Κατέβηκαν και πάλι στους δρόμους για τις εκδηλώσεις της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Για τους εκπαιδευτικούς της Βιρτζίνια, του Κεντάκι, της Αριζόνα, της Οκλαχόμα και του Κολοράντο δεν ήταν κάτι που κάνουν μία φορά τον χρόνο. Εδώ και μήνες απεργούν και διαδηλώνουν καθημερινά ενάντια σε μια πολιτική που απειλεί με στραγγαλισμό τη δημόσια εκπαίδευση της χώρας τους.
Στην αρχή όλοι τούς λοιδορούσαν. Για τον δεξιό Τύπο ήταν οι βολεμένοι δημόσιοι υπάλληλοι που εκμεταλλεύονταν τη θέση τους για να εκβιάσουν μια καλύτερη αντιμετώπιση από όλους τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Για τους πιο προοδευτικούς ήταν μόνο ένα δείγμα της κοινωνικής καθυστέρησης που χαρακτηρίζει τις πολιτείες οι οποίες παραδοσιακά ψηφίζουν Ρεπουμπλικανούς και στις τελευταίες εκλογές στράφηκαν μαζικά ενάντια στον Τραμπ.
Κι όμως, όλους αυτούς τους μήνες οι Αμερικανοί δάσκαλοι έδειξαν ασυνήθιστη αντοχή και αξιοθαύμαστη αλληλεγγύη. Όταν πριν από λίγες μέρες ο συντηρητικός κυβερνήτης της Αριζόνα Νταγκ Ντιούσι τους πρότεινε να αυξήσει τις αποδοχές τους κατά 20% μέσα στην επόμενη τριετία, εκείνοι αρνήθηκαν επισημαίνοντας ότι ο αγώνας τους δεν αφορούσε μόνο τους ίδιους.
Η πρόταση απορρίφθηκε επειδή δεν συμπεριλάμβανε το βοηθητικό προσωπικό και δεν αντιμετώπιζε τις συστηματικές περικοπές στην Παιδεία, που, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεών τους, ξεπερνούν το 1 δισεκατομμύριο δολάρια την τελευταία δεκαετία.
Ο κυβερνήτης σκόπευε άλλωστε να τους πληρώσει με κονδύλια που θα εξασφάλιζε από περικοπές σε προγράμματα για παιδιά με ειδικές ανάγκες, τα πολιτειακά πανεπιστήμια και τα νοσοκομεία. Στην εναλλακτική πρόταση που κατέθεσαν οι εκπαιδευτικοί, ζητούσαν αντιθέτως "πάγωμα" των φοροαπαλλαγών για τις μεγάλες επιχειρήσεις μέχρι ο προϋπολογισμός για την Παιδεία στην Αριζόνα να φτάσει τον εθνικό μέσο όρο.
Ψίχουλα για την Παιδεία
Στην Οκλαχόμα, οι συνδικαλιστικές ενώσεις των εκπαιδευτικών απέρριψαν αντίστοιχη πρόταση για την αύξηση της φορολόγησης στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, η οποία θα εξασφάλιζε 50 επιπλέον εκατομμύρια δολάρια για τα τοπικά σχολεία. "Πενήντα εκατομμύρια δεν φτάνουν ούτε για τα σχολικά βιβλία. Δεν είναι αυτός ο πραγματικός τρόπος να χρηματοδοτείς την εκπαίδευση" σημείωσε η Αλίσια Πριστ, πρόεδρος της τοπικής σχολικής ομοσπονδίας.
"Έχουν κόψει το 28% των κονδυλίων μας τα τελευταία δέκα χρόνια και τα σχολεία μας έχουν πια στερέψει από προμήθειες. Δεν έχουμε ούτε χρήματα να αγοράσουμε χαρτί για φωτοτυπίες" πρόσθεσε. Σταδιακά οι κινητοποιήσεις προσέλκυσαν το ενδιαφέρον των μεγάλων ειδησεογραφικών δικτύων και έτσι η αμερικανική κοινή γνώμη άρχισε να μαθαίνει έκπληκτη για τους μισθούς πείνας των εκπαιδευτικών.
Ρεπορτάζ του CNN παρουσίασε κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Το μόνο που δεν έλειπε από τους συγκεκριμένους δασκάλους ήταν τα περίστροφα με τα οποία θέλει να τους προμηθεύσει ο Τραμπ για την περίπτωση που ακόμη ένας πάνοπλος ψυχοπαθής εισβάλει στα σχολεία τους. Άλλοι διέθεταν μεγάλο τμήμα του μισθού τους για να αγοράζουν σχολικό υλικό. Άλλοι συμπλήρωναν το εισόδημά τους δουλεύοντας ως οδηγοί λεωφορείων ή κηπουροί. Κάποιοι δούλευαν νυχτερινές βάρδιες σε πολυκαταστήματα για να τα βγάλουν πέρα.
Δεν είναι αυτή εικόνα για την Αμερική που ο Τραμπ υποσχόταν να κάνει και πάλι σπουδαία. Η υπουργός Παιδείας του Μπέτσι Ντε Βος, δισεκατομμυριούχα και η ίδια, τόλμησε έναν αντιπερισπασμό. Εκτός από τους δασκαλάκους των φτωχών αγροτικών πολιτειών, υπήρχαν άλλωστε και οι "άριστοι". Έτσι, επιχείρησε την προηγούμενη εβδομάδα να αναδείξει το πρόσωπο της Παιδείας που η ίδια επιθυμεί εκμεταλλευόμενη την απονομή των βραβείων για τους "δασκάλους της χρονιάς".
Κόλαφος και από τους "άριστους"
Σύμφωνα όμως, με το "Huffington Post", τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως θα περίμενε, αφού και πολλοί βραβευμένοι εκπαιδευτικοί είχαν ακριβώς την ίδια πρόθεση. Επιτέθηκαν στην υπουργό καταγγέλλοντας χωρίς περιστροφές τη νεοφιλελεύθερη πολιτική των τελευταίων ετών που στραγγίζει τα δημόσια σχολεία από πόρους, μεροληπτώντας προκλητικά υπέρ της ιδιωτικής εκπαίδευσης. "Εσείς είστε εκείνοι που δημιουργείτε τα 'κακά' σχολεία. Παίρνετε όλα τα παιδιά που έχουν χρήματα για να φύγουν και αφήνετε εκεί μόνο όσα δεν μπορούν να το κάνουν" τόνισε ο Τζον Χέιζελ από την Οκλαχόμα στην εμβρόντητη υπουργό.
Άλλος ένας δάσκαλος, ένας από τους 50.000 απεργούς της Αριζόνα, αξιοποίησε τη βράβευσή του για να ζητήσει άμεσο τερματισμό των περικοπών και αύξηση των κονδυλίων για την εκπαίδευση. Η αντίδραση της Ντε Βος σε όλα αυτά ήταν εκείνη που θα περίμενε κανείς. Τόνισε ότι δουλειά των δασκάλων είναι να διδάσκουν και όχι να προσπαθούν να επιλύσουν τα προβλήματά τους "στις πλάτες των παιδιών". Λεφτά άλλωστε δεν υπάρχουν, όπως δείχνει και το διαρκώς διογκούμενο ομοσπονδιακό έλλειμμα των ΗΠΑ.
Μια άλλη είδηση της προηγούμενης εβδομάδας ήταν ωστόσο εξόχως διαφωτιστική για τα αίτια αυτής της διόγκωσης. Όπως ανακοινώθηκε από το αμερικανικό χρηματιστήριο, οι μεγαλύτερες και πιο κερδοφόρες αμερικανικές επιχειρήσεις είναι πλέον έτοιμες να μοιράσουν "το ποσό ρεκόρ του 1 τρισεκατομμυρίου δολαρίων σε επενδυτές μέσω μερισμάτων και επαναγορές μετοχών".
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας εταιρείας που, αντί να πραγματοποιεί πραγματικές επενδύσεις ή να δίνει αυξήσεις τους εργαζομένους της, αγοράζει τις ίδιες της τις μετοχές ήρθε την προηγούμενη Τρίτη όταν η Apple ανακοίνωσε ότι θα "δαπανήσει" 100 δισεκατομμύρια δολάρια με αυτό τον τρόπο. Ο αμερικανικός οικονομικός Τύπος έσπευσε να πανηγυρίσει για τη "μακράν μεγαλύτερη αύξηση στο ήδη ιστορικό ρεκόρ της εταιρείας να επιστρέφει κεφάλαια στους επενδυτές".
Στους επενδυτές; Μα καλά, δεν ήταν ο Ντόναλντ Τραμπ εκείνος που διακήρυττε ότι οι σαρωτικές φοροαπαλλαγές που πρόσφερε στις μεγάλες επιχειρήσεις θα ευνοούσαν πάνω από όλα τους εργαζόμενους και τη μεσαία τάξη; Δεν είναι αυτή η πεμπτουσία των ριγκανικών trickle down economics; Η σχεδόν μεταφυσική πεποίθηση ότι αν κάνεις τους πλούσιους πλουσιότερους, ένα μέρος του πλούτου δεν μπορεί παρά να "ξεχειλίσει" προς τα κάτω;
Έλα όμως που ο πλούτος δεν ξεχειλίζει, παρά μονάχα ανακυκλώνεται. Όπως σχολίασε και η οργάνωση Αμερικανοί για τη Φορολογική Δικαιοσύνη (ATF), οι φοροαπαλλαγές ύψους 1,5 τρισ. δολαρίων που χάρισε πέρσι ο Τραμπ στις μεγάλες επιχειρήσεις απλώς διογκώνουν το δημόσιο έλλειμμα, χωρίς να προσφέρουν απολύτως τίποτε στους Αμερικανούς εργαζομένους. Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι. "Στις πλάτες των παιδιών", όπως θα έλεγε και η φιλάνθρωπη υπουργός Παιδείας Μπέτσι Ντε Βος.
