Του Μάρκο Ρεβέλι*
Επιτέλους οι πλατείες μας ξαναγεμίζουν ασφυκτικά σαν... σαρδέλες με όλες αυτές τις “Σαρδέλες” που μας έδειξαν ότι η κουλτούρα του μίσους, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και του φασισμού δεν είναι κυρίαρχες στη χώρα μας, γιατί υπάρχει μια άλλη Μπολόνια, μια άλλη Φλωρεντία, ένα άλλο Τορίνο, μια άλλη Ρώμη και μια άλλη Ιταλία, όπως υπάρχει και μια άλλη Ευρώπη, που περιμένουν την ευκαιρία για να εκφράσουν τη θέλησή τους για την υπεράσπιση της δημοκρατίας, του πολιτισμού και της ανθρωπιάς μας.
Ο «λαός» δεν είναι ιδιοκτησία του Σαλβίνι και κανενός Σαλβίνι, φθάνει να έχουμε το θάρρος να πούμε τα πράγματα όπως είναι και να μην προσπαθούμε να σερβίρουμε στους παλαιότερους ξαναζεσταμένες και αποτυχημένες συνταγές και να μην προσπαθούμε να επιβληθούμε στους νεότερους με κενές ρητορικές και πολιτικολογίες του παρελθόντος.
Ο νέος κόσμος της Γκρέτα Τούνμπεργκ
Δεν είναι μόνο η Ιταλία με τις πλατείες της γεμάτες κόσμο. Είναι ο νέος κόσμος της Γκρέτα Τούνμπεργκ που προβάλλει μπροστά μας με όλες τις αντιφάσεις και τη δυναμική του ζητώντας μια στροφή από την καταστροφική πορεία που ακολουθήσαμε.
Είναι η κατακραυγή των νέων της Χιλής, που διαδηλώνουν εναντίον του «μοντέλου του Πινοσέτ» ξέροντας ότι απέναντί τους έχουν έναν αστυνομικό που σημαδεύει να τους βγάλει το μάτι. Είναι το Πολυτεχνείο του Χονγκ Κονγκ. Είναι οι δρόμοι του Παρισιού. Ίσως είναι η συνέχεια της πλατείας Συντάγματος και της πλατείας της Πουέρτα Ντελ Σολ. Ίσως είναι η συνέχεια της Γένοβας και του Πόρτο Αλέγκρε. Οι λαοί μας δεν θα σταματήσουν να γράφουν την κοινή μας ιστορία.
Οι “Σαρδέλες” στην Ιταλία αποτελούν μια υγιή λαϊκή κινητοποίηση την εποχή του λαϊκισμού της Δεξιάς και δυστυχώς εκείνων των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά έχοντας κόψει εδώ και χρόνια όλους τους δεσμούς μαζί της, όπως το Δημοκρατικό Κόμμα πριν, κατά και μετά τον Ρέντζι. Από τον Μπερλουσκόνι και τον Γκρίλο πέσαμε στον χειρότερο λαϊκισμό που γνωρίσαμε μέχρι τώρα, αυτόν του Σαλβίνι, που έδειξε με τον πλέον εμβληματικό τρόπο τον εκφυλισμό της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας από αυτούς που μας κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια.
Τη στιγμή που τα κηρύγματα του μίσους και η βαρβαρότητα έχουν δηλητηριάσει την καθημερινότητά μας, με τον Σαλβίνι και τη Μελόνι να προσπαθούν να μας ωθήσουν σε έναν πόλεμο ανάμεσα στους φτωχούς με κύριο φανερό εχθρό τους μετανάστες, ήρθαν οι “Σαρδέλες” ως υγιή αντισώματα, αυθόρμητες, ζωντανές, ευρηματικές, για να μας δείξουν ότι μπορούμε να βγούμε στους δρόμους και να πούμε ότι σε αυτή τη χώρα υπάρχει ένα δημοκρατικό και αντιφασιστικό σύνταγμα και να τραγουδήσουμε ξανά όλοι μαζί κατά δεκάδες χιλιάδες στις πλατείες μας το “Bella Ciao”.
Τα αντισώματα όμως δεν αποτελούν πολιτική, γιατί το πολιτικό κενό της εκπροσώπησης παραμένει. Οι “Σαρδέλες” δεν ευθύνονται για τα τερατουργήματα αυτών που μας κυβέρνησαν πριν από τον Κόντε και γι’ αυτό μπορούν να κινητοποιούν πολύ κόσμο. Αυτό μπορεί να αποτελέσει ένα καλό μάθημα για το Δημοκρατικό Κόμμα και τα μικρά κόμματα της Αριστεράς;
Ο Σαλβίνι έφυγε, η πολιτική του όχι
Ο Σαλβίνι έφυγε από υπουργός Εσωτερικών, όμως η νέα κυβέρνηση όχι μόνο δεν τολμά να ακυρώσει τα απάνθρωπα διατάγματα για την ασφάλεια, αλλά συνεχίζει να διαπραγματεύεται με τις αρχές της Λιβύης. Αυτοί που αποφάσισαν να γίνουν οι εκπρόσωποι του «Τρίτου Δρόμου» της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης συνεχίζουν την ίδια πολιτική και γι’ αυτό δεν τους εμπιστεύεται ο κόσμος. Τρέχουν πίσω από τις “Σαρδέλες”, αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν πολιτική.
Εάν τα τρία κόμματα της Δεξιάς πάρουν στις επόμενες εκλογές πάνω από το 40%, με το μπόνους της πλειοψηφίας -στις δημοσκοπήσεις φθάνουν στο 52%- θα μπορέσουν να αλλάξουν το δημοκρατικό μας σύνταγμα και να μας επιβάλουν μια προεδρική δημοκρατία υποβαθμίζοντας τον ρόλο του Κοινοβουλίου.
Στην Ιταλία οι γονείς μας αντιμετώπισαν τους φασίστες με τα όπλα στα βουνά και στις πόλεις μας, εμείς αντιμετωπίσαμε τους δολοφόνους και τους τραμπούκους τους τα δύσκολα χρόνια της στρατηγικής της έντασης και νομίζω ότι κανένας δεν μπορεί να φοβηθεί εάν μια μικρή ομάδα της CasaPound προσπαθήσει να τρυπώσει σιωπηλά στη συγκέντρωση των “Σαρδελών” στη Ρώμη.
Είναι σαν να λέμε ότι μια χούφτα χρυσαυγίτες θα έρθουν στο λιμάνι του Πειραιά να υποδεχθούν τους πρόσφυγες μαζί με τους Έλληνες αλληλέγγυους. Η γελοιότητα και η βαρβαρότητα αποτελούν χαρακτηριστικά του φασισμού. Οι φασίστες δεν είχαν και δεν θα έχουν ποτέ κανέναν χώρο ανάμεσά μας.
Δεν είμαστε μόνοι μας
Ευτυχώς φαίνεται ότι οι “Σαρδέλες” δεν θέλουν να μετατραπούν σε κάτι άλλο από αυτό που είναι και να αυτοκτονήσουν. Η δυναμική τους στηρίζεται ακριβώς σε αυτή τους την ιδιαιτερότητα, παρ’ όλο που δεν λείπουν οι εκκλήσεις στους ψηφοφόρους της περιφέρειας της Εμίλια Ρομάνια, από όπου προέρχονται οι ιδρυτές της πρωτοβουλίας, να πάνε να ψηφίσουν στις εκλογές για να ηττηθεί ο Σαλβίνι.
Δυστυχώς ακόμη και στην πρώην καρδιά της «κόκκινης» Ιταλίας ο πρόεδρος της τοπικής κυβέρνησης του Δημοκρατικού Κόμματος, που δίνει τη μάχη της επανεκλογής του, υποστηρίζει τα σχέδια για την ουσιαστική αυτονομία των περιφερειών στα πρότυπα των περιφερειαρχών της Λέγκας.
Στο Τορίνο συμμετείχα στη συγκέντρωση με τις “Σαρδέλες” γνωρίζοντας ότι η οικοδόμηση μιας αξιοπρεπούς Αριστεράς αποτελεί μια τεράστια πρόκληση που δεν φαίνεται ακόμη στη γωνία του δρόμου. Πήγα στην Πιάτσα Καστέλο και βρέθηκα με χιλιάδες άλλους ανθρώπους, που καταλάβαμε όμως ότι δεν είμαστε μόνοι μας.
* Ο Μάρκο Ρεβέλι είναι διανοούμενος της Αριστεράς και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Πιεμόντε. Το κείμενο αποτελεί τον καρπό μιας συζήτησης με τον Αργύρη Παναγόπουλο πριν από τη συγκέντρωση που είχαν προγραμματίσει για χθες Σάββατο οι “Σαρδέλες” στο κέντρο της Ρώμης
