Η ιστορική Δόξα Δράμας, που δημιούργησε φιλάθλους σε όλη την Ελλάδα παλεύει για την επιβίωσή της, αφού δεν κατάφερε να συμβιβαστεί με τις επιταγές του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της Φούτμπολ Λιγκ, προσπαθεί πρωτίστως να βρει μια διοικητική και ιδιοκτησιακή λύση βασισμένη στην τοπική κοινωνία, που θα της επιτρέψει να αναπτύξει ξανά τα στοιχεία που την έκαναν τόσο διαφορετική...
Στην καρδιά της τοπικής κοινωνίας
Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 1918, έχοντας αρχικά ως σήμα το τριφύλλι! Αμέσως μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, στην περιοχή εγκαταστάθηκαν αρκετοί πρόσφυγες. Δυνατοί και φιλοπρόοδοι χαρακτήρες, εντάχθηκαν στην τοπική κοινωνία και έπαιξαν ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα της Δόξας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην πόλη δεν δημιουργήθηκαν προσφυγικές ομάδες, αφού οι ήδη υπάρχουσες τους δέχθηκαν στους κόλπους τους.
O προπονητής, που έβαλε τις βάσεις για την δημιουργία της "θρυλικής" ομάδας της δεκαετίας του '50 ήταν ο Νίκος Πάγκαλος. Ανέλαβε τη Δόξα το 1948 και για τέσσερα χρόνια έβγαινε πρωταθλήτρια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, ενώ το 1956 διαδέχθηκε τον Πάνο Μάρκοβιτς, που είχε αναλάβει τους "μαυραετούς" το 1952 σε ηλικία μόλις 28 χρόνων!
Από τη θέσπιση των εθνικών κατηγοριών, η Δόξα πήρε μέρος σε 21 Πρωταθλήματα Α' Εθνικής. Την πρώτη της χρονιά, το 1959, φτάνει μέχρι την έκτη θέση. Το 1954, το 1958 και το 1959 πήρε μέλος σε τρεις τελικούς Ελλάδας με αντίπαλο τον Ολυμπιακό. Παρά τις ήττες, κέρδισε το χειροκρότημα...
Ο κ. Θόδωρος Παπασταφίδας, νυν πρόεδρος της Ερασιτεχνικής, τονίζει στην "Αυγή": "Ήταν η επαρχία που είχε σπάσει το κατεστημένο. Η Δόξα έβγαζε σπουδαίους ποδοσφαιριστές και διατηρούσε το ήθος. Είχε πολύ καλούς προέδρους και τη στήριξη της τοπικής κοινωνίας. Ήταν η πρώτη ομάδα από την επαρχία που είχε φίλαθλους πανελλαδικά. Κατά την προσωπική μου γνώμη, το μοντέλο που επιλέχθηκε το 1979 με τις ανώνυμες εταιρείες δεν ταιριάζει στη Δόξα. Το μοντέλο που είχαμε στη Δράμα ήταν διαφορετικό. Ήμασταν ένα σωματείο. Ασχολούνταν οι πιο σοβαροί άνθρωποι της τοπικής κοινωνίας με την ομάδα. Μετά το '79 δεν υπήρχαν επαγγελματίες να αναλάβουν. Για μένα από τότε ξεκίνησε η καθοδική πορεία, παρότι η ομάδα συνέχισε να έχει θετική παρουσία". Η Δόξα υποβιβάστηκε στη δεύτερη κατηγορία το 1995 και στη συνέχεια έφτασε μέχρι τη Δ' Εθνική...
Ο σύλλογος της Μακεδονίας είχε δημιουργήσει κάτι το μοναδικό. Οι παίκτες του "κατέβαιναν" για αποστολή στην Αθήνα και επισκέπτονταν την Ακρόπολη, πήγαιναν θέατρο και κινηματογράφο. Είναι χαρακτηριστικό το ότι κατέβαλε 600 δραχμές τον μήνα για να σπουδάσουν οι Αντώνης Γεωργιάδης και Βασίλης Σημιτλιώτης. Μαζί με τους Θανάση και Τάκη Λουκανίδη, τον Παύλο Γρηγοριάδη, τον Αλέκο Ναλπάντη και τους υπόλοιπους είχαν δημιουργήσει μια ομάδα που κέρδιζε το χειροκρότημα εντός και εκτός γηπέδων, ενώ είχε και εκπροσώπηση στην εθνική ομάδα. Παράλληλα, δημιούργησε εξαιρετική εμπορική οργάνωση, διατηρώντας επαφές με μεγάλες επιχειρήσεις.
Άλλοι σπουδαίοι παίκτες της Δόξας Δράμας της δεκαετίας του '50 είναι: Λάμπρος Κουιρουκίδης, Βασίλης Ιωάννου, Νίκος Πιστικός, Φάνης Ιγνατίου, Κώστας Τζαφέρης, Βύρων Καραλάζος, Μιχάλης Τόλιος, Γιώργος Κοτρίδης, Πάρης Γρηγοριάδης, Νίκος Νικολαϊδης, Χαράλαμπος Χατζημιαχαήλ, Παύλος Μποϊντάρης, Λευθέρης Σαμλίδης και Σάκης Διονυσιάδης.
"Όλοι οι Έλληνες αγάπησαν τη Δόξα"
"Η Δόξα λατρεύτηκε γιατί οι ποδοσφαιριστές της ήταν αδαμάντινοι χαρακτήρες. Αγαπήθηκε γιατί όλοι οι Έλληνες έβλεπαν ότι ήταν μια μονοιασμένη οικογένεια. Εκτιμήθηκε, γιατί όσες φορές αδικήθηκε, δέχτηκε τις αποφάσεις των διαιτητών και της αθλητικής δικαιοσύνης με αξιοπρέπεια και αλητείες. Θαυμάστηκε, γιατί, κι όταν έχανε ήξερε να δίνει το χέρι στον αντίπαλο και να αναγνωρίζει την ανωτερότητά του", γράφει ο Αντώνης Γεωργιάδης, πρώην παίκτης και προπονητής των "μαυραετών", στο βιβλίο "Δόξα Δράμας 1918-1965".
Στα γραφεία της ομάδας έφταναν επιστολές από πολιτικούς κρατούμενους που τόνιζαν ότι παρά τις κακουχίες τους, προσπαθούν να ενημερώνονται για "τους αγώνες σας στον στίβο της ευγενικής αθλητικής άμιλλας" "Εκείνα τα χρόνια μετά τον εμφύλιο στην περιοχή της Δράμας δεν ήταν οξυμμένα τα κομματικά του πάθη. Και ξέρεις γιατί; Γιατί υπήρχε η Δόξα" αναφέρει ο Λάκης Βουλώνης, φίλαθλος της Ελπίδας Δράμας. Επιστολές έφταναν στα γραφεία του συλλόγου από κάθε γωνιά του κόσμου που φιλοξενούσε Έλληνες μετανάστες. Κοινωνικοί και πολιτιστικοί φορείς την καλούσαν να συνδράμει το έργο τους.
"Ένα μοντέλο βασισμένο σε Δραμινούς"
Aυτή τη στιγμή στους "μαυραετούς" υπάρχει Δ.Σ. διορισμένο από το Πρωτοδικείο. Ο εφοπλιστής Θανάσης Σάμιος έχει παρατηθεί από τη διοίκηση της ομάδας, ωστόσο παραμένει ιδιοκτήτης.
"Μετά το 1995 υπάρχει φθίνουσα πορεία. Η ομάδα επανήλθε στα πράγματα το 2008, ανέβηκε στην Α' Εθνική και έγινε μια σημαντική προσπάθεια. Μετά την παραίτηση του κύριου Νικολαΐδη ο κύριος Σάμιος έγινε ιδιοκτήτης. Πέρυσι η ομάδα πάλεψε για να μπει στα πλέι οφ για τη μεγάλη κατηγορία, αλλά δεν τα κατάφερε. Ο κύριος Σάμιος παραιτήθηκε και η προσωρινή διοίκηση αποτελεί πρόταση του Ερασιτέχνη. Η ομάδα δεν χρωστά πουθενά και προσπαθούν κάποιοι Δραμινοί μαζί με μερικούς ακόμα επιχειρηματίες να την αποκτήσουν, μήπως και λύσουμε το διοικητικό και το ιδιοκτησιακό ζήτημα. Διατηρούμε μια αισιοδοξία, ωστόσο η εποχή είναι πολύ δύσκολη για το ποδόσφαιρο. Δεν εμπνέει ανθρώπους σοβαρούς να ασχοληθούν μαζί του και αυτό δυσκολεύει πολύ εμάς που θέλουμε να πάμε τη Δόξα σε ένα μοντέλο που θα βασίζεται σε Δραμινούς" λέει χαρακτηριστικά στην "Αυγή" ο κ. Παπασταφίδας.
"Τα χρόνια αυτά η ομάδα δεν έχει καλή πορεία για να κάνει νέες γενιές φιλάθλων. Αν υπήρχε το στοιχείο που είχαμε παλιότερα, θα μπορούσε να συγκεντρώσει τον κόσμο. Αυτό θέλουμε να κάνουμε. Υπάρχει η αγάπη για το ποδόσφαιρο και πολύς κόσμος θα μπορούσε να ασχοληθεί. Υπάρχουν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για να δείξουμε κάτι διαφορετικό. Υπάρχουν όμως και πολλά προβλήματα. Το γενικότερο περιβάλλον του ποδοσφαίρου σε αποθαρρύνει. Εμείς είμαστε έξω από όλα αυτά που γίνονται. Θέλουμε να ασχοληθούμε μόνο με τη μπάλα και τίποτα άλλο" καταλήγει ο πρόεδρος της Ερασιτεχνικής.
Η ιστορία της Δόξας μπορεί να εμπνεύσει τους αγνούς "ποδοσφαιρόφιλους" της Δράμας και να αναδείξει ένα σύλλογο με αρχές και λαϊκή συμμετοχή...
