Εκατοντάδες εκατομμύρια τουρίστες θα βρεθούν το καλοκαίρι στις ακτές της ευρωπαϊκής Μεσογείου, καταρρίπτοντας νέα ρεκόρ στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία, τη Γαλλία, τη Μάλτα, την Πορτογαλία και στις ακτές της Δαλματικής. Εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι θα επιστρέψουν στις δουλειές τους έχοντας την αίσθηση ότι “γεύτηκαν” την παραδοσιακή φιλοξενία και γνώρισαν από κοντά τους λαούς και τις παραδόσεις των χωρών που επισκέφτηκαν. Για αρκετούς μήνες θα τους συνοδεύουν διηγήσεις και σουβενίρ των διακοπών τους.
Κρίμα όμως που η ίδια θάλασσα κατάπιε μόλις τον τελευταίο μήνα τουλάχιστον εξακόσιους, ανθρώπους που προσπαθούσαν να περάσουν από τη μία ακτή της στην άλλη και οι τόσο υπομονετικοί και φιλόξενοι προς τους τουρίστες και το χρήμα τους άνθρωποι αποδείχθηκαν πολλές φορές φειδωλοί και μικρόψυχοι σε αυτούς που αναζητούν ένα αξιοπρεπές μέλλον δραπετεύοντας από πολέμους, δικτάτορες και φύλαρχους και μια συστημική φτώχεια που έχει σχεδιαστεί με τη συμμετοχή και τη βοήθεια της Ευρώπης.
Η Λέγκα εναντίον... όλων
Στο κέντρο της Μεσογείου βρίσκεται η Ιταλία, μια χώρα που στη μεταπολεμική διπολική περίοδο είχε αποτελέσει παράγοντα προώθησης της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων και της σταθερότητας και της ειρηνικής συνύπαρξης στην περιοχή. Η εμπλοκή της ιταλικής Κεντροαριστεράς στον πόλεμο ανάμεσα στους λαούς της πρώην Γιουγκοσλαβίας, μετά το τέλος του διπολικού κόσμου και του Ψυχρού Πολέμου, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου στη Ρώμη, επαναφέροντας στοιχεία του ιταλικού εθνικισμού και μεγαλοϊδεατισμού γιατί το τέλος της Γιουγκοσλαβίας θα μπορούσε να διευκολύνει την επέκταση των ιταλικών συμφερόντων. Όνειρα που κατέρρευσαν τόσο από τη μετακίνηση των ιταλικών επιχειρήσεων αρχικά προς τις χώρες αυτές, και αμέσως ακόμη πιο ανατολικά εάν όχι προς τη νοτιοανατολική Ασία, όσο και από την αδυναμία του ιταλικού τραπεζικού κεφαλαίου να ανταγωνιστεί τους παλιούς κυρίαρχους των χωρών αυτών, της Γερμανίας και της Αυστρίας, αλλά και της Γαλλίας και των ΗΠΑ.
Η Λέγκα του Βορρά ήδη κέρδιζε τη μία μετά την άλλη τις εκλογικές αναμετρήσεις στις μεγάλες πόλεις και περιφέρειες της βόρειας Ιταλίας, με άξονα το Μιλάνο και τη Λομβαρδία, με την απαξίωση, εάν όχι το μίσος της, για τους πολίτες από τη νότια Ιταλία να μεταφέρεται εναντίον της “εισβολής” των “νέγρων”, των “Μαροκινών”, των “γύφτων”, των “ξένων”. Η εθνικότητα και η ιδιαιτερότητα του κάθε ανθρώπου δεν είχαν και δεν έχουν σημασία. Η Λέγκα του Βορρά κυβέρνησε μαζί με τον Μπερλουσκόνι και τους ακροδεξιούς για περίπου μία εικοσαετία και ευθύνεται για πολλές από τις χειρότερες επιλογές στη χάραξη της νεοφιλελεύθερης πολιτικής στη χώρα και για την τεράστια εκτίναξη των ανισοτήτων.
Το σκιάχτρο του Σαλβίνι στην Ευρώπη
Ο Σαλβίνι εκπροσωπεί σήμερα ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει η Λέγκα του Βορρά τα τελευταία τριάντα χρόνια και μάλιστα στη συγκυρία μιας οικονομικής κρίσης που κατακερμάτισε ακόμη περισσότερο την ιταλική κοινωνία, εκτίναξε τις ανισότητες και τη φτώχεια σε πρωτοφανή επίπεδα και διέλυσε στην πράξη κάθε άμυνα ή ανάχωμα των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων και τάξεων απέναντι στο τσουνάμι του νεοφιλελευθερισμού. Οι ευθύνες της ιταλικής Κεντροαριστεράς είναι τεράστιες και οι ευθύνες της ριζοσπαστικής Αριστεράς πάρα πολλές.
Μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησης Κόντε βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα μεταλλαγή της Λέγκας του Βορρά, γιατί με τη σημαία του ρατσισμού και της ξενοφοβίας μετατράπηκε στην πράξη στο μεγαλύτερο ιταλικό κόμμα, και διπλασιάζοντας σχεδόν τα ποσοστά της από τις εκλογές, για να φτάσει στο 30% καθορίζει de facto την πολιτική της κυβέρνησης Κόντε, αποδεικνύοντας καθημερινά την ανικανότητα του Κ5Α και του Ντι Μάιο να διαμορφώσουν την ατζέντα της κυβέρνησης και της χώρας. Και, το χειρότερο, η Λέγκα και ο Σαλβίνι μετατρέπονται σε παράγοντες με ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες για την Ευρώπη και τα μεγάλα προβλήματά της.
Ο Σαλβίνι, από ακίνδυνος σύμμαχος και φίλος της Λεπέν, κατέληξε να διαμορφώνει επικίνδυνες ισορροπίες και συμμαχίες με τη “βαυαρική” Γερμανία και την Αυστρία, αφήνοντας πάντα ένα παράθυρο ανοιχτό στην Ευρώπη του Βίσεγκραντ. Η εμμονή του για τη δημιουργία hot spots στη Λιβύη, στον Νίγηρα, στην Τυνησία, αλλά και στα Βαλκάνια, για επαναπροώθηση εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών και για κλείσιμο των ιταλικών λιμανιών όχι μόνο στα πλοία των ΜΚΟ που σώζουν ζωές, αλλά και σε κάθε εμπορικό ή πολεμικό πλοίο αλλάζουν πολιτικά και πολιτιστικά την ιδέα μας για την Ευρώπη. Ο Σαλβίνι ανάγκασε πλοίο του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού να ρίξει τις σορούς ναυαγών στη θάλασσα γιατί δεν του επέτρεψε τον ελλιμενισμό στη Σικελία για την ταφή των νεκρών. Η βαρβαρότητά του ξεπερνά κάθε σενάριο επιστημονικής φαντασίας για την Ευρώπη φρούριο.
Η ομηρεία Κόντε και Ντι Μάιο
Η κυβέρνηση Κόντε και το Κ5Α του Ντι Μάιο βρίσκονται όμηροι μιας απάνθρωπης πολιτικής και δεν φαίνεται να έχουν το πολιτικό σθένος να αντιμετωπίσουν τον επιθετικό παροξυσμό του Σαλβίνι και της Λέγκας. Η υπουργός Άμυνας Τρέντα, ο υπουργός Μεταφορών Τονινέλι και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εργασίας Ντι Μάιο απέδειξαν με τις ατυχείς παρεμβάσεις τους ότι δεν μπορούν καν να διαπραγματευτούν μια κυβερνητική συνεργασία με τον Σαλβίνι.
Η υποτέλεια του Κ5Α και του Ντι Μάιο στον Σαλβίνι δεν περιορίζεται μόνο στο μεταναστευτικό, αλλά εξαπλώνεται και σε όλο το φάσμα της κυβερνητικής πολιτικής και κυρίως στις προσπάθειες του Κ5Α να δείξει στους ψηφοφόρους του ότι προσπαθεί να υιοθετήσει ορισμένα από τα κοινωνικά και λαϊκά μέτρα που είχε υποσχεθεί προεκλογικά.
Ο περιορισμός του πρεκαριάτου που προσπάθησε να περάσει ο Ντι Μάιο, το κοινωνικό εισόδημα, η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού σε δικαιότερη βάση, η στήριξη της δημόσιας Υγείας και Παιδείας, η ακύρωση της αγοράς F-35 σαμποτάρονται συστηματικά από τον Σαλβίνι και τους άλλους υπουργούς της Λέγκας. Την ίδια στιγμή, ο Ντι Μάιο και το Κ5Α μετατρέπονται σε “φιλοευρωπαϊκό” ανάχωμα μπροστά στις περιοδικές εκρήξεις του υπουργού Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Σαβόνα ή του Σαλβίνι για τις σχέσεις της Ιταλίας με την Ευρωζώνη και το σχέδιο Β.
Το Κ5Α διατρέχει τον κίνδυνο να βρεθεί σε μια κυβερνητική κρίση και να οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές έχοντας χάσει κάθε “αντισυστημικό” χαρακτηριστικό του και χωρίς να έχει κερδίσει απολύτως τίποτα. Ο μεγαλύτερος εφιάλτης όμως θα ήταν να οδηγηθεί η Ιταλία σε εκλογές με τον Σαλβίνι στο 30%, τον Μπερλουσκόνι στο 9% με 10% και τους φασιστοειδείς Αδελφούς της Ιταλίας στο 4% με 5%, που θα διασφάλιζαν στους ρατσιστές της Λέγκας, τους κρυπτοφασίστες της Μελόνι και τους κερδοσκόπους του Μπερλουσκόνι μια ισχυρή πλειοψηφία.
