Μέσα από όλες τις απογοητεύσεις που ακολούθησαν την αραβική άνοιξη, οι φιλελεύθεροι μέσα και έξω από τη Μέση Ανατολή υποστήριζαν ότι η Τουρκία αποτελεί απόδειξη ότι το Ισλάμ και η δημοκρατία μπορούν να συμβαδίσουν. Ωστόσο, αυτό που συμβαίνει το τελευταίο διάστημα αμφισβητεί την εκτίμηση αυτή.
Η σκληρότερη πλευρά του τουρκικού συστήματος αποκαλύφθηκε στον κόσμο νωρίτερα φέτος, όταν ο πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν απέτυχε θεαματικά να διαχειριστεί μια διαδήλωση για την οικοδόμηση εμπορικού κέντρου στο Πάρκο Γκεζί της Κωνσταντινούπολης. Μετέτρεψε μια κινητοποίηση για τη διατήρηση των δημόσιων χώρων και την πολεοδομία σε εθνικό κίνημα διαμαρτυρίας για το ύφος διακυβέρνησής του στο οποίο συμμετείχαν εκατομμύρια.
Καθόλη τη διάρκεια της κρίσης, τα σχόλια του Ερντογάν έδειχναν ότι ούτε κατανοούσε ούτε σεβόταν τις απόψεις των αντιπάλων του. Ανατέθηκε σε άλλα, περισσότερο μετριοπαθή και πολιτικά ευαίσθητα μέλη του ΑΚΡ (Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης) να αποκαταστήσουν την ηρεμία. Όμως αυτό που δεν μπορούσε να αποκατασταθεί εύκολα ήταν η αξιοπιστία του Ερντογάν σε μια σημαντική μερίδα της νεότερης γενιάς.
Η υπόθεση του πάρκου Γκεζί οδήγησε σε μια γενικότερη επανεξέταση των αλλαγών που συντελούνται στην Τουρκία μετά την εκλογική νίκη του ΑΚΡ το 2002. Πολλά θετικά ακολούθησαν αυτή την εκλογή. Η κεμαλική μειοψηφία που κυριαρχούσε άδικα για πολλές δεκαετίες επί της περισσότερο παραδοσιακής πλειοψηφίας μπήκε στη θέση της. Το ίδιο έγινε και για τις υπερβολικά ισχυρές ένοπλες δυνάμεις. Η οικονομία άνθησε. Έγιναν βήματα για τη διευθέτηση της περιθωριοποιημένης κουρδικής μειοψηφίας.
Ολα αυτά αντιπροσώπευαν ένα είδος φιλελευθεροποίησης, ωστόσο ο τρόπος που επιλεγόταν μερικές φορές υποδήλωνε το αντίθετο. Η παλιά κοσμική ελίτ εκδιώχθηκε από τη γραφειοκρατία. Ο στρατός περιορίστηκε μέσα από έρευνες για συνωμοσίες πραξικοπήματος, τα αποδεικτικά στοιχεία των οποίων ήταν προβληματικά και οδήγησαν πολλούς αξιωματικούς και δημοσιογράφους στη φυλακή. Η οικονομική άνθηση διευκολύνθηκε από έργα που προωθήθηκαν με ελάχιστο ενδιαφέρον για τους ανθρώπους που εκτοπίστηκαν εξαιτίας τους ή για το περιβάλλον. Πίσω από το μοντέλο φαινόταν να κρύβεται η επιθυμία καθυπόταξης όλων των δυνάμεων που θα ήταν ικανές να αμφισβητήσουν την κυβέρνηση.
Τώρα οι πρώην σύμμαχοι του ΑΚΡ στο Χιζμέτ, ένα μετριοπαθές ισλαμικό κίνημα έχουν μπει στο στόχαστρο, ίσως επειδή το μικρό μερίδιο εκλογικής επιρροής του θα μπορούσε παρόλα αυτά να γείρει την πλάστιγγα προς την πλευρά της αντιπολίτευσης στις επερχόμενες εκλογές. Ο Ερντογάν, στο μεταξύ, συνεχίζει να διατάζει το έθνος για τα πάντα, από τη διατροφή (το μαύρο ψωμί είναι καλύτερο) μέχρι τον οικογενειακό σχεδιασμό (κάθε ζευγάρι θα πρέπει να κάνει τρία παιδιά). Παραμένει αμφίβολο αν είναι ικανός να το κάνει, σε κάθε περίπτωση όμως θα πρέπει να κηρύττει λιγότερο και να ακούει περισσότερο. Μια νέα Τουρκία αναδύθηκε κατά τα χρόνια διακυβέρνησής του. Τώρα, αυτός και το κόμμα του θα πρέπει να μάθουν να ζουν με αυτό που βοήθησαν να δημιουργηθεί.
