Ο μύθος του πορτογαλικού ποδοσφαίρου και μία από τις πιο αναγνωρισμένες προσωπικότητες διεθνώς, ο μεγάλος Εουσέμπιο, έφυγε από τη ζωή λίγο πριν κλείσει τα 72 του χρόνια, προδομένος από την καρδιά του. Το πάθος του για το ποδόσφαιρο ξεκίνησε από τη γειτονιά της Μαφαλάλα του Λουρένσο Μάρκες, στη Μοζαμβίκη. Με τους φίλους του κλωτσούσε την μπάλα, που δημιουργούσαν από τσαλακωμένες εφημερίδες, και ο νικητής έπαιρνε 10 φιστίκια. Οι πιτσιρικάδες φαντάζονταν ότι ήταν οι μεγάλοι παίκτες της Εθνικής Βραζιλίας. Για έναν από αυτούς, όμως, πραγματικότητα ξεπέρασε τη φαντασία...
Ο Εουσέμπιο τα είχε όλα! Τρομερή τεχνική, απίστευτα αθλητικά προσόντα και καταπληκτικό σουτ. Λέγεται ότι έτρεχε τα 100 μέτρα σε 11 δευτερόλεπτα και ότι οι τετρακέφαλοι μύες του ήταν μοναδικοί! Το 1962, σε ηλικία 20 ετών, οδήγησε την Μπενφίκα στην κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, σκοράροντας δύο φορές στο 5-3 επί της Ρεάλ Μαδρίτης στον τελικό. Αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στο "Μουντιάλ" του 1966, όπου οδήγησε τη χώρα του στην τρίτη θέση, και καλύτερος Ευρωπαίος παίκτης την αμέσως προηγούμενη χρονιά. Κατέκτησε 10 πρωταθλήματα και 5 Κύπελλα με τους "αετούς" της Λισσαβώνας.
Μια χαρακτηριστική σκηνή που φανερώνει το μεγαλείο του και τον τρόπο που αντιλαμβανόταν το παιχνίδι ήταν στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1966. Η Πορτογαλία ήταν ισόπαλη 1-1 με την Αγγλία και στα τελευταία λεπτά του αγώνα ο Εουσέμπιο βρέθηκε απέναντι στο γκολ. Με μια εκπληκτική απόκρουση, ο τερματοφύλακας των Άγγλων Άλεξ Στέπνεϊ του στέρησε την ευκαιρία να γίνει ήρωας. Και ενώ η φάση συνεχιζόταν, με τον χρόνο να πιέζει, ο Εουσέμπιο προτίμησε να σταματήσει για να χειροκροτήσει τον αντίπαλο τερματοφύλακα! Η Πορτογαλία έχασε στην παράταση 4-1 και η Αγγλία κατέκτησε το μοναδικό μεγάλο τρόπαιο στην ιστορία της. Στον μικρό τελικό με τη Σοβιετική Ένωση, σκόραρε με πέναλτι και αμέσως έσπευσε να δώσει ιπποτικά το χέρι του στον μεγάλο Λεβ Γιασίν.
Ήταν αγαπητός σε όλους και ποτέ δεν κράτησε κακία σε κανέναν. Ούτε καν στον δικτάτορα Σαλαζάρ, που του στέρησε τη μετεγγραφή του στην Ίντερ του Ελένιο Ερέρα. Δεν του επέτρεψε να φύγει από την Πορτογαλία, θεωρώντας τον "εθνικό θησαυρό". Σε μια ευρεία νίκη της ομάδας του επί της Ουνιάο ντε Αλμεϊρίμ έχασε επίτηδες πέναλτι, καθώς ήξερε ότι ο πατέρας του αντίπαλου τερματοφύλακα ήταν στο γήπεδο και ήθελε να του δώσει χαρά!
Στη συνείδηση όσων τον γνώρισαν ήταν μία προσωπικότητα γεμάτη ταπεινοφροσύνη, που είχε μόνο φίλους. Δεν ξέχασε ποτέ τη γενέτειρά του και μάλιστα δήλωνε περήφανος για το παρατσούκλι του "μαύρος πάνθηρας". Κατά τη διάρκεια του εμφύλιου σπαραγμού αποτέλεσε σύμβολο ενότητας, παντρεύτηκε στη γενέτειρά του και έχει πάρει μέρος σε πολλές πρωτοβουλίες κατά της φτώχειας όχι μόνο στη Μοζαμβίκη, αλλά σε όλη την Αφρική. Δεν είναι τυχαίο ότι παρ' ότι μεσουράνησε με την Εθνική Πορτογαλίας, θεωρείται ο καλύτερος Αφρικανός όλων των εποχών.
Οι χιλιάδες οπαδοί της Μπενφίκα, στο τελευταίο "αντίο" στο "Ντα Λουζ", τραγούδησαν τον ύμνο της ομάδας τους και αμέσως μετά τον εθνικό ύμνο της Πορτογαλίας. Ο θρύλος του Εουσέμπιο, άλλωστε, ανήκει σε όλους τους Πορτογάλους. Η απόκτησή του από την Μπενφίκα δίχασε τη Λισσαβώνα, όταν ο ταλαντούχος πιτσιρικάς χρειάστηκε να μείνει για 12 μέρες κρυμμένος, αφού οι "αετοί" φοβούνταν πιθανή... απαγωγή του από παράγοντες άλλων ομάδων! Η είδηση του θανάτου του, όμως, την ένωσε και πάλι...
