Οι λέξεις "φτώχεια" και "πείνα" δεν είναι άγνωστες στην Αμερική. Ούτε και ήταν ποτέ. 50 εκατομμύρια φτωχοί ζουν σήμερα ανάμεσα στα 300 εκατομμύρια Αμερικανών, ίδια δηλαδή αναλογία με το 1965... Στην πραγματικότητα, το ποσοστό της φτώχειας στη χώρα δεν έπεσε ποτέ κάτω απ' το ιστορικό χαμηλό του 11,1%, το 1973. Ένα επίτευγμα που, κατά παράδοξο τρόπο, χρεώνεται στον Λίντον Τζόνσον, τον διάδοχο του δολοφονημένου Κένεντι. Ο "πόλεμος κατά της φτώχειας" που είχε κηρύξει το 1964, ήταν ίσως ο τρόπος του να κατευνάσει την οργή για τον πόλεμο στο Βιετνάμ και τις κοινωνικές και φυλετικές ανισότητες που δίχαζαν τις ΗΠΑ. Σε επίπεδα ρεκόρ, η φτώχεια ξεδιπλώνεται σήμερα σ΄ όλο το φάσμα της αμερικανικής κοινωνίας. Από τους υποαπασχολούμενους εργάτες και τις οικογένειες των προαστίων, ως τους πιο φτωχούς των φτωχών. Απογοητευμένοι από την αδιάκοπη αναζήτηση δουλειάς όλο και περισσότεροι Αμερικανοί εγκαταλείπουν την αγορά εργασίας, καταλήγοντας αργά και βασανιστικά στο κοινωνικό περιθώριο. Όσο για τα επιδόματα ανεργίας, αυτά είναι πια ψίχουλα.
Κονσέρβες για την Ημέρα των Ευχαριστιών...
Δεν θα μπορούσε να υπάρχει πιο αντιπροσωπευτική εικόνα της σημερινής Αμερικής, απ' την εικόνα ενός σούπερ - μάρκετ που οι υπάλληλοί του συγκεντρώνουν... κονσέρβες για να ταΐσουν τους χαμηλόμισθους συναδέλφους τους. Εκείνους που έχουν πολυμελείς οικογένειες, ή άλλους με μεγάλες οικονομικές υποχρεώσεις. Που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τις "τρεις κι εξήντα" του πενιχρού μισθού τους. Την περασμένη εβδομάδα μια φωτογραφία από κινητό έγινε viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κι από εκεί πέρασε στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων και στα δελτία των καναλιών. Έδειχνε δύο μεγάλους πλαστικούς κάδους στα αποδυτήρια των εργαζομένων σε σούπερ - μάρκετ της γνωστής αλυσίδας Walmart, κάπου στην πολιτεία του Οχάιο, κι ένα καρτελάκι από πάνω που έγραφε: "Παρακαλώ δωρίστε τρόφιμα εδώ ώστε οι συνάδελφοι που έχουν ανάγκη να μπορέσουν να απολαύσουν ένα γεύμα την Ημέρα των Ευχαριστιών" (τη μεγάλη γιορτή της αμερικανικής οικογένειας). Η δήλωση του εκπρόσωπου της Walmart ότι η συγκέντρωση τροφίμων "είναι μέρος της εταιρικής κουλτούρας να συσπειρώνει τους εργαζόμενους γύρω απ' τους συναδέλφους τους που έχουν ανάγκη", προκάλεσε ακόμα μεγαλύτερη οργή.
Μισθοί πείνας
Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί όλοι γνωρίζουν τους μισθούς πείνας που δίνει η συγκεκριμένη εταιρεία. Ο ίδιος ο πρόεδρος της Μπιλ Σάιμον, παραδέχθηκε πρόσφατα ότι η μεγάλη πλειοψηφία του 1 εκατομμυρίου υπαλλήλων της Walmart αμείβονται με λιγότερα από 25.000 δολάρια τον χρόνο (18.600 ευρώ) δηλαδή μόλις κάτι παραπάνω απ' το όριο της φτώχειας που είναι τα 23.550 δολ. για μια τετραμελή αμερικανική οικογένεια (17.488 ευρώ). Όταν μάλιστα στις αρχές του καλοκαιριού το δημοτικό συμβούλιο της Ουάσιγκτον ψήφισε νόμο που θέσπιζε ελάχιστο κατώτατο μισθό για τους εργαζόμενους της πόλης, απαιτώντας απ' τη Walmart να αμείβει τους υπαλλήλους της με ένα ελάχιστο ωρομίσθιο 12,5 δολαρίων, η εταιρεία απείλησε εκβιαστικά ότι θα κλείσει τα καταστήματά της και θα φύγει απ' την αμερικανική πρωτεύουσα. Απαίτησε μάλιστα από τον δήμαρχο Βίνσεντ Γκρέι να ασκήσει βέτο στον νόμο, πράγμα που τελικά έγινε... Υπάρχει άραγε κάποια καλύτερη αφορμή, εκτός απ' την 50χρονη επέτειο της δολοφονίας του, για να ξαναθυμηθούν οι Αμερικανοί τον Κένεντι και τα χρόνια του στην προεδρία;
Μύθος και πραγματικότητα
Οι αρχές της δεκαετίας του '60, προκαλούν πάντα νοσταλγία στους Αμερικανούς, και λόγω του Κένεντι φυσικά. Τι κι αν οι περισσότεροι ιστορικοί τον θεωρούν σήμερα έναν μέτριο, ή ακόμα και και κάτω του μέσου όρου, πρόεδρο και τη σύντομη θητεία του υποτονική. Τι κι αν τα αμερικανικά μαθητικά βιβλία έχουν πάψει κι αυτά να τον παρουσιάζουν ως "τραγικό ήρωα" της Ιστορίας. "Ήταν άνθρωπος που ζούσε σε στεγανά, που είχε πολλά να κρύψει, που ήταν εξοικειωμένος με τα μυστικά και τα ψέματα", έγραψε στους Τάιμς του Λος Άντζελες ο σχολιαστής Richard Reeves, σημειώνοντας χαρακτηριστικά πως "κανείς δεν γνώριζε πραγματικά τον Τζον Κένεντι". Ήταν ο πρόεδρος της αμερικανικής εισβολής στον Κόλπο των Χοίρων στην Κούβα κι εκείνος που εγκαινίασε τη θερμή εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ, αλλά για τους περισσότερους Αμερικανούς ο Ψυχρός Πόλεμος είναι σήμερα κάτι σαν αρχαία Ιστορία. Δημοσκόπηση της Gallup στις αρχές του μήνα, έδειξε ότι τα 3/4 των Αμερικανών θεωρούν τον JFK ως τον σπουδαιότερο σύγχρονο πρόεδρο της Αμερικής, ισάξιο του Λίνκολν και του Ουάσιγκτον. Την πιο πειστική ερμηνεία για αυτή την προτίμηση δίνει ο σχολιαστής Doyle McManus πάλι στους Los Angeles Times: "Όταν θρηνούμε τον Κένεντι, θρηνούμε τη χαμένη υπόσχεση των αρχών της δεκαετίας του '60, όταν η αμερικανική οικονομία προσέφερε ένα καλό επίπεδο ζωής στη μεσαία τάξη κι όταν η αμερικανική ισχύς θεωρούνταν ικανή να φέρει την ειρήνη στον κόσμο. Η θητεία του Κένεντι ήταν ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην εποχή της αισιοδοξίας και την εποχή του χάους"...
