Του Στρατή Αγγελή
Η οδύσσειά τους άρχισε το 2016 με τη φυγή τους από την Κινσάσα της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό, συνεχίστηκε στις βόρειες ακτές της Αφρικής, από την Αλγερία μέχρι το Μαρόκο, και τέλειωσε στον Ατλαντικό όταν το φουσκωτό σκάφος στο οποίο επέβαιναν μαζί με άλλους πρόσφυγες και μετανάστες βυθίστηκε στα ανοιχτά του ακρωτηρίου Τραφάλγκαρ, εκεί όπου ο βρετανικός στόλος είχε κατανικήσει τον ισπανικό στη ναυμαχία του 1805.
Ο μικρός Σάμιουελ αναπαύεται στο κοιμητήριο του Μπαρβάτε, μιας κωμόπολης που ζει από το ψάρεμα και τον τουρισμό, αλλά βρίσκεται τα δυο τελευταία χρόνια στη δυτική γραμμή του ευρωπαϊκού μετώπου της μεταναστευτικής κρίσης. Για τον ενταφιασμό του φρόντισε ο καθολικός ιερέας Γκαμπριέλ Ντελγκάδο από το γειτονικό Καντίθ. Οι αναφορές στα ισπανικά ΜΜΕ και οι παραλληλισμοί με το δράμα του Αϊλάν Κούρντι, του μικρού που ξεβράστηκε στις τουρκικές ακτές του Αιγαίου, κράτησαν μερικές ημέρες. Η προσοχή των περισσότερων Ισπανών και των Ευρωπαίων στράφηκε γρήγορα αλλού: στο Καταλανικό ζήτημα, στην οικονομική κρίση που όλο τελειώνει και όλο δαγκώνει την καθημερινότητα πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων στη Γηραιά Ήπειρο. Αλλά το ανθρώπινο ποτάμι από την Αφρική και την Ασία δεν σταμάτησε.
Τη χρονιά που πέρασε, 21.468 πρόσφυγες και μετανάστες έφτασαν ζωντανοί στις ισπανικές ακτές. Τουλάχιστον 223, ανάμεσα τους ο Σάμιουελ και η μητέρα του, δεν τα κατάφεραν. Άγνωστο πόσους κατάπιαν τα κύματα. «Δεν ξέρουμε πόσοι Σάμιουελ, πόσοι άνδρες, πόσες γυναίκες, χάθηκαν στη θάλασσα τη στιγμή που η Ευρώπη-φρούριο ενισχύει τα τείχη της για να μην δώσει καταφύγιο σε ανθρώπους που προσπαθούν να γλυτώσουν από τον πόλεμο, την πείνα και την εκμετάλλευση» δήλωσε στον “Gaurdian” ακτιβιστής της Οργάνωσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα της Ανδαλουσίας.
Οι ισπανικές αρχές, όπως και οι κυβερνήσεις άλλων ευρωπαϊκών κρατών, αρνούνται ότι κλείνουν τα μάτια απέναντι στο δράμα. Επιμένουν ότι προσπαθούν να βελτιώσουν τις συνθήκες στα κέντρα υποδοχής και ότι προωθούν στρατηγικές για την καταπολέμηση των δικτύων διακίνησης ανθρώπων καθώς και για τη βελτίωση της κατάστασης στις χώρες προέλευσης. Στις Βρυξέλλες και στα συμβούλια υπουργών οι «σκληροί» του Βίζεγκραντ μπλοκάρουν κάθε προσπάθεια κατανομής των προσφύγων στην Ευρώπη, κρατούν ερμητικά κλειστά τα δικά τους σύνορα και αφήνουν τους «εταίρους» τους να διαχειριστούν ένα μη διαχειρίσιμο πρόβλημα που ολοένα μεγαλώνει. Ο ΟΗΕ και ανθρωπιστικές οργανώσεις προειδοποιούν για τον κίνδυνο τα ευρωπαϊκά κεφάλαια που προορίζονται για την καταπολέμηση των δουλεμπόρων λ.χ. στη Λιβύη να καταλήξουν στους πολέμαρχους που λυμαίνονται τη χώρα και στις τσέπες των διακινητών που αλλάζουν ρόλους από τη μια μέρα στην άλλη.
Στις πρώτες τρεις εβδομάδες του φετινού Ιανουαρίου ακόμα 848 πρόσφυγες και μετανάστες έφτασαν στην Ισπανία, ενώ 22 πνίγηκαν στη θάλασσα. Στις αμμουδιές του Μπαρβάτε, ο πατήρ Ντελγκάδο, και ακτιβιστές οργανώνουν κάθε δεύτερη Κυριακή «κύκλους σιωπής» (φωτο) στη μνήμη εκείνων που χάθηκαν στη θάλασσα. Αλλά δεν κρατούν κλειστά τα στόματά τους. Ζητούν να δοθεί αληθινή βοήθεια στα θύματα της ανθρωπιστικής καταστροφής.
