Τα τελευταία χρόνια, απορροφημένοι από τη δική μας κρίση, φτάσαμε να πιστεύουμε ότι τα μόνα σημαντικά ευρωπαϊκά ραντεβού είναι τα Eurogroup και οι αμέτρητες τακτικές και έκτακτες σύνοδοι κορυφής της Ε.Ε. Τα συμβούλια των υπουργών Εξωτερικών, αυτά που παλιότερα παρακολουθούσαν τα Μέσα Ενημέρωσης με περισσή προσοχή, έχουν περάσει πλέον σε δεύτερη μοίρα. Η Ευρώπη είναι πολύ απασχολημένη με τον εαυτό της και τα προβλήματά της και η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη «καίγεται» για την ανεργία των νέων της κι όχι για τα δράματα που παίζονται έξω από την πόρτα της.
Κι όμως, η απόφαση που πήρε -ή μάλλον δεν κατάφερε να πάρει- τη νύχτα της Δευτέρας το συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική για το μέλλον του συριακού εμφυλίου. Οι «27», υπό την πίεση του Λονδίνου και του Παρισιού, δεν συμφώνησαν να παρατείνουν το εμπάργκο όπλων που λήγει το Σάββατο, συνεπώς όποια χώρα θέλει θα μπορεί άμεσα να αρχίσει να πουλάει όπλα στη σπαρασσόμενη χώρα.
Η Βρετανία και η Γαλλία είναι πεπεισμένες ότι αν ενισχύσουν με όπλα τη συριακή αντιπολίτευση, θα καταρρεύσει οριστικά το καθεστώς Άσαντ. Και παραδόξως, είναι επίσης πεπεισμένες ότι μπορούν να ελέγξουν σε ποια χέρια θα φτάσουν τα όπλα τους, καθώς βεβαίως και ορκίζονται ότι δεν θέλουν να οπλίσουν «εξτρεμιστές και τρομοκράτες». Η ιστορία όλων των μετααποικιακών δυνάμεων, όμως, όπως και η ιστορία των Αμερικανών και των Ρώσων, είναι γεμάτη με... ατυχήματα ή λάθος υπολογισμούς. Κανείς δεν ξεχνάει, για παράδειγμα, ότι οι πρώτοι που όπλισαν τους Ταλιμπάν, στη λογική του «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» ήταν οι ΗΠΑ, όταν οι Σοβιετικοί είχαν καταλάβει το Αφγανιστάν. Και κανείς δεν θέλει τα όπλα που θα σταλούν στη Συρία να καταλήξουν στα χέρια φανατικών ισλαμιστών.
Εν πάση περιπτώσει, Λονδίνο και Παρίσι δηλώνουν ότι θα περιμένουν λίγο ακόμη πριν στείλουν οπλισμό στη Συρία, για να μη δυναμιτίσουν την προσπάθεια της Ουάσινγκτον και της Μόσχας να φέρουν τους εκπροσώπους του Άσαντ και των ανταρτών στο ίδιο τραπέζι τον ερχόμενο μήνα στη Γενεύη. Εάν, βεβαίως, πραγματοποιηθεί τελικά αυτή η ειρηνευτική διάσκεψη, κάτι που δεν είναι καθόλου δεδομένο. Το καλό σενάριο είναι να επιτευχθεί μια κατάπαυση του πυρός και να μην έχει σημασία η αποτυχία των «27» να διατηρήσουν το εμπάργκο. Το κακό σενάριο είναι συνεχιστεί για πολύ ακόμη ο εμφύλιος και δη με μεγαλύτερη αγριότητα, εξαιτίας και των ευρωπαϊκών όπλων.
