Ο δήμαρχος του μικρού και φτωχού Ριάτσε της Καλαβρίας Ντομένικο (Μίμο) Λουκάνο τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό εξαιτίας μιας σειράς κατηγοριών από τον εισαγγελέα του Λόκρι, οι οποίες σύμφωνα με τον ανακριτή που πήρε την Πέμπτη την κατάθεσή του, αφορούν “αδικήματα ανθρωπιάς”.
“Δεν υπάρχει μόνο η Ιταλία του Σαλβίνι. Εδώ και μια δεκαπενταετία μιλάμε για το 'Μοντέλο Ριάτσε', ένα μοντέλο υποδοχής μεταναστών που έδωσε ζωή στο μικρό χωριό που αργόσβηνε έχοντας απομείνει με λιγότερες από δύο χιλιάδες ψυχές” τόνισε την “Αυγή” ο Μίμο Ριτσούτι, ο εκπρόσωπος του συλλόγου Ευρωμεσογειακή Αριστερά και από τους πρωτεργάτες της Άλλης Ευρώπης με τον Τσίπρα στην Καλαβρία.
“Το Ριάτσε δεν είναι μόνο γνωστό για τα δύο αρχαία ελληνικά χάλκινα αγάλματα που ανακαλύφθηκαν το 1972, αλλά και γιατί μετατράπηκε σε πόλη υποδοχής μεταναστών και συνεχίζει να υποδέχεται μετανάστες σε μια εξαιρετικά αντιδραστική εποχή για τη χώρα μας” συνέχισε ο Ριτσούτι.
* Τι ιδιαίτερο έχει το Ριάτσε και ο δήμαρχός του;
Το Ριάτσε είναι ένα μικρό χωριό στη Λοκρίδα της αρχαίας Μεγάλης Ελλάδας στην Καλαβρία. Είναι ένα χωριό σε μια περιοχή όπου κυριαρχεί η Ντράνγκετα, μια τεράστια και βίαιη εγκληματική οργάνωση. Το Ριάτσε ήταν ένα εγκαταλελειμμένο και πολύ φτωχό χωριό, όπου έμεναν κυρίως ηλικιωμένοι. Οι νέοι είχαν φύγει και πολλά σπίτια είχαν αρχίσει να έχουν προβλήματα από τη χρόνια εγκατάλειψη.
Πριν από είκοσι χρόνια έφθασε στο Ριάτσε ένα ιστιοφόρο με 300 Κούρδους από την Τουρκία. Ο δήμαρχος του Ριάτσε, ο αγαπητός μας Μίμο Λουκάνο, υποδέχθηκε και βοήθησε τους Κούρδους. Εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε η εμπειρία του “Ριάτσε της υποδοχής”, γιατί γεννήθηκε η ιδέα της ανθρωπιστικής αλληλεγγύης ανάμεσα στους φτωχούς ανθρώπους. Έχουμε μια παραδοσιακή φιλοξενία στη Νότιο Ιταλία, που ίσως πηγάζει από τις ρίζες μας της Μεγάλης Ελλάδας, να θεωρούμε τους ξένους σημαντικά και σεβαστά πρόσωπα, λες και μας τα έστειλαν οι θεοί.
Ο Λουκάνο είχε ήδη πριν από δεκαπέντε χρόνια τη διορατικότητα να καταλάβει ότι οι ξένοι, οι μετανάστες, θα μπορούσαν να δώσουν ζωή τόσο στο Ριάτσε όσο και στα άλλα ετοιμοθάνατα χωριά. Το Ριάτσε υποδέχεται από τότε τους μετανάστες με αξιοπρέπεια και με μεγάλο σεβασμό της κουλτούρας και των δικαιωμάτων των ανθρώπων που έρχονται ζητώντας φιλοξενία και βοήθεια γιατί το σκάνε από τους πολέμους, την εξαθλίωση και τη φτώχεια.
Σε ένα γειτονικό χωριό, το Μπατολάτο, ο κοινωνικός οικονομολόγος Τονίνο Πέρνα, που συμμετείχε μάλιστα και στη δημιουργία της Άλλης Ευρώπης με τον Τσίπρα, δρομολόγησε το σχέδιο που υλοποιήθηκε αργότερα στο Ριάτσε με την αξιοπρεπή υποδοχή και όχι την ενσωμάτωση, αλλά τη διαπολιτισμική είσοδο και ένταξη των μεταναστών στην τοπική κοινωνία, την αναζωογόνηση των χωριών.
* Το Ριάτσε φαίνεται ότι γέμισε συνεταιρισμούς...
Ο Λουκάνο είχε τη διορατικότητα να δημιουργήσει έναν συνεταιρισμό και να βρει απασχόληση στους ανθρώπους του χωριού καθώς και σε αυτούς που έρχονταν από τη Νιγηρία, την Αιθιοπία και τις άλλες χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής και ζητούσαν άσυλο.
Το 2000 είχε αρχίσει να αναζωογονείται και η οικονομία του χωριού, γιατί το αποκαλούμενο “Μοντέλο Ριάτσε” έχει μια σφαιρική αντίληψη για την κοινωνία. Σήμερα υπάρχουν διάφοροι μεικτοί συνεταιρισμοί ντόπιων και μεταναστών που ασχολούνται με πολλές υγιείς οικονομικές δραστηριότητες, χωρίς να έχουν καμία σχέση με την Ντράνγκετα. Γιατί ο Λουκάνο αποδείχθηκε ήρωας και σε αυτό το δύσκολο σημείο.
Ο Λουκάνο, με βάση τον νόμο, ανέθεσε την υπηρεσία απορριμμάτων του δήμου σε έναν κοινωνικό συνεταιρισμό ντόπιων και μεταναστών ανέργων στηρίζοντας τη δημιουργία θέσεων εργασίας μακριά από τη σκιά της Ντράνγκετα. Ο εισαγγελέας τον κατηγορεί και γι' αυτό. Στα σχολεία του Ριάτσε επέστρεψαν οι μαθητές, δημιουργήθηκαν παιδικοί σταθμοί, ξανάνοιξαν μαγαζιά. Επέστρεψε η ζωή. Η ανθρωπιά αναγέννησε το χωριό.
Αυτό είναι το εναλλακτικό μοντέλο του Ριάτσε που δεν μπορούν να ανεχτούν ο Μ. Σαλβίνι και το τσουνάμι των ρατσιστών και ακροδεξιών του. Στο Ριάτσε ζουν περίπου 800 μετανάστες αρμονικά και ειρηνικά με τον ντόπιο πληθυσμό και ο Σαλβίνι δεν το ανέχεται.
Ο Λουκάνο στο Ριάτσε απέδειξε ότι απέναντι στις πολιτικές της απώθησης των μεταναστών μπορούμε να εργαστούμε για το κοινό συμφέρον αυτών που έρχονται και αυτών που υποδέχονται αυτούς που έρχονται. Οι ρατσιστές δεν ανέχονται το γεγονός ότι στο πρότυπο του Ριάτσε πολλά χωριά προσπαθούν να κάνουν το ίδιο, να αναγεννηθούν με τη βοήθεια των ανθρώπων που έρχονται από την άλλη πλευρά της θάλασσας.
Έτσι κι αλλιώς αυτή είναι η κοινή μας ιστορία στη Μεσόγειο. Τα χωριά μας, ιδιαίτερα προς την πλευρά των Απένινων, πεθαίνουν, έχουν μείνει μόνο οι ηλικιωμένοι. Οι φτωχοί μετανάστες φέρνουν μαζί τους τη ζωή.
* Ο Λουκάνο πάντως δεν έμεινε μόνος του...
Δημιουργήθηκε ένα μεγάλο κύμα αλληλεγγύης και όχι μόνο από εμάς στην Καλαβρία, αλλά σε ολόκληρη την Ιταλία. Στο πλευρό του στάθηκαν από την πρώτη στιγμή όλοι σχεδόν οι δημοκρατικοί και προοδευτικοί δήμοι και δήμαρχοι, οι δήμοι που είναι εναντίον της Μαφίας, προσωπικότητες και διανοούμενοι όπως ο Ρομπέρτο Σαβιάνο (δημοσιογράφος και συγγραφέας που έχει στοχοποιηθεί από τη Μαφία αλλά και την Ακροδεξιά για τη δράση του), σύλλογοι, οργανώσεις, συνδικάτα και κόμματα της Αριστεράς.
Σχεδιάζουμε συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις αλληλεγγύης. Είναι σημαντικό να πούμε ότι οι μετανάστες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή στήριξης του δημάρχου.
Η Ιταλία δεν είναι μόνο ο Σαλβίνι και ο Ντι Μάιο. Είναι ο Λουκάνο, είμαστε όλοι εμείς οι δημοκρατικοί, προοδευτικοί και αριστεροί άνθρωποι που στεκόμαστε δίπλα στους μετανάστες, που είμαστε αλληλέγγυοι με τα θύματα της κρίσης, όπως κάνατε και εσείς του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα.
Το αίσχος της δίωξης του Λουκάνο ταρακούνησε πολλές συνειδήσεις. Πρέπει να έχουμε το θάρρος να επιστρέψουμε στους δρόμους και τις πλατείες. Πρέπει να νικήσουμε τη βαρβαρότητα.
