Η επέτειος μισού αιώνα από τον αδιαμφισβήτητο διαστημικό άθλο του προγράμματος «Απόλλων» της NASA και της επιτυχημένης πρώτης επανδρωμένης αποστολής στην επιφάνεια της Σελήνης προσφέρεται, αν μη τι άλλο, για ρομαντική αναπόληση. Όλων εκείνων που βγήκαν από τη μαγική χύτρα της "ανεπανάληπτης" δεκαετίας του '60. Των Κένεντι, της αμφισβήτησης, των ιδεολογικών ονειρώξεων, του Γούντστοκ, του αγώνα για χειραφέτηση και δικαιώματα. Αν και πολλά από αυτά ξέφτυσαν στα χρόνια που ακολούθησαν και έγιναν απλώς είδη μαζικής κουλτούρας, αντίδοτο στην κλιμακτήριο του δυτικού τρόπου ζωής, η “κατάκτηση” της Σελήνης δεν μπορεί παρά να χρεωθεί ως ιστορικότητα στην “τρομερή” εκείνη δεκαετία.
Είναι δύσκολο, αντικειμενικά, για όλους εμάς σήμερα, τους ανθρώπους της καταναλωτικής υπερδέγιερσης και της διαφημιστικής παραπλάνησης, των φτηνών αεροπορικών ναύλων, των κάθε μορφής διασυνδέσεων, της online κοινονικότητας και των πολλαπλών μηνυμάτων, να κατανοήσουμε την εποχή του «Απόλλων 11» και των επικών ταξιδιών των Αμερικανών στη Σελήνη. Μέσα από το πρίσμα του δικού μας, σημερινού, κατακερματισμένου κόσμου, όπου οι ιδεολογικές και πολιτισμικές συγκρούσεις εκδηλώνονται με τη μορφή εμπορικών ανταγωνισμών, που οι κάθε είδους διχασμοί δίνουν τον ρυθμό στη δημόσια συζήτηση και η καταναλωτική τεχνολογία αποσπά την προσοχή και κάνει να φαντάζουν δεδομένα πολλά πράγματα, τα ταξίδια στο φεγγάρι φαντάζουν τόσο μακρινά κι εξωτικά όσο η ακτή που εξώκειλε ο Οδυσσέας στο νησί των Λωτοφάγων.
Η θεμελιώδης διαφορά της δικής μας εποχής από την εποχή της «κατάκτησης» της Σελήνης είναι ακριβώς οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ωρίμασε η ιδέα της εξερεύνησης του Διαστήματος όχι ως μέσου για την κατάκτηση της γνώσης, άλλα ως μέσου για την επίτευξη της κυριαρχίας. Κάτω από ένα ναπολεόντειο στρατιωτικοπολιτικό πλάνο αναπτύχθηκαν τεχνολογίες που επέτρεψαν στον άνθρωπο να υπερνικήσει τη βαρύτητα και να σπάσει τον ομφάλιο λώρο με τη Γη.
Το πρόγραμμα «Απόλλων» της NASA ήταν ένα ιδεολογικά καθοδηγούμενο τεχνολογικό επίτευγμα. Δεν υπαγορεύθηκε από οικονομικής ή επιχειρηματικής φύσης σκοπιμότητες, αλλά από αναγκαιότητες πολιτικών αποφάσεων. Λόγω του «επείγοντος» της ψυχροπολεμικής πολιτικοστρατηγικής σύγκρουσης, η εξέλιξη των τεχνικών μέσων για την ομαλή προσεδάφιση του ανθρώπου στη Σελήνη συμπιέστηκε χρονικά σε τέτοιο βαθμό όπως δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα με καμία άλλη τεχνολογία. Αυτό ήταν επόμενο έως έναν βαθμό αφού το ρίσκο για την αποστολή ανθρώπων σε άλλο ουράνιο σώμα δεν πάρθηκε καθ' υπόδειξη, προτροπή ή παραίνεση της επιστημονικής κοινότητας αλλά κατ' επιβολή της λογικής του πολιτικού κατεστημένου της Ουάσιγκτον σε μια κρίσιμη καμπή του Ψυχρού Πολέμου -στις αρχές τις δεκαετίας του '60- με στόχο να προληφθεί πιθανή πλεονεκτική θέση της Σοβιετικής Ένωσης στη διαστημική κούρσα και, κατ' επέκταση, στην κούρσα των στρατηγικών εξοπλισμών.
Στο παρασκήνιο της προσπάθειας "κατάκτησης" της Σελήνης για την αίγλη και το γόητρο μαίνονταν ο λυσσαλέος ανταγωνισμός των δύο ψυχροπολεμικών μπλοκ Ανατολής - Δύσης προκαλώντας μια απίστευτη σπατάλη πόρων. Δεν είναι τυχαίο ότι το πρόγραμμα “Απόλλων” τερματίζεται -στην πραγματικότητα, διακόπτεται αιφνιδιαστικά- τον Δεκέμβριο του 1972, μόλις οκτώ μήνες μετά την υπογραφή από τους Νίξον και Μπρέζνιεφ της συνθήκης ΑΒΜ για τον περιορισμό των βαλλιστικών πυραύλων. Είχε πλέον και η άλλη πλευρά αρκετές “ρουκέτες” μακράς ακτίνας δράσης για να μετατρέψει τη Γη σε... Σελήνη, επομένως η στρατηγική χρησιμότητα του “Απόλλων” είχε χάσει σημαντικό μέρος της αξίας της.
