ΤΟΥ ΑΡΓΥΡΗ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ
Δύο αυταρχικές, εθνικιστικές και διεφθαρμένες έως το κόκκαλο αντιλήψεις του νεοφιλελευθερισμού συγκρούονται στην Ισπανία, αδιαφορώντας για την τεράστια οικονομική και κοινωνική κρίση που έχουν προκαλέσει στη χώρα. Καταστρατηγώντας κάθε έννοια αυτονομίας και διάκρισης των εξουσιών τείνουν να μετατρέψουν τις αίθουσες των δικαστηρίων και την αστυνομία σε όργανα πολιτικών λύσεων. Η προσήλωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη νομιμότητα την οδήγησε να ταχθεί με τον ισχυρότερο, για να υπερασπιστεί το ισπανικό... σύνταγμα. Και -γιατί όχι;- τον βασιλιά.
Η ισπανική Δεξιά
Ο ακραίος και αντιδραστικός ισπανικός εθνικισμός, που εκφράζεται από το Λαϊκό Κόμμα του Ραχόι και την κυβέρνησή του, καλλιεργεί ένα επικίνδυνο κλίμα ποινικοποίησης και καταστολής της πολιτικής δραστηριότητας. Αποσπώντας από το Συνταγματικό Δικαστήριο απόφαση εναντίον της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος στην Καταλωνία και από τη Γενική Εισαγγελία της Ισπανίας μπαράζ απειλών για μαζικές διώξεις εναντίον του προέδρου της τοπικής καταλανικής κυβέρνησης και των μελών της, του προεδρείου του τοπικού κοινοβουλίου και για τη δίωξη περίπου 750 από τους 945 δημάρχους της Καταλωνίας, η εθνικιστική ισπανική Δεξιά και τα εξαπτέρυγά της, με άξονα τους λαϊκιστές “Πολίτες”, δείχνει να αντέχει σε κάθε πολιτική πίεση, όπως μαρτυρούν διαδοχικές δημοσκοπήσεις.
Για πρώτη φορά από την πτώση του φασιστικού καθεστώτος του Φράνκο, η Γκουάρδια Θιβίλ ξεκίνησε, με τη συνενοχή των δικαστικών αρχών, να παρακολουθεί τυπογραφεία και να κάνει εφόδους αναζητώντας τα στοιχεία του εγκλήματος, προπαγανδιστικό υλικό και ψηφοδέλτια για το δημοψήφισμα. Είναι οι ίδιοι “πατριώτες” δικαστές και αστυνομικοί και στρατονόμοι που αδιαφορούν για τις 5.000 αυτοκτονίες για την κατάσχεση της πρώτης κατοικίας, που αδιαφορούν εάν δεν συμμετέχουν ενεργά στα πλοκάμια της διαπλοκής και της διαφθοράς που πνίγουν την Ισπανία, τόσο τη Μαδρίτη όσο και τη Βαρκελώνη.
Η... “ανυπακοή” του Ραχόι
Ο καλύτερος μαθητής της Μέρκελ έφθασε με την έναρξη της “προεκλογικής εκστρατείας” στη Βαρκελώνη σηκώνοντας τη σημαία της ανυπακοής εναντίον της τοπικής κυβέρνησης. Στο εθνικιστικό της παραλήρημα η ισπανική κυβέρνηση μεταφέρει μονάδες των ΜΑΤ, της Γκουάρδια Θιβίλ και της εθνικής αστυνομίας στην Καταλωνία για να ελέγχει τις πλατείες που άφησαν οι Αγανακτισμένοι για να τις γεμίσουν οι Καταλανοί εθνικιστές. Η Ισπανία του Ραχόι ετοιμάζεται να επαναφέρει ένα νέο είδος ελέγχου των συνόρων, ξεπερνώντας κάθε έννοια της Σέγκεν και της αντιμεταναστευτικής πολιτικής που ακολουθεί. Αυτή τη φορά τα σύνορα θα ελέγχονται για να... μην χαθούν, μην πέσουν δηλαδή την 1η Οκτωβρίου στα χέρια του “εσωτερικού εχθρού”.
Η καταλανική Δεξιά
Η δεξιά καταλανική κυβέρνηση του Πουιχδεμόντ, με τη στήριξη δύο προοδευτικών και αριστερών κομμάτων, της Δημοκρατικής - Ρεπουμπλικανικής Αριστεράς της Καταλωνίας ERC και του “ακροαριστερού” CUP, με τον ίδιο αυταρχισμό επέβαλε το δημοψήφισμα, ψήφισε ένα είδος συντάγματος, ένα σύστημα κοινωνικής προστασίας και υποσχέθηκε διπλή υπηκοότητα για όλους τους Καταλανούς σε περίπτωση νίκης τού “ναι στην ανεξαρτησία”. Ο Πουιχδεμόντ ζήτησε τη βοήθεια των δημάρχων και μέχρι σήμερα σχεδόν 50.000 εθελοντών, που θα πλαισιώσουν την εκλογική διαδικασία, που διόλου απίθανο να βρεθούν στο στόχαστρο των... ιεροεξεταστών του Ραχόι.
Ο Πουιχδεμόντ απευθύνθηκε επίσης στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Ισπανίας, αυτό που καταγγέλλει καθημερινά με τους πιο βαρείς χαρακτηρισμούς, για να ζητήσει την ακύρωση της απόφασης της κυβέρνησης του Ραχόι να ελέγξει απευθείας τα δημοσιονομικά της τοπικής κυβέρνησης, γεγονός που θα στραγγαλίσει οικονομικά τη διοργάνωση του δημοψηφίσματος.
Οι σοσιαλιστές
Οι σοσιαλιστές του Σάντσεθ φαίνονται δεμένοι με την κληρονομιά και τις αμαρτίες του Γκονθάλεθ και του Θαπατέρο. Στέκονται δίπλα στον Ραχόι, παρ' όλο που ο Σάντσεθ απέφυγε επιδέξια μέχρι σήμερα να φωτογραφηθεί μαζί με τον Ραχόι και τον ηγέτη των “Πολιτών” Ριβέρα. Με καθυστέρηση δεκαετιών οι σοσιαλιστές παραδέχθηκαν ότι στην Ισπανία ζουν πολίτες από διαφορετικά έθνη, αλλά τόσο στη Μαδρίτη όσο και στη Βαρκελώνη παραμένουν δεμένοι στο άρμα του ισπανικού εθνικισμού.
Η αριστερή στροφή του Σοσιαλιστικού Κόμματος δεν θα ανακοπεί. Οι σοσιαλιστές, ξεπερνώντας κάποιες φορές και το 25%, κερδίζουν έδαφος σε όλες τις δημοσκοπήσεις, εκτός από την Καταλωνία, και ο Σάντσεθ αρχίζει ήδη να εξετάζει την υπόθεση κοινών ψηφοδελτίων με την Αριστερά στις επόμενες εκλογές. Κατά περίπτωση και εκλογική περιφέρεια, διαμηνύουν από το επιτελείο του, καθιστώντας σαφές ότι η συνεργασία τους με το Unidos Podemos και τα συνεργαζόμενα ψηφοδέλτια αποκτά στρατηγικό χαρακτήρα. Γεγονός που έχει γίνει κατανοητό και από τον Ιγκλέσιας, που φρόντισε να προειδοποιήσει τον Σάντσεθ ότι η συνεργασία του με τον Ραχόι στην Καταλωνία πιθανώς να μην αρέσει στη βάση του Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Η ισπανική Αριστερά
Στην Ισπανία υπάρχει όμως και μια μεγάλη “εθνική”, με την ευρύτερη έννοια του όρου, εάν όχι διεθνιστική, όπως λεγόταν κάποτε, και καθαρά ταξική δύναμη. Στις δημοσκοπήσεις συνεχίζει να κυμαίνεται μεταξύ 18% και 20% και έχει πολλές και διαφορετικές ονομασίες, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι όταν μιλάει για τα δικαιώματα και την ειρηνική συμβίωση και ευημερία των λαών της Ισπανίας το... εννοεί. Η δήμαρχος της Βαρκελώνης Κολάου με συνέπεια υπερασπίστηκε το δικαίωμα των πολιτών να εκφραστούν με την ψήφο τους, χρησιμοποιώντας την λέξη "κινητοποίηση” αντί για δημοψήφισμα, και δήλωσε πρόθυμη να θέσει στη διάθεση της τοπικής κυβέρνησης τις υπηρεσίες του δήμου με μόνη προϋπόθεση να μην κινδυνεύσουν με διώξεις οι υπάλληλοι.
Το ίδια στιγμή, το νέο ενωτικό κόμμα της καταλανικής Αριστεράς Catalunya en Comù ή πιο κοινά Los Comuns, που έχει ως ηγέτες την Κολάου και τον Ντομένετς, αποφάσισε με εσωτερικές εκλογές να συμμετέχει στο δημοψήφισμα. Στη δημοκρατική αυτή διαδικασία συμμετείχε το 44% των 3.457 μελών, με το 60% ή 2.053 μέλη του να ψηφίζουν υπέρ της συμμετοχής στο δημοψήφισμα και 1.404 εναντίον. Το μικρό σχετικά τοπικό Podem, που δεν συμμετέχει στο ενωτικό κόμμα, θα κάνει δικές του εσωτερικές εκλογές και έχει έρθει σε πλήρη αντίθεση με το κόμμα του Ιγκλέσιας, του Ετσενίκε και του Ερεχόν.
Με τη στάση τους το Unidos Podemos, με το Podemos και την Ενωμένη Αριστερά, και τα ενωτικά ψηφοδέλτια της Καταλωνίας En Comù Podem, της Βαλένθια Compromis ή της Γαλικίας En Marea, απέδειξαν ότι μπορούν να αποτελέσουν τον συνδετικό ιστό για την εκδημοκρατισμό των θεσμών και της κοινωνίας. Η ισπανική Αριστερά, στη Μαδρίτη, τη Βαρκελώνη, τη Βαλένθια, το Μπιλμπάο και τη Σεβίλη, ενώνει αυτό που χωρίζει ο νεοφιλελευθερισμός και αγωνίζεται για να αποτρέψει την καταστροφή της ζωής εκατομμυρίων πολιτών.
Η ισπανική Αριστερά με επικεφαλής το Unidos Podemos είναι η μόνη πολιτική δύναμη που προτείνει μια νέα δημοκρατική και κοινωνική αρχιτεκτονική για την Ισπανία, όλους τους λαούς της και όλους τους πολίτες της. Η Αριστερά αυτή ξέρει ότι ο εθνικισμός δεν αποτελεί αντίδοτο στην κρίση. Μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες η Αριστερά θα συνεχίσει να αγωνίζεται γι' αυτή τη νέα δημοκρατική αρχιτεκτονική μιας ομόσπονδης και αλληλέγγυας Ισπανίας, με ισονομία και ισοτιμία όλων των πολιτών της.
