Σε μία πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη σε συνεργασία με άλλους αρμόδιους φορείς προχώρησε η Σούπερ Λιγκ. Αντικείμενό της ήταν η συνεισφορά της «μεγάλης» κατηγορίας του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην ελληνική οικονομία. Από την μελέτη προκύπτουν κάποια σημαντικά ευρήματα και παρότι υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι υπάρχουν κάποιες θετικές προοπτικές, οι εγγενείς αδυναμίες των συλλόγων της μεγάλης κατηγορίας της χώρας μας συνεχίζουν να υφίστανται.
Στην τελική ανάλυση της έρευνας, στα δυνατά σημεία του ποδοσφαίρου στη χώρα μας σε επίπεδο πρώτης κατηγορίας αναφέρονται τα εξής: Ότι πρόκειται για ένα δημοφιλές άθλημα, με πιστό κοινό που λειτουργεί στο θεσμικό πλαίσιο που της ΟΥΕΦΑ και συνεπικουρείται από μια καλή πορεία της Εθνικής ομάδας. Υπάρχουν όμως και τα αδύνατα σημεία. Η χαμηλή προσέλευση των φιλάθλων, η οικονομική κατάσταση των ΠΑΕ, οι αθλητικές εγκαταστάσεις και η περιορισμένη εμπορική αξιοποίηση σε συνδυασμό με τη μεγάλη εξάρτηση από τα τηλεοπτικά έσοδα.
Συγκεκριμένα, όπως βλέπουμε στην έρευνα, περισσότερο από το 50% των εισιτηρίων στη Σούπερ Λιγκ το 2012/13 αντιστοιχεί σε τρεις μόνο ομάδες. Κάτι ανάλογο συμβαίνει μόνο στην Πορτογαλία. Σε πρωταθλήματα πρώτων ταχυτήτων, όπως το αγγλικό, το γερμανικό και το ιταλικό τα εισιτήρια είναι πολύ περισσότερο μοιρασμένα.
Επιπλέον, στο διάγραμμα που έχει να κάνει με τη διάρθρωση εσόδων, βλέπουμε μια αυξημένη εξάρτηση προς τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Μολονότι σε χώρες όπως η Ισπανία η κατανομή των τηλεοπτικών χρημάτων είναι άνιση, με τη Ρεάλ Μαδρίτης και της Μπαρτσελόνα να έχουν τη "μερίδα του λέοντος", στο μέσο όρο της Ευρώπης το 25% των συνολικών εσόδων των χρημάτων προέρχονται από χρήματα της τηλεόρασης. Στην Ελλάδα, ο μέσος όρος των περιόδων 2010/11 και 2011/12 φτάνει το 45% και αυτό «αγγίζει» κυρίως τις ΠΑΕ που βρίσκονται από την πέμπτη θέση και κάτω στον πίνακα με τα συνολικά έσοδα. Τα εμπορικά έσοδα, αντίθετα, είναι στο 6% όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη φτάνουν το 20%.
Συνδυάζοντας λοιπόν τη μειωμένη εμπορική δραστηριότητα των περισσοτέρων «μικρομεσαίων» ομάδων, καθώς και τη χαμηλή διάθεση εισιτηρίων τους, μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι ουσιαστικά μιλάμε για πρωτάθλημα δύο ταχυτήτων. Με την εν λόγω εξάρτηση αφενός οι σύλλογοι που δεν παίζουν Ευρώπη καταφέρνουν να σταθεροποιηθούν, αλλά αφετέρου δεν τους παρουσιάζονται δυνατότητες ανάπτυξης.
Η πτώση στα συνολικά εισιτήρια αποτελεί μία ακόμα διαπίστωση. Είναι κάτι που άλλωστε γίνεται αντιληπτό σε κάθε αγωνιστική, παρότι η μέση τιμή εισιτηρίου έχει μειωθεί κατά 20% σε σχέση με το 2008, λόγω της διαμορφωθείσας οικονομικής κατάστασης. Παράλληλα, περισσότερο από το 50% των εισπράξεων δεν μένουν στους συλλόγους, αλλά αποδίδονται σε τρίτους. Σε σύγκριση με την Ευρώπη, η Ελλάδα κατέχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά αμοιβών και εξόδων προσωπικού, παρά τα δεδομένα προβλήματα, αφού, όπως φαίνεται σε άλλο διάγραμμα, τα έσοδα των ΠΑΕ συνεχώς μειώνονται. Είναι έτσι συχνό φαινόμενο η αδυναμία τους να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές υποχρεώσεις τους.
Η έρευνα καταλήγει και στις μελλοντικές απειλές: Τις οικονομικές συνθήκες, τα φαινόμενα βίας και την απουσία φίλαθλης παιδείας, τη δημοσιότητα για τους «στημένους» αγώνες και τη διείσδυση ξένων πρωταθλημάτων στο φίλαθλο κοινό. Από τη στιγμή που στον ορίζοντα δεν δείχνουν να υπάρχουν λύσεις για την αντιμετώπιση των εν λόγω απειλών, είναι βέβαιο ότι η στροφή του κόσμου προς τα ξένα πρωταθλήματα θα συνεχιστεί...
