Το "πολιτικό καμπαρέ" έχει μακριά παράδοση στη Γερμανία. Κάθε τηλεοπτικός σταθμός που σέβεται τον εαυτό του έχει τουλάχιστον μια τέτοια εκπομπή και μία από τις πιο δημοφιλής είναι το «Ίδρυμα »- το ψυχιατρείο, δηλαδή- στο δεύτερο πρόγραμμα της δημόσιας τηλεόρασης ZDF. Εκατομμύρια τηλεθεατές στήνονται μπροστά στις οθόνες τους να το παρακολουθήσουν κάθε τέταρτη Τρίτη. Και την προηγούμενη, το βασικό ερώτημα που έθεταν και απαντούσαν οι συντελεστές του ήταν «ποια Ευρώπη θέλουμε εμείς οι Γερμανοί».
Παρουσίασαν, λοιπόν, την Ευρώπη «που μας έπεισε η μαμά Μέρκελ ότι θέλουμε». Μια Ευρώπη με ξερόλες Γερμανούς που γκρινιάζουν ότι πληρώνουν για τους εταίρους, που επιμένουν να επιβάλλουν τις δικές τους συνταγές σε όλους τους υπόλοιπους, που σέρνουν από τη μύτη τούς Γάλλους, που εγχειρίζουν τον Έλληνα ασθενή, μέχρι να αποχαιρετήσει τον μάταιο τούτο κόσμο, και που φροντίζουν να βάλουν κάγκελα στην Ευρώπη, μην τύχει και μπει κανένας μετανάστης.
Το δίδυμο που κάνει την εκπομπή, οι καμπαρετίστες Μαξ Ούτχοφ και Κλάους φον Βάγκνερ, είχαν τρεις καλεσμένους, πολύ γνωστούς στο γερμανικό κοινό. Ο πρώτος, ο αραβικής καταγωγής Αμπντελκαρίμ, για να γίνει δεκτός στο πλατό, έπρεπε να χτυπήσει τον κωδικό «Λαμπεντούζα». Ο δεύτερος, ο Γάλλος Αλφόνς, χρειάστηκε να εφεύρει μια παράφραση των ιδανικών της γαλλικής επανάστασης: «Ελευθερία, Ισότητα, Λιτότητα». Κι ο τρίτος, ο τροβαδούρος του γερμανικού κινήματος ειρήνης Κόνσταντιν Βέκερ έπρεπε να μην τραγουδάει, αφού τα αντιπολεμικά τραγούδια δεν είναι της… μόδας.
Η σάτιρα των πέντε τσάκιζε κόκαλα, ειδικά όταν άγγιξε το τζιζ - καίει θέμα της Ουκρανίας. Ανέδειξε τα δύο μέτρα και δύο σταθμά της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής και τη… μονομέρεια των περισσότερων μέσων ενημέρωσης για το ποιος είναι καλός διαδηλωτής -ο μασκοφόρος στο Κίεβο, που καταλαμβάνει δημόσια κτήρια επειδή προτιμάει την Ευρώπη- και ποιος είναι κακός - ο μασκοφόρος στο Ντονέτσκ, που καταλαμβάνει δημόσια κτήρια επειδή προτιμάει τη Ρωσία. Για το ποιος κάνει καλά όταν παραβιάζει το διεθνές δίκαιο -η Δύση στο Κόσοβο- και ποιος όχι -η Ρωσία στην Κριμαία. Και κυρίως για το ποιος πουλάει όπλα σε ποιους- η Γερμανία παντού. Η κάθε λάθος απάντηση -«κατανόηση για τον Πούτιν»- τιμωρούνταν με... ηλεκτροσόκ.
Το πιο τολμηρό, όμως, ήταν το σκετς για το τι είναι «ποιοτική δημοσιογραφία»: Παρουσίασαν έναν πίνακα για το ποιοι έγκριτοι δημοσιογράφοι – με ονοματεπώνυμο και φωτογραφία- είναι στα διοικητικά συμβούλια δεξαμενών σκέψης για αμυντικά θέματα, εννοείται φιλονατοϊκού προσανατολισμού.
Ένας σκελετός από το παρελθόν και οι ευρωεκλογές
Η δολοφονία δεν παραγράφεται ποτέ. Κι όταν εμφανίζονται νέα στοιχεία, ακόμη και μετά από σαράντα τόσα χρόνια, ο φάκελος ξανανοίγει. Μόνο που στην περίπτωση του Τζέρι Άνταμς, του ηγέτη του ιρλανδικού Σιν Φέιν, κάνει εντύπωση η στιγμή που η αστυνομία της Βόρειας Ιρλανδίας επέλεξε να τον ανακρίνει για τη δολοφονία της Ζαν ΜακΚόβιλ, μιας τότε 37χρονης μητέρας δέκα παιδιών, τα Χριστούγεννα του 1972.
Ο φάκελος -ένα σκοτεινό κεφάλαιο στην ιστορία του IRA- άνοιξε τρεις εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές και τις δημοτικές εκλογές στη Βόρεια Ιρλανδία, γι' αυτό και η αναπληρώτρια του Τζέρι Άνταμς, Μαίρη Λου ΜακΝτόναλντ, χαρακτήρισε τη σύλληψη «πολιτικά υποκινούμενη». Να σημειωθεί ότι οι δημοσκοπήσεις, την προηγούμενη της σύλληψης Άνταμς, έδιναν ένα 20% στο Σιν Φέιν στην Ιρλανδία και τον έναν από τους τρεις ευρωβουλευτές της Βόρειας Ιρλανδίας.
Μόλις το 1999 και στο πλαίσιο της ειρηνευτικής συμφωνίας στη Βόρεια Ιρλανδία ο IRA παραδέχτηκε τη δολοφονία της ΜακΚόβιλ - και άλλων δώδεκα ανθρώπων που μέχρι τότε θεωρούνταν αγνοούμενοι, αφού δεν είχαν βρεθεί τα πτώματά τους. Η ΜακΚόβιλ είχε κατηγορηθεί ως κατάσκοπος του βρετανικού στρατού και τα παιδιά της ζουν σήμερα με δικαιοσύνη: «Η μητέρα μας ποτέ δεν ήταν κατάσκοπος», είπαν και θύμισαν ότι ο IRA είχε διασπείρει τότε τη φήμη ότι το έσκασε με έναν Βρετανό στρατιώτη και παράτησε τα παιδιά της.
Ο Άνταμς, από την πλευρά του, δήλωσε ότι καμία σχέση δεν έχει με τη δολοφονία κι ότι «τόσο η θανάτωση όσο και η μυστική ταφή της ΜακΚόβιλ ήταν λάθος και βαρύ έγκλημα σε βάρος της ίδιας και της οικογένειάς της». Ταυτόχρονα, ο ηγέτης του Σιν Φέιν και αρχιτέκτονας της ειρηνευτικής συμφωνίας με τη βρετανική κυβέρνηση πρόσθεσε ότι ποτέ του δεν κράτησε αποστάσεις από τον IRA και ποτέ δεν θα το κάνει.
Η επικίνδυνη... πολυχρωμία της ουγγρικής Δεξιάς
Οι πρώτοι διδάξαντες ήταν οι Πράσινοι δέκα χρόνια πριν - και μετά ακολούθησε η Αριστερά. Σε πολλά κράτη - μέλη κατεβάζανε υποψηφίους και από άλλες εθνικότητες στα ευρωψηφοδέλτιά τους. Η Δεξιά ποτέ δεν γοητευόταν από αυτή την πολυχρωμία, πόσο μάλλον η εθνικιστική Δεξιά.
Σ' αυτές τις εκλογές ανακαλύπτει αίφνης τη δυνατότητα να τοποθετήσει ξένους υποψήφιους ένα από τα πιο εθνικιστικά δεξιά κόμματα της Ευρώπης, το Fidesz του πρωθυπουργού της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν. Έβαλε, λοιπόν, στις λίστες του μέλη της ουγγρικής μειονότητας από τη Σερβία και τη Ρουμανία, τα συμφέροντα των οποίων δηλώνει ότι προτίθεται να εκπροσωπήσει. Ο πραγματικός λόγος, όμως, εκτιμάται ότι είναι άλλος. Ο Όρμπαν θέλει να στείλει στην Ευρωβουλή τον Λάζλο Τέκες, τον αυτονομιστή ηγέτη από την Τρανσυλβανία, ο οποίος έχει τράβηξε τόσο πολύ το σκοινί, ώστε να τον πετάξει έξω το ουγγρικό κόμμα της Ρουμανίας RMDSZ. Η κυβέρνηση του Βουκουρεστίου δεν είναι ευτυχής με την επιλογή της Βουδαπέστης, αλλά αποφεύγει για την ώρα τουλάχιστον να ανεβάσει τους τόνους.
Συνολικά έξι κόμματα και εκλογικές συμμαχίες κατεβαίνουν στις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου για να διεκδικήσουν 22 έδρες στην Ευρωβουλή. Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις -και χάρη στο εκλογικό σύστημα- το Fidesz μπορεί να καταλάβει από 14 έως και 18 έδρες. Η σκληρή Ακροδεξιά του Jobbik και οι Ούγγροι σοσιαλιστές από 2 έως 4, ενώ οι Πράσινοι, η Δημοκρατική Συμμαχία και οι «Εκσυγχρονιστές» κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και θα ανοίξουν σαμπάνιες αν καταφέρουν να βγάλουν μία έδρα.
Να σημειωθεί ότι ενώ οι έδρες του Fidesz είναι αυτές που πιθανότατα θα δώσουν την πρωτιά στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα στη νέα Ευρωβουλή -κι ίσως ανοίξουν την πόρτα της προεδρίας της Κομισιόν στον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ- ωστόσο o Όρμπαν προκαλεί μόνιμα πονοκεφάλους στους ομολόγους του της Ευρωδεξιάς, με τη... διασταλτική του ερμηνεία των εννοιών της δημοκρατίας και της ελευθεροτυπίας.
