Του ΝΙΚΟΥ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ
Ακούγοντας τα όσα λένε τον τελευταίο καιρό σε διάφορες... "συνεστιάσεις" ο επανεμφανισθείς Σαρκοζί, ο "τεχνοκράτης" Βαλς, ο "μεταρρυθμιστής" Ρέντζι, τους "όρκους" αφοσίωσής τους στον επιχειρηματικό κόσμο κι απ' την άλλη τις νέες απαιτήσεις των εργοδοτών για μειώσεις μισθών, ελεύθερες απολύσεις, ελαστική εργασία και λιγότερους φόρους στις επιχειρήσεις, δεν μπορεί κανείς να αποφύγει την απογοήτευση και τη θλίψη. Ούτε την οργή για όλο αυτό το θέατρο. Μπορεί να νιώσει και κάποια νοσταλγία για τις μέρες που η πολιτική βούληση κατόρθωνε να τιθασεύει όλη αυτή τη λύσσα του κέρδους - έστω και περιστασιακά, έστω και υποκριτικά.
Πάνω απ' όλα, βέβαια, καταλαβαίνει, συνειδητοποιεί απόλυτα τη μονόπλευρη λογική αυτού του μετώπου, την ολοκληρωτική επικράτηση μιας τεχνοκρατικής αντίληψης για τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης, βασισμένης στις "προσθαφαιρέσεις" και στην "εξοικονόμηση". Αντιλαμβάνεται την προτεραιότητα που παραχωρούν οι εκλεγμένες κυβερνήσεις στην καπιταλιστική ιδιοτέλεια να διευθετήσει την κοινωνική απορρύθμιση που η ίδια προκαλεί, βάζοντας σαν κερασάκι στην τούρτα τον παραπλανητικό ισχυρισμό πως "όλοι στην ίδια βάρκα είμαστε". Το επανέλαβε προχτές κι ο Πιέρ Γκατάζ, ο πρόεδρος του γαλλικού ΣΕΒ, όταν ζήτησε να καταργηθεί το 35ωρο και ο κατώτατος μισθός: "Αυτό που κινδυνεύει είναι το κοινό μας μέλλον" είπε...
Πρόκειται για μια αφήγηση που με τη λογικοφάνειά της και τον προφανή ορθολογισμό των μαθηματικών, παρασέρνει και καθηλώνει στην απραξία ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης. Την παγιδεύει σε ταξική και συνδικαλιστική αφλογιστία, τη ρίχνει στον βάλτο της μεμψιμοιρίας και την αφοπλίζει. Για να καταπιεί έπειτα αμάσητα τα δηλητηριώδη κηρύγματα της Ακροδεξιάς.
Λες και μια κοινωνία που, με τα "εφαρμοσμένα" μαθηματικά των εργοδοτών, θα καταφέρει κάποια στιγμή να έχει λιγότερους ανέργους και περισσότερους εργαζόμενους, που θα αμείβονται όμως με μισθούς πείνας και θα παίρνουν σύνταξη ελεημοσύνης στα 68 τους, στερημένους από δικαιώματα και εργασιακή ασφάλεια, αλλοτριωμένους και παραιτημένους εξαιτίας της χρόνιας οικονομικής και κοινωνικής ακινησίας τους, θα μπορεί να θεωρηθεί δικαιότερη, πιο ισότιμη, εξασφαλισμένη ως προς το μέλλον της.
"Καλοπροαίρετες λύσεις" απ' την κορυφή της πυραμίδας κι από το ίδιο πάντα μενού. Γι' αυτό η αλήθεια είναι δύσκολο να κρυφτεί πίσω από τις λέξεις. Χάρη στην κρίση, οι εργαζόμενοι έγιναν αναλώσιμο υλικό για τα αφεντικά. Ένα υλικό που υπάρχει σήμερα σε αφθονία - άρα και σε χαμηλή τιμή. Χρησιμοποιείται κατά περίπτωση αναλόγως των αναγκών, καλιμπράρεται στις ιδιαίτερες απαιτήσεις κάθε επιχείρησης, προσαρμόζεται στις συνθήκες της δουλειάς ώστε να μεγιστοποιείται το κέρδος της επένδυσης κι όταν βρεθεί κάτι φθηνότερο και οικονομικότερο, "αποσύρεται" δίχως πολλές διατυπώσεις και κοστοβόρες διαδικασίες. Το είπε άλλωστε ξεκάθαρα τις προάλλες ο πρόεδρος των Ιταλών βιομηχάνων Τζόρτζιο Σκουίντζι, παίρνοντας το μέρος του Ρέντζι στην προωθούμενη απελευθέρωση των απολύσεων: πάρτε το χαμπάρι, "οι δουλειές δεν είναι μόνιμες"...
Την Ευρώπη της γαλέρας και των αναλώσιμων εργαζόμενων θα τη φτύσουν όμως σαν ξένο σώμα οι λαοί της, αργά ή γρήγορα...
