Έζησε τις τρεις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του στους δρόμους. Κοιμήθηκε σε πάρκα, κάτω από γέφυρες, στο δάσος. Μέχρι και πριν από λίγες ημέρες, το νυχτερινό κατάλυμά του ήταν μια "κρυψώνα" μέσα στους θάμνους, στα πρανή της 110ης λεωφόρου στο κέντρο του Λος Άντζελες. Ζούσε ψάχνοντας στα σκουπίδια για αλουμίνια και πλαστικά της ανακύκλωσης. Τα πουλούσε και έβγαζε το φαγητό της ημέρας. Το βράδυ έστρωνε τα χαρτόνια του στο τσιμέντο ή στο χώμα και κοιμόταν. Πάντα με τον φόβο ότι κάποιος θα του κάνει κακό. Οι "σύντροφοί" του στους δρόμους τον ξέρουν με το παρατσούκλι Hobo (ο αλήτης). Δεν του το κόλλησαν τυχαία αυτό το παρατσούκλι. Ο Ρότζερ πάντα βοηθούσε τα άστεγα "αδέλφια" του, όχι μόνον με πράξεις, αλλά και με το να μην τους δημιουργεί προβλήματα με τις δικές του πράξεις. Εξ ου το hobo Help Other Brothers Out (βοήθα τους άλλους αδελφούς)... Μια φιλονικία στον δρόμο, πρόσφατα, του άφησε ένα σπασμένο πλευρό κι ένα σοβαρό τραύμα στο κούτελο. Αναγκάστηκε να ζητήσει βοήθεια στο νοσοκομείο. Ένας "δικός" του τού κοπάνησε ένα μπουκάλι μπύρας στο κεφάλι μόλις ο Ρότζερ του είπε ότι σκέφτεται να "εγκαταλείψει" τον δρόμο...
Αναπάντεχο δώρο
Λίγες ημέρες πριν από την Ημέρα των Ευχαριστιών τον περασμένο μήνα, ο 47χρονος Ρότζερ Άντερσον από το Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας, της πλουσιότερης πολιτείας της Αμερικής, κράτησε στα χέρια του ένα αναπάντεχο "δώρο", το καλύτερο της μέχρι σήμερα μίζερης ζωής του: τα κλειδιά μιας γκαρσονιέρας! Μιας γκαρσονιέρας σ' έναν από τους έξι ορόφους μιας νεόδμητης μοντέρνας πολυκατοικίας στα περίχωρα της πόλης. Το κτίριο γέμισε ενοίκους στις αρχές Νοεμβρίου στο πλαίσιο ενός κοινωνικού προγράμματος για τους χρόνια αστέγους του Λος Άντζελες. Είναι μια κίνηση που προέρχεται -όπως άλλωστε και τα πάντα στην Αμερική- απ' την ιδιωτική πρωτοβουλία. Ο χώρος δεν είναι τίποτε σπουδαίο. Ένα κουζινάκι μ' όλο τον αναγκαίο (για τα αμερικανικά δεδομένα) εξοπλισμό -ακόμα και φούρνο μικροκυμάτων!-, ένα μπάνιο κι ένα σχετικά άνετο σαλόνι-κρεβατοκάμαρα. Ωστόσο για τον Ρότζερ, αυτή η γκαρσονιέρα είναι το μέρος όπου μπορεί να κοιμηθεί άνετα σε κρεβάτι και να νιώσει ασφάλεια για πρώτη φορά αφότου το 'σκασε από τον βάναυσο πατέρα του στα 13 του χρόνια...
Στα γραφεία του δημόσιου κέντρου Υγείας Joshua House, ξέσπασε σε δάκρυα χαράς μόλις η κοινωνική λειτουργός Τζίνα Τζόουνς του ανακοίνωσε ότι σύντομα θα εγκατασταθεί σε δικό του σπίτι. "Ευχαριστώ τον Θεό γι' αυτή τη γυναίκα... Είναι σαν να ζω σε όνειρο. Φοβάμαι μην ξυπνήσω..." λέει αφοπλιστικά στη ρεπόρτερ της Los Angeles Times Άντζελ Τζένινγκς καθώς της δείχνει την τηλεόραση LCD που πήρε με επιδότηση και τα κουπόνια της κοινωνικής πρόνοιας για δωρεάν αγορές απ' το τοπικό σούπερ μάρκετ. "Όχι μόνον έχω ένα σπίτι να μείνω όπου κανείς δεν έχει κατοικήσει πριν από μένα, αλλά επίσης μπορώ να καθίσω σε μια τουαλέτα την οποία δεν έχει επίσης χρησιμοποιήσει κανείς άλλος πριν από μένα", συμπληρώνει με σκωπτικό χιούμορ ο 47χρονος Καλιφορνέζος.
Δίχως στέγη, δίχως νόμο...
Ο Ρότζερ, όπως και οι περισσότεροι συγκάτοικοί του στην "πολυκατοικία των αστέγων", αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας. Πάσχει από άγχος, διαταραχή μετα-τραυματικού στρες και σχιζοφρένεια. Είναι χρόνια αλκοολικός. Στην πολυκατοικία διαμένουν σήμερα 108 άνθρωποι. Οι 80 από αυτούς ήταν άστεγοι των δρόμων. Οι υπόλοιποι έμεναν σε παράγκες και "κοντέινερ" στη γύρω περιοχή. Το συγκρότημα με τις γκαρσονιέρες χτίστηκε από την κατασκευαστική εταιρία SRO Housing Corp. σ' ένα άδειο οικόπεδο στο πλαίσιο κοινωνικού προγράμματος για την αντιμετώπιση της χειρότερης πτυχής του προβλήματος των αστέγων. Εκείνων που ζουν χρόνια στους δρόμους, είναι ψυχικά άρρωστοι, ή εξαρτημένοι από ναρκωτικά και αλκοόλ. Οι κάτοικοι της πολυκατοικίας πληρώνουν το 30% του όποιου εισοδήματος διαθέτουν ή το επίδομα της κοινωνικής πρόνοιας ως ενοίκιο. Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, προγράμματα απεξάρτησης αλλά και επαγγελματική κατάρτιση προσφέρονται από τις κοινωνικές υπηρεσίες μέσα στο συγκρότημα.
Με τα δωρεάν κουπόνια, ο Hobo αγόρασε όλα τα απαραίτητα για το μικρό του διαμέρισμα. Καθαριστικά, σαμπουάν, χαρτί υγείας. Με δάκρυα στα μάτια, απολαμβάνει την ησυχία της γκαρσονιέρας του. Μέχρι και την προηγούμενη νύχτα κοιμόταν με συντροφιά τον θόρυβο του αυτοκινητόδρομου, τις κόρνες και τα φρεναρίσματα. "Έχει πραγματική ησυχία εδώ, πάω να το συνηθίσω", λέει με μια ακόμη γερή δόση αυτοσαρκασμού ο Hobo...
