Το Μουντιάλ του 1994 ποτέ δεν κατάφερε να κερδίσει ιδιαίτερο χώρο στις ποδοσφαιρικές κουβέντες των αναμνήσεων. Το θέαμα στα αμερικανικά γήπεδα ήταν ίσως κατώτερο των περιστάσεων. Άλλωστε το ποδόσφαιρο ήδη είχε αρχίσει να αλλάζει. Η ταχύτητα και η δύναμη αποκτούσαν τα ηνία στην πορεία της επιτυχίας. Το διακριτό παραδοσιακό στίγμα κάθε ποδοσφαιρικής σχολής μπαίνει στα μπαούλα της Ιστορίας. Η άλλοτε θεαματική Βραζιλία κατακτά το Παγκόσμιο Κύπελλο με όπλο τη συμπαγή άμυνα της. Επιτυχία, χωρίς γοητεία, από μια εθνική που είχε καλομάθει τους ποδοσφαιρόφιλους όλου του κόσμου.
Ο τελικός της «Σελεσάο» με την Ιταλία ήταν ο χειρότερος στην ιστορία της διοργάνωσης. Κρίθηκε στη διαδικασία των πέναλτι μετά από ένα άνοστο 0-0.
Ο εμβληματικός Ρομπέρτο Μπάτζιο χάνει το τελευταίο πέναλτι της Σκουάντρα Ατζούρα. Έστω και στις... καθυστερήσεις, το Μουντιάλ επιφυλάσσει συγκινήσεις. Σκύβει και κοιτά περίλυπος το έδαφος, ενώ πίσω του οι Βραζιλιάνοι παίκτες πανηγυρίζουν έξαλλα. «Ένιωθα ότι μέσα μου πεθαίνω» είχε πει αργότερα. Αυτό το χαμένο πέναλτι στιγμάτισε την καριέρα του μεγάλου άσου. Η επιτομή της αδικίας, καθώς συσκότισε τα αναρίθμητα επιτεύγματά του.
Ακόμα και τα ελληνικά ΜΜΕ ακολούθησαν την επιφανειακή, την «κλισέ» προσέγγιση. Ήταν «μοιραίος ο Μπάτζιο», ήταν ο «άνθρωπος που στέρησε από την Ιταλία το Παγκόσμιο Κύπελλο». Ο ιταλικός Τύπος τον έβαλε στο στόχαστρο.
Η Ιστορία γράφτηκε μισή στην περίπτωση του. Ο Μπάτζιο ήταν ο άνθρωπος που πήρε από το χέρι τη μέτρια Ιταλία σε εκείνη τη διοργάνωση και με δικά του γκολ -σε όλα τα νοκ άουτ παιχνίδια- την έστειλε στα ουράνια. Στον τελικό έπαιζε τραυματίας και η συμμετοχή του μέχρι την τελευταία στιγμή ήταν αμφίβολη. Λίγοι ίσως θυμούνται ότι ακόμη και αν ευστοχούσε στο επίμαχο πέναλτι, η ομάδα του πολύ δύσκολα θα κέρδιζε τη διαδικασία καθώς ήδη είχαν αστοχήσει άλλοι δύο συμπαίκτες του...
ΚΩΣΤΑΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
