Της Κάκης Μπαλή
Πολιτική κρίση στην Ιταλία, αναταράξεις στην Ισπανία, πολλαπλή κρίση στις ευρωατλαντικές σχέσεις, κλιμακούμενη κρίση στη Μέση Ανατολή, ισορροπία τρόμου πριν από το ξέσπασμα ενός γενικευμένου εμπορικού πολέμου, εντάσεις με την Τουρκία. Η παράθεση των κρίσεων, που θεωρητικά θα έπρεπε να απασχολούν τη δημόσια συζήτηση στη Γερμανία, την ισχυρότερη χώρα της Ευρωζώνης, δεν έχει τελειωμό. Πλην όμως, το μόνο, πέρα από τον ασυνήθιστο καύσωνα αυτού του Μαΐου, που φαίνεται να απασχολεί τους μακάριους μεταξύ Ρήνου και Όντερ είναι ένα σκάνδαλο στην Υπηρεσία Παροχής Ασύλου στη Βρέμη.
Τόνοι μελάνης χύνονται γι’ αυτό στις εφημερίδες, ατελείωτες ώρες τηλεοπτικού χρόνου αφιερώνονται, φωτιά έχουν πάρει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μ' αυτό ασχολείται και η γερμανική Βουλή. Δόθηκε παράτυπα άσυλο σε πρόσφυγες που δεν το δικαιούνταν; Και σε πόσους; Έγινε λόγω αδυναμίας της υπηρεσίας να ανταπεξέλθει στον τεράστιο όγκο των αιτήσεων όταν άνοιξαν τα σύνορα το 2015; Ή μήπως κάποιοι λαδώθηκαν για να εγκριθούν αιτήσεις που στερούνταν βάσης; Αποτελεί αυτό απειλή για το κοινωνικό κράτος - που ενδέχεται να φροντίζει άλλες τρεις ή τέσσερις χιλιάδες ανθρώπους; Μήπως και για τη δημόσια ασφάλεια - στην περίπτωση που έχει δοθεί άσυλο σε δυνάμει τρομοκράτες; Και, εν πάση περιπτώσει, ποιος φταίει; Η Μέρκελ που άνοιξε τα σύνορα; Ο υπουργός Εσωτερικών που δεν ελέγχει τις υπηρεσίες του υπουργείου του; Η διευθύντρια της Υπηρεσίας Ασύλου (BAMF είναι τα αρχικά στα γερμανικά, και αίφνης όλη η Γερμανία τα χρησιμοποιεί λες και πρόκειται για την αντίστοιχη ΔΕΗ ή το ΙΚΑ) που δεν ασχολήθηκε εγκαίρως με τις καταγγελίες;
Το παιχνίδι Ζέεχοφερ
Ο νυν υπουργός Εσωτερικών και -ακόμη- ηγέτης των Χριστιανοκοινωνιστών (CSU) Χορστ Ζέεχοφερ, που έχει να δώσει τη μάχη των τοπικών εκλογών στη Βαυαρία το φθινόπωρο, πρώτα ένιωσε στριμωγμένος - σκάνδαλο στο μαγαζί του πριν καλά - καλά αναλάβει. Στη συνέχεια, ξεσπάθωσε για να εκμεταλλευτεί το ζήτημα, ελπίζοντας πως θα φανεί σκληρότερος σερίφης έναντι των προσφύγων από τους ακροδεξιούς της Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD) που απειλούν την αυτοδυναμία του κόμματός του. Εμφανίστηκε ενώπιον της Βουλής ως ο... ιππότης με τα καθαρά χέρια, αποφασισμένος να διαλευκάνει μέχρι τέλους το ζήτημα, ενώ ζήτησε επισήμως συγγνώμη από τους πολίτες για τα λάθη που έγιναν στη Βρέμη. “Πρόκειται περί σκανδάλου” είπε και υποσχέθηκε ότι στο μέλλον οι υπηρεσίες ασύλου -υπάρχει από μία σε κάθε ομόσπονδο κρατίδιο της χώρας- “θα έχουν ως προτεραιότητα την ποιότητα και όχι την ποσότητα”. Παραδέχθηκε ακόμη και το γεγονός ότι δεν υπάρχει αρκετό προσωπικό για να τα βγάλει πέρα με τις αιτήσεις και ζήτησε από τη Βουλή να εγκρίνει επιπλέον κονδύλια. Έτσι και εμμέσως έριξε την ευθύνη στη Μέρκελ -για το “χάος” που προκάλεσε και στη γερμανική γραφειοκρατία το άνοιγμα των συνόρων, όταν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κυρίως από τη Συρία και το Ιράκ, έτρεχαν να σώσουν τη ζωή τους- και παρουσιάστηκε ως αυτός που νοιάζεται για την ασφάλεια και το δίκιο των Γερμανών.
Οι πιέσεις της Ακροδεξιάς...
Μπορεί η... επιθετική γραμμή άμυνας του Ζέεχοφερ να του βγει, τουλάχιστον στις εκλογές της Βαυαρίας. Ωστόσο, το πιο πιθανό είναι οι ψηφοφόροι να επιλέξουν το ορίτζιναλ, την ξεκάθαρη Ακροδεξιά, αφού και στο θέμα του σκανδάλου της Βρέμης η “κανονική” Δεξιά φροντίζει να δίνει επικοινωνιακά τεράστιες διαστάσεις. Οπότε, ο φοβισμένος πολίτης, αυτός που έχει πειστεί ότι το κράτος νοιάζεται περισσότερο για τους ξένους από ότι για αυτόν, θα προτιμήσει τους εμπρηστές της AfD και τους νεόκοπους ξενόφοβους των πάλαι ποτέ Φιλελεύθερων της FDP, οι οποίοι πιέζουν τώρα για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής στη Βουλή. Όχι μόνο για το σκάνδαλο της Βρέμης, αλλά και για το αν ήταν σύννομο να ανοίξουν τα σύνορα το 2015. Το πιθανότερο είναι αυτή η επιτροπή να μη συσταθεί ποτέ, αφού, για την ώρα τουλάχιστον, η υπόλοιπη αντιπολίτευση, Αριστερά και Πράσινοι, δεν βλέπει το λόγο να ρίξει νερό στον μύλο των ακροδεξιών. Αλλά λίγη σημασία έχει. Όπως λίγη σημασία δόθηκε στη μεγαλειώδη πολύχρωμη αντιδιαδήλωση τις προάλλες στο Βερολίνο στον φοβικό ρατσισμό της AfD.
...και ο γερμανικός αυτισμός
Η δημόσια συζήτηση, με την... ευγενή χορηγία των “κανονικών” πολιτικών, έχει ξεφύγει από καιρό από τη διερεύνηση ενός σκανδάλου -μετά χρηματισμού ή χωρίς- σε μια συγκεκριμένη υπηρεσία και έχει μπει στις ράγες του “μήπως πρέπει να κλείσουμε ερμητικά τα σύνορα;”. Λες και το μεγαλύτερο πρόβλημα για το μέλλον της Γερμανίας είναι οι πρόσφυγες και όχι τα νοίκια στις πόλεις που έχουν εκτοξευτεί στον... Θεό, όχι η υποβάθμιση της επαρχίας, όχι οι τεράστιες ελλείψεις στην περίθαλψη, όχι οι απαρχαιωμένες υποδομές -σε κάποιες πόλεις ξοδεύει κανείς 65 ώρες τον χρόνο στο μποτιλιάρισμα του δρόμου προς τη δουλειά του-, όχι το αργό Ίντερνετ -από τα χειρότερα στην Ευρώπη- και κυρίως όχι οι συνεχείς κρίσεις στην Ευρωζώνη και στον κόσμο, εκεί που παίζονται η ευημερία και η ασφάλεια της εξαγωγικής δύναμης Γερμανίας. Η μεγάλη νίκη του AfD είναι ότι κατάφερε σε χρόνο μηδέν να επιβάλει την ατζέντα του, η οποία δεν είναι μόνο ξενοφοβική, είναι και “πρώτα η Γερμανία” - χωρίς τα πυρηνικά του Τραμπ. Ο μεγάλος συνασπισμός στο Βερολίνο, παραλυμένος πριν ακόμη σχηματιστεί, παρά τις περί του αντιθέτου εξαγγελίες του, τρέχει πίσω από αυτή την ατζέντα, βάζει στον πάγο οτιδήποτε περνάει από το χέρι του στην Ευρώπη -από τις “λαμπρές” ιδέες του SPD και τις μεταρρυθμίσεις του Μακρόν μέχρι τις υπεσχημένες από χρόνια ρυθμίσεις για το ελληνικό χρέος- με το βλέμμα του στις εκλογές της Βαυαρίας και συμβάλλει τα μέγιστα με τις δημοσιονομικές εμμονές και τον εθνικό εγωισμό του -που τόσο τον καταγγέλλει στους άλλους- για την κλιμάκωση της κρίσης στην Ιταλία και την αναθέρμανσή της στην Ευρωζώνη.
