ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΜΑΡΟΥΝΤΑ
Η θριαμβευτική πορεία της Σλοβενίας στο πρόσφατο Ευρωμπάσκετ αποτέλεσε αφορμή για την έναρξη πολλών συζητήσεων. Μία από αυτές αφορά το είδος του μπάσκετ που έπαιζαν οι παίκτες του Ιγκόρ Κοκόσκoφ, που σε κάποιες στιγμές έδειχναν να είναι ένα βήμα πιο μπροστά από τους αντιπάλους τους, ακόμη και από τους τους Ισπανούς, που τους έριξαν με "εικοσάρα" (92-72) από τον θρόνο τους. Αστείρευτη ενέργεια, τεχνική, καλά σουτ, ταχύτητα, υψηλή επιθετική παραγωγικότητα, από ένα σύνολο που διέθετε και έμπειρους παίκτες, που έχουν αφήσει ήδη για τα καλά το στίγμα τους, όπως ο Γκόραν Ντράγκιτς, αλλά και "νεοσσούς", που ήρθαν για να μείνουν, όπως ο 18χρονος Λούκα Ντόνσιτς.
Έπαιξε, λοιπόν, η Σλοβενία το "μπάσκετ του μέλλοντος"; Σίγουρα διέθετε αρκετά στοιχεία που έκαναν τη διαφορά στο συγκεκριμένο τουρνουά, αλλά τέτοιες απαντήσεις δίνονται μονάχα στη διάρκεια του χρόνου. Στο σήμερα μπορούν στη Λιουμπλιάνα να χαίρονται με όλη τους την ψυχή την τεράστια αυτή, και παρθενική συνάμα, επιτυχία, όμως στο μέλλον θα αποδειχτεί αν πρόκειται για «κομήτη» ή για κάτι που θα σημαδέψει το ίδιο το άθλημα... Τέτοιες εκτιμήσεις είναι κάπως επίφοβο να γίνονται πρόωρα, καθώς υπάρχουν κάποια παραδείγματα του παρελθόντος που δημιούργησαν παρεμφερείς προσδοκίες, όμως διαψεύστηκαν σύντομα. Δύο από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα ήταν σε επίπεδο Εθνικών ομάδων η Λιθουανία το 2003 και σε διασυλλογικό επίπεδο η Ζαλγκίρις Κάουνας του 1999...
Αφού γίνεται λόγος για την επίθεση, ας ρίξουμε μια ματιά και στα σχετικά πεπραγμένα της ομάδας του Κώστα Μίσσα. Από τα φιλικά κιόλας, η ελληνική ομάδα είχε κατηγορηθεί για επιθετική δυστοκία από πολλούς εγχώριους επικριτές της. Όμως, στα παρκέ πάνω, και πιο συγκεκριμένα στους επίσημους αγώνες, αποδεικνύεται ο πραγματικός χαρακτήρας μιας ομάδας. Αν εξαιρέσει κανείς το παιχνίδι με τη Ρωσία, στο οποίο έφτασε λίγο πριν από το όριο των 70 πόντων, θα δούμε μια άκρως ικανοποιητική επιθετική παραγωγή ακόμα και σε αγώνες που συνοδεύτηκαν από ήττες.
Κατά σειρά, η "γαλανόλευκη" σημείωσε 90 πόντους με την Ισλανδία, 87 με τη Γαλλία, 72 με τους μετέπειτα πρωταθλητές Ευρώπης Σλοβένους (σε έναν αγώνα που η Εθνική ήταν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα καλύτερη από την αντίπαλό της), 77 με τη Φινλανδία, 95 με την Πολωνία και 77 με τη Λιθουανία. Επομένως, μάλλον η άμυνα ήταν η "αχίλλειος πτέρνα" στους αγώνες στο Ελσίνκι στο πλαίσιο της φάσης των ομίλων, αν και στον κρίσιμο προημιτελικό απέναντι στη Ρωσία η αμυντική λειτουργία ήταν καλή (παρ’ ότι δεν έφτασε για τη νίκη και την πρόκριση). Αξίζει να σημειωθεί ότι η αήττητη σε 9 αγώνες Σλοβενία είχε με αντίπαλο την Εθνική μας τη χειρότερη επιθετική παραγωγή της, καθώς καμία άλλη ομάδα δεν μπόρεσε να την περιορίσει στους 78 πόντους, όπως πέτυχαν οι Έλληνες.
Ως γενικό συμπέρασμα, τηρουμένων των συγκυριών, όπως για παράδειγμα η απόσυρση του Γιάννη Αντετοκούνμπο λίγο πριν από την έναρξη της διοργάνωσης, η συμμετοχή στην προημιτελική φάση μπορεί να μη συνιστά σπουδαία διάκριση, ενώ ο αποκλεισμός από την τετράδα δεν ήταν δα και "καταστροφή". Η φιλοτιμία, κυρίως των Σλούκα, Καλάθη, Πρίντεζη και Παπανικολάου, συνετέλεσε σε μια αξιοπρεπή -τελικά- παρουσία, που, όμως, δεν έδωσε καλύτερη από την 8η θέση στην τελική κατάταξη.
