Οταν σου σκεπάζουν το στόμα με τις μεγάλες φωνές της προπαγάνδας, πώς γίνεται να γιορτάσεις τον θρίαμβο του «ακάνθινου Ιησού;» Το έαρ δεν είναι γλυκύ. Το έαρ είναι σταυρωμένο στο σώμα δεκάδων χιλιάδων παιδιών, μανάδων, ανήμπορων, ανυπεράσπιστων ανθρώπων. Το έαρ είναι βυθισμένο στο αίμα. Εκεί όπου επιπλέουν μονάχα επιτάφιοι, εκεί όπου ο θρήνος δεν δύει, αλλά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: ο θρήνος γίνεται πέλεκυς εις βάρος των θρηνούντων και οι τραγικές μανάδες εμφανίζονται σαν μαινάδες την ώρα που σκύβουν στο άψυχο κορμί των παιδιών τους μοιρολογώντας «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατο μου τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος».
Είναι θρήνος το φετινό Πάσχα, και δεν είναι η πρώτη φορά. Τόσες και τόσες φορές η γιορτή έγινε πάνω σε εκατόμβες και σε θάλασσες δακρύων, όμως τα θηρία ποτέ δεν χορταίνουν. Ωστόσο, ας μην αδικούμε τα θηρία. Ας μην αδικούμε καν τους κανίβαλους, γιατί εδώ, σε τούτη την ανείπωτη φρίκη της γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού, συμβαίνει το αδιανόητο: η πλήρης επικράτηση της σφαγής ως λογικού επιχειρήματος. Και φυσικά συμβαίνει ο συνακόλουθος παραλογισμός με την ενοχοποίηση όσων προσπαθούν να σταματήσουν αυτό το παγκόσμιο έγκλημα.
Το φετινό Πάσχα λοιπόν είναι μια ηττημένη Ανάσταση, ένα κακοπαιγμένο παιχνίδι που καμώνεται την υπόκριση, αλλά που όλοι ξέρουν ότι είναι αλήθεια. Ένα νεκρό παιδί είναι η απόλυτη αλήθεια. Κανένα άγιο φως δεν γίνεται να το φωτίσει, γιατί ένα σφαγμένο παιδί είναι το απόλυτο σκοτάδι της ανθρωπότητας. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να αναστηθεί.
Το μόνο που μπορεί να γεννηθεί από μια τέτοια σφαγή είναι ένας καινούργιος κόσμος τεράτων, που σήμερα δοκιμάζει τα πρώτα του βήματα στο παγκόσμιο έδαφος της Γάζας. Θα το ξαναπώ: Αυτό που συμβαίνει στη Γάζα δεν είναι πόλεμος, είναι εθνοκάθαρση. Η γενοκτονία δεν είναι πόλεμος, είναι γενοκτονία. Η μανιασμένη σφαγή δεν είναι πόλεμος, είναι μανιασμένη σφαγή. Η σφαγή νηπίων δεν είναι πόλεμος, είναι σφαγή νηπίων. Όταν δολοφονημένοι άρρωστοι πετιούνται σε ομαδικούς τάφους με τις γάζες και τους ορούς στα δεμένα τους χέρια, όταν ξεθάβονται άνθρωποι που είχαν ταφεί ζωντανοί, δεν είναι πόλεμος, είναι θηριωδία. Η εκθεμελίωση των πάντων, βωμών, εστιών και τάφων, δεν είναι πόλεμος, είναι εκθεμελίωση των πάντων.
Καμιά ανθρωπότητα δεν μπορεί να αντέξει το βάρος. Καμιά ανθρωπότητα δεν μπορεί να αντέξει τον απόλυτο ξεπεσμό της στο έρεβος του φόβου και στον ζόφο του ηθικού παραλογισμού που μετατρέπει τον παγκόσμιο πληθυσμό σε homo sacer, σε σφάγια ανυπεράσπιστα και αναλώσιμα. Αυτή την ντροπή καμιά ανθρωπότητα δεν μπορεί να την αντέξει χωρίς να καταστραφεί.
Ο αγώνας λοιπόν δεν είναι μόνο για τη σωτηρία της Γάζας, για τη σωτηρία των ανθρώπων εκεί, για τη σωτηρία τους από την κανιβαλική πεποίθηση ενός κράτους φονιά. Ο αγώνας, ο «υπέρ πάντων αγών», είναι για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Για να σταματήσει να ψηλώνει φρικτά ο Γολγοθάς από τα πτώματα που διαρκώς σωριάζονται πάνω του. Ο αγώνας είναι για την Ανάσταση από τον πόνο που επιβάλλουν οι αδάκρυτες πατρίδες, που δεν εννοούν να κατανοήσουν ότι τα τείχη των δακρύων δεν δικαιώνουν τον φόνο αλλά προειδοποιούν.
Καμιά «σφαγή των Μηλίων» (415 π.Χ.) δεν έπιασε τόπο ούτε εμπόδισε την κατάρρευση. «Έλιωσε μονομιάς κι ένα ποτάμι σίδερο χύθηκε στα σκαλοπάτια» λέει ο Γιάννης Ρίτσος στο διαλογικό ποίημά του «Ο αφανισμός της Μήλος», όπου τρεις ηλικιωμένες διηγούνται τη ζωή και τη σφαγή. Κανένα Άουσβιτς δεν δικαιώνει τα επόμενα, κι αλίμονο στον κόσμο που έχει ανάγκη από Άουσβιτς για να ζήσει.
Για ποια Ανάσταση να μιλήσουμε λοιπόν όταν ακόμα ένα στρατόπεδο σφαγής φωνάζει με τον τρόπο του Paul Celan στη «Φούγκα της σφαγής», «(…) σκουρύνετε τους ήχους των βιολιών για ν’ ανεβείτε σαν καπνός στους αιθέρες / για να βρείτε έναν τάφο στα σύννεφα εκεί δεν θα ’ναι στριμωχτά».
Οχι. Αυτή η ασφυξία δεν είναι Ανάσταση. Είναι θάνατος που «ξαμολάει τους μολοσσούς του επάνω μας, μας χαρίζει τάφο στους αιθέρες».
Αυτό λέω: Όταν ο τόπος δεν θα χωράει άλλους τάφους, δεν θα υπάρχει «Ανάσταση στα έαρα». Γιατί τα έαρα θα καταρρεύσουν.
