Στην Ευρώπη και την Κεντρική και Νότιο Αμερική οι προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις και πολίτες παρακολουθούν με νευρικότητα και ελπίδα τις προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών και την πορεία του Μπέρνι Σάντερς. Η νευρικότητα και η ανυπομονησία για την πορεία του Σάντερς δεν οφείλεται μόνο στις προγραμματικές δηλώσεις του για δωρεάν πανεπιστημιακή εκπαίδευση, την αύξηση του κατώτατου ωρομίσθιου στα 15 δολάρια την ώρα, τη διεύρυνση των κοινωνικών παροχών, την υιοθέτηση ενός Green New Deal και ενός πραγματικά δημόσιου συστήματος Υγείας ή τη φιλειρηνική πολιτική που υπόσχεται ότι θα ακολουθήσει ο σοσιαλιστής υποψήφιος των Δημοκρατικών.
Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι για την πορεία του Σάντερς βρίσκονται στα νότια σύνορα των ΗΠΑ, με τον Πρόεδρο του Μεξικού Λόπες Οβραδόρ να ελπίζει πρώτα και κύρια στην ήττα του Τραμπ, στο τέλος του τείχους και στο τέλος των ληστρικών συμβολαίων εκμετάλλευσης των πετρελαίων της Pemex από τις αμερικανικές πετρελαϊκές. Η εκλογή του Σάντερς θα αποτελούσε για το Μεξικό μεγάλη ανάσα, όχι μόνο για το μεταναστευτικό, αλλά και για τη διαμόρφωση νέου κλίματος συνεργασίας στον οικονομικό και εμπορικό τομέα που να ξεφεύγει από τις πρόσφατες συμφωνίες του Τ-MEC ή NAFTA 2.0.
Ο νέος Πρόεδρος της Αργεντινής Φερνάντες γνωρίζει πως η πιθανή εκλογή του Σάντερς στην προεδρία των ΗΠΑ θα διευκολύνει τις δύσκολες διαπραγματεύσεις της κυβέρνησής του για το χρέος. Ανάλογες εκτιμήσεις γίνονται και από τις κυβερνήσεις της Κούβας, της Βενεζουέλας, της Νικαράγουας και όλους όσοι θεωρείται ότι βρίσκονται στο στρατόπεδο των κακών για τον Τραμπ. Ο Σάντερς δεν έχει παραλείψει να ασκήσει έντονη κριτική στον Πρόεδρο Μαδούρο, αλλά έχει κρατήσει αποστάσεις ασφαλείας από τον αυτοανακηρυχθέντα Πρόεδρο Γκουαϊδό. Για τους Προέδρους - σατράπηδες των χωρών της Λατινικής Αμερικής, από τον Μπολσονάρου της Βραζιλίας και τον Ντούκε της Κολομβίας ή τον Πινιέρα της Χιλής, ο εκλογή του Σάντερς θα αμφισβητούσε την πολιτική τους.
Η κατάσταση στην Ευρώπη είναι εντελώς διαφορετική γιατί είναι και διαφορετικές οι σχέσεις των ευρωπαϊκών χωρών με τις ΗΠΑ. Ο Σάντερς, μαζί με τον Κόρμπιν, αποτελούν εδώ και χρόνια τις σημαίες των πιο προοδευτικών και αριστερών τάσεων της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, για να μην αναφερθούμε στη ριζοσπαστική και κινηματική Αριστερά και τους Πράσινους. Κάτι που έγινε ιδιαίτερα φανερό με την ανατροπή στην ηγεσία του γερμανικού SPD χάρη στη δυναμική στήριξη της νεολαίας του Jusos, για την οποία οι Σάντερς και Γκόρμπιν αποτελούν τους νέους προφήτες για μια νέα προοδευτική οικονομική και κοινωνική πολιτική.
Η βαριά ήττα του Κόρμπιν στις βρετανικές εκλογές ενίσχυσε τις ανησυχίες στην Ευρώπη, αλλά και σε τμήμα του επιτελείου του Σάντερς, ότι δεν φθάνει μόνο ένα καλό εκλογικό πρόγραμμα για να κερδίσεις το λαϊκισμό και να αποσπάσεις τα λαϊκά στρώματα, τους εργαζόμενους και το πρεκαριάτο ή τα τμήματα της μεσαίας τάξης που φτωχοποιούνται από τη δημαγωγική και καταστροφική πολιτική του Τραμπ ή του Τζόνσον.
