Πόσες κρίσεις αντέχουν να παρακολουθούν τα μέσα ενημέρωσης και οι αναγνώστες, οι ακροατές, οι θεατές τους; Προφανώς όχι όλες όσες πρέπει. Παρακολουθούμε με εξαντλητική προσοχή τα πάντα γύρω από την οικονομική κρίση, κυρίως επειδή τη βιώνουμε. Παρακολουθούμε συστηματικά και την κρίση της Ουκρανίας, μια κρίση βαθιά γεωπολιτική, με πρωταγωνίστριες τη Ρωσία και τη Δύση, επειδή ξέρουμε ότι μας αφορά. Αλλά αγνοούμε με περισσή ευκολία μια κρίση που κρατά πολύ περισσότερο και αφορά όλον τον πλανήτη, επειδή πιστεύουμε ότι οι επιπτώσεις στη ζωή μας είναι πολύ μακρινές.
Ο λόγος για την κρίση του κλίματος, η οποία κάποτε είχε σχεδόν πείσει τις περισσότερες χώρες του κόσμου να κάνουν κάτι για να την αποτρέψουν -κάποιοι μπορεί να θυμάστε την παγκόσμια διάσκεψη για το κλίμα στο Ρίο ντε Τζανέιρο το 1992.
Προχθές κυβερνητική έκθεση στην Αμερική ανέφερε χαρακτηριστικά πως "η κλιματική αλλαγή, που κάποτε θεωρούνταν πρόβλημα για το απώτερο μέλλον, έχει πάρει θέση στο παρόν", αφού η άνοδος της θερμοκρασίας και τα ακραία καιρικά φαινόμενα είναι πια καθημερινή πραγματικότητα.
Αυτές τις μέρες το παγκόσμιο συμβούλιο για το κλίμα IPCC -αυτό που είχε πάρει και βραβείο Νόμπελ...- διαπίστωσε ότι σε μεγάλο βαθμό έχουν ξεχαστεί οι υποσχέσεις για μείωση των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου, που στόχο είχαν να σταματήσει η υπερθέρμανση του πλανήτη. Μάλιστα, οι επιστήμονες του IPCC προειδοποιούν ότι όχι μόνο δεν θα καταφέρει η ανθρωπότητα να περιορίσει στους δύο βαθμούς Κελσίου την υπερθέρμανση μέχρι το 2100, αλλά, αν δεν αλλάξει κάτι στην παγκόσμια παραγωγή και στην κατανάλωση ενέργειας, η θερμοκρασία θα αυξηθεί κατά 3,7 έως 4,8 βαθμούς.
Αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος όπως τον ξέρουμε σήμερα δεν θα υπάρχει πια για τα εγγόνια μας και τα δισέγγονά μας. Θα καταστραφούν ολόκληρα οικοσυστήματα, από την ισορροπία των οποίων εξαρτιόμαστε, όσο "μακρινά" κι αν είναι αυτά: η Αρκτική, η ζούγκλα του Αμαζονίου, τα κοράλλια του Νότιου Ημισφαιρίου. Επίσης θα απειληθούν άμεσα πολλές παράκτιες κατοικημένες περιοχές -ήδη βιώνουν τον κίνδυνο οι κάτοικοι σε πολλά νησάκια του Ειρηνικού, πολλά είδη χλωρίδας και πανίδας και ενδεχομένως η ικανότητα του πλανήτη να μας θρέψει.
Το μόνο καθησυχαστικό στις ανακοινώσεις του IPCC είναι ότι ακόμη υπάρχει γυρισμός, ότι μπορούμε να εξουδετερώσουμε την ωρολογιακή βόμβα των αερίων του θερμοκηπίου. Όχι, όμως, εάν δεν αλλάξει η πολιτική, αν δεν στηριχθούν παγκοσμίως οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, εάν δεν ενισχυθεί η έρευνα για την εξοικονόμηση ενέργειας, εάν δεν υποχωρήσουν παγκοσμίως οι επιδοτήσεις στη βιομηχανία των υδρογονανθράκων -που καταπίνουν 500 δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο.
Μόνο η πολιτική μπορεί να εξουδετερώσει αυτή τη βόμβα. Αλλά για την ώρα άγεται και φέρεται από τους Exxon Mobil και σία...
