια πολιτική χωρίς “ιδεολογικές” προκαταλήψεις έναντι του Πεκίνου, παρ' όλο που είναι γνωστό ότι θέλει να περιορίσει την παρουσία του μεγαλύτερου οικονομικού συνεργάτη της Βραζιλίας για να αφήσει χώρο για τις ΗΠΑ του Τραμπ.
Στο αντίθετο άκρο η πολιτική Οβραδόρ
Την ίδια στιγμή, στο Μεξικό ο Οβραδόρ ακολουθεί την εκ διαμέτρου αντίθετη πολιτική από αυτή που ευαγγελίζεται ο Mπολσονάρου, προχωρώντας, είκοσι ημέρες μετά την ανάληψη της προεδρίας του στην Πόλη του Μεξικού, στη μεγαλύτερη αύξηση του κατώτατου μισθού στην ιστορία της χώρας, ενώ σε λίγο καιρό φαίνεται ότι θα προχωρήσει και στην αύξηση των συντάξεων. O AMLO, παρ' όλο που δεν κουράζεται να δηλώνει ότι θέλει να δουλέψει μαζί με τον ιδιωτικό τομέα, φαίνεται αποφασισμένος να υπερασπίσει τον δημόσιο τομέα από ιδιωτικοποιήσεις κάθε είδους, προμηνύοντας μια αντιπαράθεση με τις οικονομικές ελίτ της χώρας.
Σε αντιπαράθεση με τον ρατσισμό, τον σεξισμό και την ομοφοβία του Mπολσονάρου, ο Οβραδόρ προχώρησε σε μια ανεπανάληπτη πράξη γονατίζοντας μπροστά σε έναν ιθαγενή γιατρό την ημέρα της ορκωμοσίας του και σχημάτισε μια κυβέρνηση όπου οι γυναίκες ακτιβίστριες έχουν ένα τεράστιο βάρος, καθιστώντας σαφές ότι το νέο Μεξικό είναι κατά των διακρίσεων και αποτελεί πυλώνα στήριξης των δικαιωμάτων.
