Το ποδόσφαιρο ως παγκόσμιο άθλημα και θέαμα που συναρπάζει δισεκατομμύρια ανθρώπους, και γενικότερα ο αθλητισμός, πολύ συχνά, θετικά ή αρνητικά, υποχρεώνει και τις πολιτικές ηγεσίες της Αριστεράς να ασχοληθούν με αυτό.
Είτε με τις αγωνιστικές επιτυχίες των ομάδων είτε με τα οξυμένα προβλήματα που το κατατρώγουν, όπως βιαιότητες, ντόπινγκ, στημένους αγώνες, κατευθυνόμενες διαιτησίες και δικαστικές αποφάσεις, ρατσιστικές συμπεριφορές, καταλήστευση του δημόσιου χρήματος και κάθε είδους παραβατικότητα.
Όμως, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι στον τόπο μας το ποδόσφαιρο για την Αριστερά θεωρείται το "όπιο του λαού" και δεν εντάσσεται στην καθημερινή της πολιτική ενασχόληση. Οι ηγέτες και τα στελέχη της ασχολούνται μόνο ευκαιριακά, δημοσιοσχεσίτικα, επικοινωνιακά μ' αυτό, εκφράζοντας απλώς τις οπαδικές τους προτιμήσεις. Άλλος είναι ΠΑΟ, άλλος Ολυμπιακός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Άρης, Απόλλων κ.λπ.
Ο αθλητισμός και ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο που απασχολεί και ενδιαφέρει την πλειοψηφία της νεολαίας και του λαού δεν περιέχεται στον λόγο των ηγετικών στελεχών. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι αντιμετωπίζεται με σνομπισμό. Κι όμως... Τη στιγμή που η Αριστερά μοχθεί για να κατεβάσει τον κόσμο στον δρόμο, αρκεί το ψευδοόραμα του Βγενόπουλου για έναν "μεγάλο Παναθηναϊκό" να κινητοποιήσει 20.000 ανθρώπους πριν λίγα χρόνια.
Το ενδιαφέρον του λαού και της νεολαίας για το ποδόσφαιρο ήταν ανέκαθεν μεγάλο και είναι άστοχο να το χαρίζουμε στις δυνάμεις που το ρημάζουν και που κατ' επέκταση διαμορφώνουν και τις συνειδήσεις των φιλάθλων-πολιτών. Ο λαϊκισμός με τον οποίο πότισε την πολιτική και κοινωνική ζωή ο Αντρέας Παπανδρέου βρήκε την καλύτερη έκφρασή του στον χώρο του ποδοσφαίρου με την ανάληψη της προεδρίας του Ολυμπιακού από τον Σωκράτη Κόκκαλη και την καθιέρωση της αντίληψης ενός ιδιότυπου αισθήματος δικαίου, σύμφωνα με το οποίο "πάντα έχουμε δίκιο - πάντα φταίνε οι άλλοι", όπως επίσης πως μπορούμε να χρησιμοποιούμε κάθε μέσο προκειμένου να επιτύχουμε τον σκοπό μας.
Στον αντίποδα, η Αριστερά ποτέ δεν θέλησε να κρίνει επί της ουσίας το ποιοι ακριβώς και για ποιους σκοπούς αναλαμβάνουν τις διοικήσεις των ομάδων. Αντιπαλεύουμε τους πολιτικούς μας αντιπάλους και τους επιχειρηματίες που τους στηρίζουν σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής, εκτός του ποδοσφαίρου. Και όμως, αυτοί επηρεάζουν ιδεολογικά και πολιτικά την κοινωνία, συνδυάζοντας και εξυπηρετώντας τα κομματικά, πολιτικά και οικονομικά τους συμφέροντα με το ποδόσφαιρο.
Σήμερα μιλάμε για ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, μιλάμε για διαμόρφωση συμμαχιών και εξαγγέλλουμε προγράμματα, γνωρίζοντας πολύ όλα τα παραπάνω, χωρίς όμως να καταγράφεται στον δημόσιο λόγο μας ο αθλητισμός και κατ' επέκταση η ανάλογη με το ειδικό του βάρος στην κοινωνία παρέμβασή μας.
Παρ όλ' αυτά, οι ηγέτες της Αριστεράς έχουν δείξει κατά το παρελθόν πραγματικό ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο. Στις 7 Απριλίου 1999 ο Μανώλης Γλέζος βρίσκεται μαζί με την αποστολή της ΑΕΚ στο Βελιγράδι για έναν αγώνα κόντρα στην Παρτιζάν, που έμεινε στην ιστορία, αφού η Σερβία είναι σε εμπόλεμη κατάσταση και η πρωτεύουσά της βομβαρδίζεται.
Πριν ένα χρόνο, ο Μίκης Θεοδωράκης δέχεται στο σπίτι του Ελληνες ποδοσφαιριστές, ανάμεσά τους ο Γιώργος Καραγκούνης, ο Κώστας Κατσουράνης και ο τεχνικός διευθυντής της Εθνικής Ελλάδας Τάκης Φύσσας, τον Τραϊανό Δέλλα, τον Ντέμη Νικολαϊδη, τον Πρέτραγκ Τζόρτζεβιτς, τον Νίκο Σαργκάνη, τον Τάκη Λουκανίδη, τον Μίμη Παπαϊωάννου, τον Γιώργο Δαρίβα και συζητά μαζί τους για τα προβλήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά και τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις, την οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις των Μνημονίων.
Παλιότερα, ο Χαρίλαος Φλωράκης συζητούσε συχνά για το ποδόσφαιρο με τους συνδικαλιστές του ΠΣΑΠ, τον Γιώργο Κούδα, τον Αριστείδη Καμάρα, τον Νίκο Χρηστίδη ή τον Μίμη Παπαϊωάννου. Στις μέρες μας, ο Αλέξης Τσίπρας πάει πρόσκληση της ΕΠΟ για φιλικούς αγώνες στη Βραζιλία και την Αργεντινή, τους κάνει δώρο τη φανέλα της εθνικής, αλλά και επισκέπτεται, όταν πήγε να μιλήσει στο London School of Economics, τον Γιώργο Καραγκούνη, μετά τον αγώνα της Φούλαμ με την Τότεναμ.
Στις σημερινές συνθήκες της πολύπλευρης κρίσης, ο αθλητισμός έχει ανάγκη από το πραγματικό ενδιαφέρον, τον λόγο, τις παρεμβάσεις και τις προτάσεις της Αριστεράς. Για την ακρίβεια, αυτή θα είναι και η τελευταία σανίδα σωτηρίας του, αφού όλοι οι υπόλοιποι έδειξαν τόσα χρόνια πως δεν θέλουν να τον υπηρετούν, αλλά να τον μεταχειρίζονται.
