Η Ευρώπη θα μας εξασφάλιζε την ησυχία, η Ευρώπη θα μας εξασφάλιζε κάποιο βιοτικό επίπεδο, θα έλυνε το πρόβλημα της Κύπρου, θα μας έκανε Ευρωπαίους... Όλα αυτά ήταν όνειρα των δεκαετιών του 1980 και του 1990, με μόνη εξαίρεση το επεισόδιο του 1987, όταν αποφασίσαμε να αντιμετωπίσουμε την Τουρκία στηριγμένοι «πρώτα και κύρια στις δικές μας τις δυνάμεις» - που έλεγε ο Μάο. Έκτοτε κύλησαν χρόνια, το όνειρο του Κον Μπεντίτ να χρησιμοποιήσουμε κοινωνικούς λειτουργούς για την επίλυση διεθνών διαφορών πέρασε σαν βεγγαλικό, ήρθαν τα Μνημόνια, και γενικώς τίποτε από όλα αυτά δεν πραγματοποιήθηκε. Τώρα η Ευρώπη διανύει υπαρξιακή κρίση, από τη μια πλευρά η Αμερική επιμένει στον πόλεμο δι’ αντιπροσώπων και μάλιστα με τη χρήση ευρωπαϊκών εξοπλισμών, από την άλλη η Ρωσία και η Κίνα περισφίγγουν τον κλοιό γύρω της. Έπειτα διώκουν την Ευρώπη από την Αφρική κλοτσηδόν, ενώ οι BRICS χτίζουν μια συμμαχία που βασίζει τις ανταλλαγές της σε νόμισμα άλλο από το δολάριο. Όσον αφορά τους εξοπλισμούς, το ΝΑΤΟ επιδίδεται κατ’ εξακολούθηση στο «μάδημα» των ευρωπαϊκών όπλων, αδιαφορώντας για τις διαμάχες μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών.
Η Ευρώπη δεν πάει καλά. Όποιος λέει το αντίθετο είναι στραβός, σαν κάποιον πανεπιστημιακό που ακόμη και όταν πέρδεται η Ευρώπη, αυτός επιμένει να μυρίζει Κοκό Σανέλ…
Φυσικά, ακόμη και τώρα η Ευρώπη δεν είναι για πέταμα. Η Ευρώπη έχει κάποια Κοινή Αγροτική Πολιτική που της επιτρέπει να αντιμετωπίζει τουλάχιστον τους τομείς που παρουσιάζουν κάποια πρόοδο. Έχει τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος, που συμμετέχει στην «οδύσσεια» και ανταγωνίζεται την αμερικανική ηγεμονία. Έχει μια πολιτική για το δομημένο και το φυσικό περιβάλλον, που ασχολείται με παν το επιστητόν, από τα αυτοκίνητα μέχρι τη χωροταξία. Αξιόλογη είναι η δράση της για τους ωκεανούς, για την αντιμετώπιση των πλαστικών, όπως το πρόγραμμα «LIFEMareNatura», που προβλέπει κατά 30% την υπαγωγή θάλασσας και στεριάς σε καθεστώς προστασίας έως το 2030 και αποτελεί πρόοδο κατά 50% της υπάρχουσας πολιτικής.
Σε αυτά και πάμπολλα ακόμη πρέπει να δυναμωθεί η πολιτική της Ε.Ε., που είναι αντιφατική, αν και μη ανύπαρκτη. Με τον κανόνα της ομοφωνίας των αποφάσεων δεν υπάρχει κίνδυνος για την εθνική πολιτική - μέχρι να υπάρξει...
