Υπάρχουν κάτι στιγμές στην πολιτική που ισχύει απόλυτα το “μαζί με τον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα”. Βασιλικός είναι η εθνική ομάδα, οι ποδοσφαιριστές, που καταφέρνουν να κερδίσουν το πιο πολυπόθητο τρόπαιο του αθλήματος, το Παγκόσμιο Κύπελλο, και γλάστρα ο εκάστοτε ηγέτης της χώρας που ανέβηκε στο ψηλότερο βάθρο. Κανείς δεν θέλει να χάσει αυτή την ευκαιρία, να παρακολουθήσει από τα έδρανα των επισήμων τον Μεγάλο Τελικό - κι αν η μπάλα το θελήσει, να φωτογραφηθεί πλάι στα είδωλα της χώρας του και ενίοτε του μισού πλανήτη. Όλοι θυμούνται τη Γερμανίδα καγκελάριο Μέρκελ να πανηγυρίζει πριν από τέσσερα χρόνια στη Βραζιλία, πλάι στους παγκόσμιους πρωταθλητές του Γιόγκι Λεβ, όλοι θυμούνται τον τέως βασιλιά της Ισπανίας Χουάν Κάρλος να λούζεται στη δόξα των παγκόσμιων πρωταθλητών στη Νότια Αφρική το 2010. Κι αν κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει από πριν -κλέφτες θα γίνουν τα γραφεία στοιχημάτων;- ποια εθνική ομάδα θα κερδίσει το τρόπαιο, και ποιος πολιτικός θα έχει την ευκαιρία να καμαρώσει πλάι στους νικητές, πολλές χώρες -και οι ηγεσίες τους- κονταροχτυπιούνται πάντα για τον πολύφερνο ρόλο του οικοδεσπότη.
Φέτος, λοιπόν, οικοδέσποινα είναι η Ρωσία. Η απόφαση από τη FIFA είχε ληφθεί πολλά χρόνια πριν -άλλωστε χρειάζεται χρόνος για να ετοιμαστούν τα γήπεδα που θα φιλοξενήσουν τα ματς του Παγκοσμίου Κυπέλλου- και είχαν ακουστεί πολλά για το πόσο “καθαρή” ήταν η ψηφοφορία για τον τόπο της διοργάνωσης, αν και ούτε κατά διάνοια τόσο πολλά όσο για την επιλογή των Εμιράτων το 2022. Επειδή στο μεσοδιάστημα μεταξύ της επιλογής της Ρωσίας και της έναρξης της διοργάνωσης οι σχέσεις Δύσης - Ρωσίας χειροτέρευσαν πολύ, ακούστηκαν για πρώτη φορά απειλές για μποϊκοτάζ του Μουντιάλ 2018.
“Μην πάτε στη Μόσχα”
Να σημειωθεί ότι, σε αντίθεση με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, στην ιστορία του Μουντιάλ δεν υπήρξε προηγούμενο πολιτικού μποϊκοτάζ. Μόνο το 1938 αρνήθηκαν να συμμετάσχουν οι εθνικές ομάδες της Αργεντινής και της Ουρουγουάης, αλλά επειδή επέμεναν ότι ήταν η σειρά της αμερικανικής ηπείρου να το φιλοξενήσει κι όχι της Γαλλίας που οργάνωσε τελικά το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Φέτος, οι απειλές για μποϊκοτάζ έπεσαν βροχή. Από την Ολλανδία, την Αυστραλία, τη Βρετανία, και όχι μόνο. Εξαιτίας της προσάρτησης της Κριμαίας από τη Ρωσία, εξαιτίας των “συστηματικών κυβερνο-επιθέσεων από Ρώσους χάκερς εξαιτίας της υπόθεσης Σκριπάλ (της δηλητηρίασης του πρώην Ρώσου κατασκόπου με εντολή Πούτιν, όπως καταγγέλλουν πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις), ακόμη και εξαιτίας της στήριξης του Άσαντ στη Συρία από τη Μόσχα. Μάλιστα, βγήκαν και 60 ευρωβουλευτές από 16 χώρες και 5 διαφορετικές πολιτικές ομάδες, να πουν “μην πάτε στη Μόσχα”, ώστε “να μην ενισχυθεί η αυταρχική και αντιδυτική συμπεριφορά του Ρώσου Προέδρου”.
Ωστόσο, και πάλι σε αντίθεση με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, κανείς δεν τόλμησε να ζητήσει να μην πάνε να παίξουν οι εθνικές ομάδες στο Μουντιάλ της Ρωσίας. Ζήτησαν απλώς να μην πάνε βασιλιάδες, πρόεδροι και πρωθυπουργοί να καθήσουν στο πλάι του Πούτιν στην εξέδρα των επισήμων. Κι αν για κάποιους το θέμα θεωρείται λήξαν με τον σκληρό τρόπο -π.χ. κανείς δεν θα πονοκεφαλιάσει στην ιταλική κυβέρνηση εάν θα πάει ή όχι, αφού η Σκουάντρα Ατζούρα δεν πήρε την πρόκριση για το Μουντιάλ-, για τους υπόλοιπους είναι ένα ζόρικο δίλημμα, κυρίως εάν η εθνική της χώρας τους φτάσει στον τελικό. Για παράδειγμα, η -και ποδοσφαιρόφιλη- Μέρκελ, η οποία ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να πάει, θα αναγκαστεί να το σκεφτεί δυο φορές, εάν η εθνική Γερμανίας φτάσει για άλλη μια φορά στην ιστορία της στον τελικό. Ήδη ο άσπονδος φίλος της, και επικεφαλής των Χριστιανοκοινωνιστών στην κυβέρνησή της, Χορστ Ζέεχοφερ ανακοίνωσε ότι θα πάει στα ρωσικά γήπεδα - και δη ανεξάρτητα από την πορεία της ομάδας. Πάντως, η παρηγοριά όλων αυτών που θα ήθελαν να μποϊκοτάρουν το Μουντιάλ της Ρωσίας, αλλά δεν τολμούν να τα βάλουν με τα ποδοσφαιρικά αισθήματα των πολιτών, είναι ότι ο Πούτιν θα χαρεί μόνο ως οικοδεσπότης. Η πιθανότητα να φτάσει στον τελικό η εθνική Ρωσίας και να πανηγυρίσει στο πλάι της είναι σχεδόν μηδενική. Σχεδόν, επειδή... μπάλα είναι και γυρίζει.
Η διαφορά του Παγκόσμιου Κυπέλλου
Από την Πέμπτη που θα σφυρίξει για πρώτη φορά ο διαιτητής στο ματς Ρωσία - Σαουδική Αραβία στο στάδιο Λουζνίκι της Μόσχας, όλη αυτή η συζήτηση των πολιτικών περί μποϊκοτάζ θα ξεχαστεί. Για ένα μήνα όλοι θα μιλάνε για παίκτες, γκολ, αποκρούσεις, πέναλτι και οφ σάιντ. Για τον καθένα από τα δισεκατομμύρια των τηλεθεατών στον πλανήτη - και από τις λίγες χιλιάδες που θα παρακολουθούν τους αγώνες από τις εξέδρες- κάποια στιγμή θα μείνει αξέχαστη, κάποιος παίκτης θα είναι μαγικός. Και δεν έχει καμία σημασία αν παίζει η δική τους εθνική ομάδα - άλλωστε μόνο 32 φτάνουν στην τελική διοργάνωση. Δεν θα έχουν καμία σημασία οι πολιτικές κόντρες, ούτε τα σκάνδαλα της FIFA. Εκατομμύρια άνθρωποι λάτρεψαν τον Πελέ, τον Μαραντόνα, τον Κρόιφ, χωρίς να έχουν ιδέα πού πέφτει η Βραζιλία, η Αργεντινή, η Βραζιλία, ή ποιος κυβερνάει εκεί. Και για να προσγειωθούμε στα ταπεινά δικά μας, μέσα στο μαγκανοπήγαδο που είναι η καθημερινή δουλειά μιας εφημερίδας, οι περισσότεροι συνάδελφοι έσπευσαν να βρουν χρόνο και κέφι να γράψουν για τις δικές τους αναμνήσεις από τα Μουντιάλ. Πριν αφιερώσουν τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο τους για να απολαύσουν τα ματς που αρχίζουν από την Πέμπτη.
