Του Λέανδρου Πολενάκη
Η χώρα μας κατέχει το “απεχθές προνόμιο”, privilegium odiosum για τους λατινομαθείς, να διαθέτει δύο τουλάχιστον παράλληλες οικονομίες με διαφορετικά μεγέθη, που τρέχουν με διαφορετική ταχύτητα και ρυθμούς ανάπτυξης. Το αυτό συμβαίνει, τηρουμένων των αναλογιών, και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης.
Η “μεγάλη” οικονομία, στην οποία διακινούνται τερατώδη ποσά, σύμφωνα με έγκυρους υπολογισμούς το 90% του παγκόσμιου πλούτου, αφορά το ποδόσφαιρο. Η “μικρή” οικονομία του 10%, αφορά όλη την υπόλοιπη κοινωνία.
Αυτές είναι οι δύο χωριστές οικονομίες της χώρας μας και των άλλων χωρών που βρέθηκαν κάτω από την επικυριαρχία του παντοδύναμου “Αδελφάτου Καραΐβων Πειρατών”. Αλλά αυτό που καταχρηστικά εξακολουθεί να ονομάζεται ποδόσφαιρο, έχει παύσει προ πολλού να είναι ποδόσφαιρο. Δεν είναι ούτε καν μια τίμια εμπορική επιχείρηση. Είναι κάτι άλλο, που προσομοιάζει σε παρτίδα πόκερ με σημαδεμένη τράπουλα, ιδιαίτερα στις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις που και αυτές έχουν μεταβληθεί σε άτυπες υπερτράπεζες, οι οποίες ξεπλένουν και ξαναμοιράζουν τα ασύλληπτα κέρδη από ποικίλες άλλες δραστηριότητες, με τη μέθοδο των συγκοινωνούντων δοχείων, κάτω από το τραπέζι. Και με ιδιωτικούς στρατούς να περιφρουρούν το σύστημα.
Προσέξτε: αγοράζω παίκτες αντί τεραστίων ποσών, άγνωστο αν πραγματικών, άδηλης προέλευσης. Κερδίζω πονηρά την πρώτη παρτίδα και μπαίνω στο Μέσα Δωμάτιο του Καζίνου, για τους εκλεκτούς πελάτες, που ονομάζεται “Όμιλος”. Παίρνω το “μπόνους”, για να συνεχίσω να παίζω, μεταφραζόμενο σε κολοσσιαία ποσά. Αλλά δεν είμαι υποχρεωμένος να συνεχίσω. Λέω “πάσο” και αποσύρομαι, αν θέλω, κρατώντας το χρήμα. Η ομάδα που ελέγχω χάνει απρόβλεπτα τον πιο κρίσιμο αγώνα της... και αποκλείεται από τη συνέχεια... Είναι και το στοίχημα... Έτσι περίπου γίνεται η διαλογή, το ξεσκαρτάρισμα των ομάδων. Έχει ενδεχομένως προηγηθεί μια σιωπηρή “συμφωνία κυρίων” μεταξύ των μεγαλομετόχων... Αλλά αυτό δεν γίνεται πάντα, συμβαίνουν και απρόοπτα με συμβολικά ή πραγματικά μαχαιρώματα.
Σε κάθε περίπτωση, όποιος μπορέσει να αποσυρθεί με τα λεφτά χωρίς άλλα προβλήματα, ξεκινάει την αντίστροφη πορεία. Μοσχοπουλάει τους παίκτες, που η αξία τους έχει στο μεταξύ τεχνητά εκτοξευθεί, και τα “ξαναπιάνει” χοντρά. Αγοράζει άλλους παίκτες και στοχεύει στην με κάθε τρόπο κατάκτηση από την ομάδα του στο ντόπιο πρωτάθλημα μιας προνομιούχου θέσης, από εκείνες που εξασφαλίζουν την άδεια εισόδου εκ νέου στο Καζίνο - κλαμπ των Διεθνών Διοργανώσεων. Αυτός κι αν είναι τζόγος! Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τα χρήματα που μπαίνουν μαύρα στον ποδοσφαιρικό τζόγο είναι κλεμμένα από εμάς. Και χρησιμοποιούνται για να μας ελέγξουν πολιτικά και να μας υποδουλώσουν. Στόχος, η επαναφορά της δουλείας με άλλο όνομα. Δυστυχώς, η οικονομία του ποδοσφαιρικού τζόγου διογκώθηκε τόσο πολύ, παράλληλα με τις χρηματιστηριακές και άλλες τοκογλυφικές δραστηριότητες, που είναι εξαιρετικά δύσκολο να ελεγχθεί χωρίς διεθνή συνεργασία. Τι μπορεί να κάνει μια φτωχή, καθημαγμένη χώρα μόνη της;
Πολλά μπορούμε να κάνουμε, αν τολμήσουμε. Κανένα σύστημα δεν είναι άτρωτο. Να αντιτάξουμε ως απάντηση στην αγοραία οικονομία του ποδοσφαίρου την οικονομία της οικογένειας. Να ενισχύσουμε και να θωρακίσουμε την οικογένεια (ζευγάρι με παιδί ή μονογονεϊκή), με τους νόμους και τους θεσμούς που επιτάσσει το σύνταγμα. Να απαντήσουμε στην οικονομία του ποδοσφαίρου δημιουργώντας μια ανεξάρτητη οικονομία της οικογένειας, με δικό της προϋπολογισμό, που θα την εξαιρεί από τις δεσμεύσεις των Μνημονίων και θα την κάνει αδιαπέραστη στους εκβιασμούς των τοκογλύφων, ξένων ή εγχώριων. Επειδή ο μεγάλος κίνδυνος που μας απειλεί είναι η υπογεννητικότητα. Εμμέσως πλην σαφώς, το “σύστημα” μας λέει ότι δεν μπορούμε να γεννάμε, αν δεν έχουμε από πριν εξασφαλίσει μια θέση εργασίας για το γεννώμενο.
Τα πρώτα χρήματα θα τα βρούμε από την κατάργηση του Τζακ-ποτ (μια επινόηση της ιταλικής Μαφίας) και από τη βαριά φορολόγηση του Στοιχήματος. Ο τρώσας και ιάσεται, που έλεγαν οι σοφοί μας πρόγονοι. Αν δεν υπάρχει τυχερός, τα κέρδη δεν θα συσσωρεύονται για τον επόμενο τυχερό, αλλά θα πηγαίνουν στο Δημόσιο, με προορισμό τον “ειδικό προϋπολογισμό οικογενειακής πρόνοιας”. Που θα τον διαχειρίζεται με “δρακόντιους” κανόνες μια αδιάφθορη Ανεξάρτητη Αρχή. Αυτό, ως ξεκίνημα απαραίτητο. Μετά, θα σκεφτούμε και άλλα. Το αγώι φτιάχνει τον αγωγιάτη, όπως λένε.
