Η ομιλία του προέδρου της Κομισιόν, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, για την κατάσταση της Ένωσης, στις 11 Σεπτεμβρίου, δεν προκάλεσε ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Όχι πως οι ομιλίες των Ευρωπαίων αξιωματούχων ενθουσιάζουν συνήθως τους πολίτες. Ωστόσο η συγκεκριμένη ήταν η τελευταία ομιλία του ως προέδρου της Κομισιόν λίγους μήνες πριν από τις ευρωεκλογές και ο Ζ.Μ. Μπαρόζο είχε κάθε συμφέρον να προκαλέσει αίσθηση. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι προκάλεσε αίσθηση, αλλά... αρνητική.
Σύσσωμος ο ευρωπαϊκός Τύπος την κατακεραύνωσε. «Δεν έπεισε», παρατήρησε ο αρθρογράφος της βελγικής "Λε Σουάρ", ενώ η "Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ", σε πιο αυστηρό ύφος, επέκρινε και τη μορφή και το περιεχόμενο της ομιλίας. «Ο Μπαρόζο, που συνήθως είναι δυνατός ρήτορας, φάνηκε στο τέλος της θητείας του όμοιος με την Κομισιόν της οποίας προΐσταται: καταβεβλημένος και χωρίς έμπνευση».
Πράγματι, αν και ένας από τους κύριους υπεύθυνους για την απογοητευτική εικόνα μιας Κομισιόν που βρίσκεται πίσω από τα γεγονότα, πλήρως υποταγμένη στη γερμανική στρατηγική, στη λογική ενός νεοφιλελευθερισμού που δίνει το πάνω χέρι σε τράπεζες και αγορές εις βάρος των κοινωνιών και των αναγκών τους, ο Μπαρόζο περιορίστηκε στην ομιλία του σε μια τεχνοκρατική προσέγγιση. Δηλαδή μια προσέγγιση που ούτε το πρόβλημα περιέγραφε στην πραγματική του βάση ούτε βέβαια πρότεινε και προτάσεις διεξόδου.
Αντιθέτως ο Μπαρόζο, -ο οποίος, ας μην ξεχνάμε, ως πρωθυπουργός της Πορτογαλίας έστρωσε τον Μάρτιο του 2003 το κόκκινο χαλί στον Μπους τον νεότερο στη σύνοδο των Αζορών προκειμένου, παραμονές της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ, να έχουν οι ΗΠΑ κάποια ευρωπαϊκή στήριξη-, προτίμησε να ευλογήσει τα γένια της Επιτροπής του. Υποστήριξε έτσι ότι αντιμετώπισε αποτελεσματικά την κρίση και μπορεί τώρα να ατενίζει αισιόδοξα το μέλλον. Με ένα μόνο μελανό σημάδι, αυτό της ανεργίας, και ιδιαίτερα των νέων, την οποία ο Μπαρόζο αντιμετωπίζει με... ευχολόγια του τύπου: «Πρέπει να αποφύγουμε το σενάριο μιας ανάκαμψης χωρίς δημιουργία απασχόλησης». Χωρίς άλλες λεπτομέρειες.
Οκτώ μήνες πριν από τις ευρωεκλογές του ερχόμενου Μαΐου, οι Ευρωπαίοι πολίτες ούτε σοφότεροι έγιναν ως προς τις προοπτικές ενός οικοδομήματος που μιλά όλο και περισσότερο γερμανικά, ούτε και έχουν και ιδιαίτερους λόγους αισιοδοξίας για το μέλλον. Πώς όμως θα μπορούσαν να αισιοδοξούν όταν ακούν τον επικεφαλής ενός από τους κομβικότερους θεσμούς του ευρωοικοδομήματος να εκφράζει την ικανοποίησή του που οι εταίροι της Ε.Ε. στους G20 δεν τον... κατσάδιασαν για τη διαχείριση της κρίσης. «Έρχομαι από τη σύνοδο των G20 στην Αγία Πετρούπολη και μπορώ να σας διαβεβαιώσω: φέτος, σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια, οι Ευρωπαίοι δεν δέχθηκαν κανένα μάθημα από τους παγκόσμιους εταίρους τους για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισαν την κρίση, αλλά, αντιθέτως, δέχθηκαν επαίνους και ενθάρρυνση».
Όταν ο πρόεδρος της Κομισιόν αισθάνεται μαθητούδι μπροστά στους... μεγάλους και ικανοποιείται από το γεγονός ότι δεν του... έκαναν παρατήρηση, ενώ δεν του περνάει καν από το μυαλό ότι, παρότι μη εκλεγμένος, θα έπρεπε να ενδιαφέρεται για την ευημερία των πολιτών της Ένωσης, τότε κάτι βαθιά σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της... Ε.Ε. Κάτι που μπορεί να αλλάξει μόνο με την απαλλαγή της από τους Μπαρόζο και τις πολιτικές τους...
