Στα περισσότερα από τα 155 χρόνια της ιστορίας τους ήταν το “κόμμα των εργατών”, αλλά μετά την εποχή Σρέντερ και την Ατζέντα 2000 και μετά τη σχεδόν συνεχή συμμετοχή τους στις κυβερνήσεις Μέρκελ έχουν χάσει την εμπιστοσύνη των παραδοσιακών ψηφοφόρων τους. Η μοναδική στιγμή που το SPD έγινε πάλι συνώνυμο με την ελπίδα, με αποτέλεσμα αφενός χιλιάδες άνθρωποι να σπεύσουν να γραφτούν στο κόμμα, αφετέρου να κάνει υψηλές πτήσεις στις δημοσκοπήσεις, ήταν οι αρχές του 2017, όταν ο υποψήφιος Μάρτιν Σουλτς μιλούσε για κοινωνική δικαιοσύνη και αρνιόταν τον Μεγάλο Συνασπισμό. Αυτό δεν κράτησε παρά μόνο λίγες εβδομάδες. Το SPD δεν πήρε την αριστερή στροφή, το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν θλιβερό, και η απόφασή του να συγκυβερνήσει και πάλι με τη Μέρκελ το αποτελείωσε. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι εάν το επόμενο διάστημα αποφασίσει να φύγει από τον κυβερνητικό συνασπισμό -κάτι που για την ώρα δεν είναι ορατό-, μπορεί να έχει φύγει πρώτη η Μέρκελ.
Στις οργανώσεις του κόμματος -δεν είναι και μικρές, με τα 440.000 μέλη του- η πίεση για στροφή προς τα αριστερά αυξάνεται, ενώ στην κορυφή το προεδρείο και οι υπουργοί προσπαθούν απλώς να βρουν τρόπο να “πουλήσουν” τις αποφάσεις του Μεγάλου Συνασπισμού με σοσιαλδημοκρατική σφραγίδα. Ανεπιτυχώς, παρά το γεγονός ότι πράγματι υπάρχουν. Κι ένας παλιός επικεφαλής του SPD, o Πέερ Στάινμπρικ, που ηττήθηκε το 2014 από τη Μέρκελ, βγήκε χθες να προτείνει αλλαγή ηγεσίας. “Έχουμε ανάγκη από έναν Μπέρνι Σόντερς”, είπε, “κατά προτίμηση 30 χρόνια νεώτερο”. Στερνή μου γνώση, να σ’ είχα πρώτα.
