«Δεν είναι δίκαιο να πεθάνει έτσι ο πατέρας μου. Πεθαίνουν σαν τα σκυλιά, σαν τα γουρούνια. Ο κόσμος λέει ότι ήταν γέροι, ήταν άρρωστοι. Γαμώ το σας, ήταν ο πατέρας μου και δεν ήταν ούτε γέρος, ούτε άρρωστος! Στη κοιλάδα μας ακούγονται μόνο οι σειρήνες των ασθενοφόρων και οι καμπάνες που χτυπάνε πένθιμα. Οι άνθρωποι πεθαίνουν λες και έχουμε πόλεμο. Στέλνω πάνω από δέκα φορές την ημέρα τα συλλυπητήριά μου σε φίλους και συγγενείς. Τα γραφεία τελετών στοιβάζουν τα φέρετρα στην εκκλησία λες και είναι νούμερα. Για την κηδεία του πατέρα μου θα πρέπει να περιμένουμε τρεις εβδομάδες» τόνισε με λυγμούς η Ρομπέρτα Τζανινόνι, η κόρη του Τζουζέπε, που πέθανε στην κοιλάδα του Αλτζάνο έξω από το Μπέργκαμο από τον κορωνοϊό.
Ένας άλλος ασθενής με κορωνοϊό πέθανε στο ελικόπτερο που τον μετέφερε από το Μπέργκαμο στο Μπάρι, γιατί οι ογδόντα θέσεις εντατικής του νοσοκομείου της πόλης είχαν γεμίσει. Αυτοί που έφθασαν αργότερα πρέπει να ακολουθήσουν τον ίδιο Γολγοθά. Μόνο στο Μπέργκαμο τα κρούσματα ξεπέρασαν τις 4.000 και ο κορωνοϊός πραγματοποιεί μια πραγματική σφαγή, ενώ στη Λομβαρδία καταγράφεται ένας στους τρεις θανάτους από κορωνοϊό στην Ιταλία.
Στον φούρνο του κεντρικού νοσοκομείου του Μπέργκαμο καίνε τη σορό ενός νεκρού κάθε μισή ώρα σε εικοσιτετράωρη βάση, ενώ από το νεκροταφείο της πόλης διώχνουν τους νεκρούς για να ταφούν σε γειτονικά κοιμητήρια. Οι καταγγελίες από συγγενείς θυμάτων και οι μαρτυρίες από τα τοπικά μέσα είναι τρομακτικές, γιατί συγκλίνουν ότι οι νεκροί από τον κορωνοϊό είναι πολλοί περισσότεροι, αλλά οι αρχές δεν κάνουν έλεγχο αν τα άτομα που πεθαίνουν φαινομενικά από άλλες ασθένειες είχαν πληγεί και από τον κορωνοϊό. Στην πράξη, από την Τρίτη οι ασθενείς που έχουν ανάγκη εντατικής εγκαταλείπονται στην τύχη τους, ενώ ένας οικογενειακός γιατρός πέθανε και πάνω από εκατό έχουν προσβληθεί από τον κορωνοϊό, με μερικούς από αυτούς να είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση.
«Υπάρχουν τα ονόματα και οι διευθύνσεις των υπεύθυνων. Οι επιδημιολογικές έρευνες ήταν ξεκάθαρες. Η επιστήμη δεν είναι μια απλή γνώμη. Στεκόμαστε στα πόδια μας από τη μεγάλη μας οργή και τον θυμό. Δεν έχουμε τον εξοπλισμό, πέρα από την απαραίτητη προστασία, για να τους βοηθήσουμε όλους. Τώρα πρέπει να διασωληνώσουμε και τους σαραντάχρονους. Μιλάμε τόσο για την ευθανασία, αλλά αυτοί είναι άνθρωποι και αν είχαμε τον εξοπλισμό, μπορεί να τα κατάφερναν. Οι ασθενείς το καταλαβαίνουν, μας κοιτούν στα μάτια και μας παρακαλούν να δώσουμε στους δικούς τους το τελευταίο μήνυμα. 'Πες στη γυναίκα μου ότι την αγαπώ', 'Στείλε χαιρετισμούς στην εγγονή μου που μόλις γεννήθηκε και δεν θα τη γνωρίσω'. Μας δίνουν να κινητά τους, τις φωτογραφίες από τα πορτοφόλια τους. Εμείς οι γιατροί αντιστεκόμαστε, αλλά βρισκόμαστε κοντά στην ψυχολογική κατάρρευση από την κούραση και το άγχος και γιατί χάνουμε τα πια αγαπημένα μας άτομα» τόνισε μια χειρουργός του νοσοκομείου του Τρεβίλιο ανάμεσα στο Μιλάνο και το Μπέργκαμο.
